No rueiro de MONFORTE marca as rúas que recordan a escritores

a. Auga. Ar.

    A Amnesia do vencido, a Atracción do Abismo, a Arbre ó pé

    da Arbre, e a Ledicia do espacio circundante.

    O Atlántico é a Alma e o  Acantilado o corpo da súa chamada

   Atroz.

b. Barroco: a Beleza cotiá feita materia en pedra á Beira

    do Bosque omnipresente.

c. Calma.

    Castelao, Curros, Cunqueiro, Cultura, Celebración e

    Culpa: unha conciencia Céltica do Cosmos.

d. Difícil é definir esa Dor, Dobrega-lo Destino, e facer que

    o Desexo siga sendo útil.

    (Diluvia)

e. Espiral no Espacio Esférico.

    Emigración: o Estímulo do noso Exilio interior que nos

    leva polo Leste cara a Europa, polo mar cara ó Éxito, e a

    Enfermidade, e sempre ó eterno Estrañamento do espírito.

f.  Fogar. Fantasía. Fábricas, Fevre, e as Formas do Futuro,

    Figuras do pasado. O Fenómeno atmosférico da Felicidade, e

    tódalas Festas do mañá…

g. Gráficas do Granito, auga e silenzo, onde transborda a

    alma da Gulfstream. O xemido das Gaitas, e no carácter esa

    amable presencia da Graxa.

h. Historia: Herbicida o olvido.

    A Humidade, o “Horror vacui”, e a Humildade impídennos

    converti-la Historia en Heroísmo. A nosa Herdanza

    adestrada na fuxida, coa sabedoría das vellas feridas,

    vencidos somentes por nós mesmos.

i.  Ironía: a arte de converti-lo Inferno nun conto de Inverno.

j.  Son oriental. Rotundidade sureña.

k. Kilowatios por terra sulagada.

l.  Loito: manchas na paisaxe, bolas negras sobre o tapete

    verde.

m. O Misterio da Música doa mortos, pero o Miño vai levando

    ese Misterio ó Mar.

n. Norte. Noite. Néboa. Negro: materia poética nacional.

ñ. Nh/gn/ñ.

o. Oeste: “Galicia atende e obedece a chamada do Oeste” (R.

    Otero Pedrayo). Tantos séculos de Ofensas e Olvido crean

    Anticorpos no Organismo dun pobo, e esa continua Ofensa da

    Historia vai xenerar no Orgullo deste pobo apacible o

    Destructivo Osíxeno do Odio, a Obsesión do fracaso e da

    Culpa.

p. Poesía. Patria. Paixón.

    Perigo de extinción, perdidos na propia Pureza, da

    necesidade de ser  un Pobo. A nosa indiferencia alimentará

    o Proceso de autoxenocidio que vivimos.

    Paisaxes espalladas, enfiadas entre os Perfiles do Pasado,

    coa Presencia dunha vexetal sensación de eternidade.

    Paixón e Poses “punk”, reflexos Postmodernos e altas horas

    nos Peiraos urbáns da noite.

q. Química da dor Quintaesencia do medo. ¿Quen ri aí ó meu

    carón?

r. Río: o Rumor da vida, a Relixión das augas.

    Os Risos xorden sempre onde Reina a calma, no fondo acougo

    de quen coñece o Risco e o domina.

    Rural: corre sangue rural por estas veas; e se algunha vez

    a Razón opón Resistencia, o galego Recoñécese na terra, na

    lenta vitalidade da arbre, na invencible resignación da herba.

s. O Son da Soedade e o Silenzo. O Salvaxe Sarcasmo dos Soños

    do presente, e a Silente atracción polo Suicidio: o Sil.

    O Miño é o noso Sangue, e o Sil a súa Sombra.

    Sereos e Sombríos, finalmente trascende o Sorriso astuto.

t. Terra.

    E o Tempo, o Trastorno e as súas Tebras. A Tradición

    dunha triste Tenrura.

    A Terra é o principio, e todo existe nela e para ela.

u. Utopía: compaxina-lo desexo e a necesidade nos nosos

    soños.

v. Vacas en Vales mollados, e a férrea Vontade dos Vellos

    encadeados á terra, co Vicio do seu fatalismo escéptico.

    Verde. Verde, e máis Verde sobre outros Verdes, e por

    tras: Verde.

w. Whisky: noite urbana.

    Galicia é Wagneriana, ou é mais ben un Wolfgang Amadeus

    enfermo de paisaxe, soñando con Sibelius?

x. 25 de Xullo.

y. y

z. Fin.