Inicio|
Contos de vellas: O home do souto
-
Avoíña, cóntanolo xa! Non podemos agardar máis, senón iremos igual
- Que netas máis pouco pacentes teño! A historia é a seguinte:
Fai
moitos anos, cando eu aínda era unha rapariga inqueda, vivía nas
aforas das Miráns, preto de onde agora se atopa o voso colexio. Daquela
non había auga corrente, polo que eu tiña que ir buscar auga á fonte do
pobo . Nun deses días, cando ía chegar á casa, tropecei e a garrafa de
porcelana tan apreciada por miña nai esnaquizouse…
- Que desleixada eras avoa, se estiveramos nós alí seguro que amañaríamos
todo, co arteiras que somos…
- Que raparigas máis modestas sodes…non me interrompades, onde ía…
Ao
ver a desfeita que acababa de provocar non me atrevía a volver para a
casa, xa que eu era moi medrosa e non sabía o que me faría miña nai,
polo que decidín ir mercar unha garrafa nova. Preguntei polo pobo onde
podería atopar unha tenda na que as vendesen, e un home moi cortés , díxome
que un ancián as vendía no souto. Eu confiada como era daquela ,
dirixinme ao souto. Cando cheguei pensei, ‘’ que argalleiro ‘’ xa
que alí non había nada máis que árbores. Xa estaba a punto der volver
para a casa cando alguén me tocou un ombreiro e eu , moi sagaz, vireime
de contado e aparteime uns metros.
- Quen era avoa? , dinos quen era!
- Pero mira que sodes preguiceiras, deixádeme seguir! En fin…
Era
un homiño moi vello que me ollaba con mala cara. Eu , moi afouta,
pregunteille quen era. Díxome que vendía garrafas de porcelana e en
canto saquei cartos do peto comentoume que non quería cartos, senón a miña
ánima. Eu imaxinando que era unha broma, botei uns risiños discretos,
pero o homiño seguía ollando para min cunha cara moi seria. Fíxome
firmar uns papeis e , logo, deume unha garrafa idéntica á de miña nai.
Amais díxome que me daba de regalo un colar. Eu acepteino, xa que era o máis
bonito que vira na miña vida. Era dunha cor azul , relucente coma unha
estrela e estaba suxeitado por unha cadea de prata. Moi vigorosa dei uns
cantos pasos ata a saída do souto e , cando me xirei ,
non había ninguén. Non sei porque, pero aquel non era un velliño
vulgar. Voltei para a miña casa coa garrafa che. Miña nai deume as
grazas coa súa amabilidade constante, pero eu contesteille de mala
maneira. Non entendía porque, pero as palabras saían soas da miña boca
para facer mal. Dende ese día fun unha rapaza altiva e maleducada, o que
me facía sentirme mal, pero non o podía evita. Logo de cavilar moito
ocorréuseme que todo isto ocorrera por venderlle ao velliño a miña ánima.
Confeseillo todo á miña nai , esta botouse a chorar, pero de contado deu
unha idea moi xuizosa: ir ver á meiga das Miráns.
- Avoa, as meigas son feas e viaxan en vasoira?
- Arre demo! Deixádeme continuar , que xa vos ideas a decatar agora, que
estaba contando eu…
Aquela
casa cheiraba tanto a azufre que daban ganas de devolver, e aínda que non
cría nas meigas, comezaba a ter as miñas dúbidas. Era unha das meigas máis
coñecidas de toda Galicia.
Aquela
muller díxonos que era un caso moi especial, pero que xa tiña escoitado
cousas semellantes. A solución era atopar o obxecto que tiña ese maldito
feitizo, e, cando o descubrira, tería que esnaquizalo mentres dixera:
‘’Rómpete xa. Ao pasado hei volver para as cousas arranxar’’.
Pareceume a tolería máis grande de todo o mundo; pero aínda así, ao
chegar á casa, collín a garrafa e fixen o que me mandara a meiga. Nada
deu resultado polo que a miña nai choraba todo o día e meu pai ata
enfermou. Eu seguía sendo moi mala, aparte de non ter ganas de facer
nada. Un día deime conta de algo moi importante… O colar! Tivérao
posto dende o día no que vendín a miña ánima. Collino e, con todas as
miñas forzas, esnaquiceino en mil anacos, dixen a frase e…
- Avoa, que pasou eh? Volveches a ser a mesma?
- Ía dicírvolo agora mesmo, pero non vos dades conta de que non me
deixades!
- Penso que o do colar non fixo efecto porque non che pasaron eses malos
fumes…
- Que acabas de dicir !?
- Nada avoíña…que es moi altruísta e que nos vas a contar o final.
- Máis che vale…
Atopábame
outra vez na miña casa, e estaba a garrafa esnaquizada no chan. Volvera
ao pasado! Sen dubidalo botei a correr para a casa, encontreime co home
que me dixera onde encontrar a tenda e deille unha patada nunha perna, tiña
que facelo. Cando cheguei á casa todo estaba coma antes! Miña nai e meu
pai felices, orgullosos de min. Díxenlle á miña nai que rompera a
garrafa. Díxome que me quedaba castigada unha semana sen ir xogar coas miñas
amigas, xa que tiña que haber ido con coidado. En canto me dixo isto
deixe un forte bico nas meixelas. Aínda recordo a súa cara de sorpresa ,
e o meu : ‘ Quérovos moito’. Díxome que non me ía perdoar o castigo
por unhas palabras fermosas, pero que ela tamén me quería moito.
- Guau avoa, que conto máis chulo!
- A min tamén me gustou, avoa!
- Alégrome, pero non era un conto, por iso non quero que vaiades ao souto.
- Entendemos que te preocupes por nós pero non o imos crer, iso é
imposible. Adeus avoíña, querémoche moito,vamos ao souto a xogar ás
agachadas.
As rapazas déronlle un forte bico e foron ata o souto sen seguir os
consellos da avoa. En canto se achegaron viron a un velliño . Sen pensalo,
botaron a correr cara á súa casa cando viron o colgante azul mariño que
tiña na man. Noelia Martínez Figueira 2º º E.S.O. |
|
Refráns
de febreiro.
O
2 de febreiro atopábame baixo un paraugas coa miña amiga Rosa. Estábamos
comentando o fermoso día que era hoxe, pois era o día da Candeloria.
Quedámos observando o ceo cheo de nubes negras. E para romper o incómodo
silencio comentei:
-Que día tan horrible! Cando pare de chover, non mo crerei.
- E Rosa dixo:
- Pois a min paréceme un día moi fermoso, pois aquí en
Galiza é o día da Candeloria. Recorda que… "A
partir da Candeloria, ningunha ave boa soa".
-Tés
razón. -Pero eu aínda sin estar convencida, quíxenlle seguir levándo a
contraria…
-Pero os días son moi
cansos pois son moi,moi longos… A miña amiga dixo:
-Acouga
Andrea, en marzo… “Polo San Matías igualan as noites e os días”.
-Bueno
Rosa, eu xa me teño que ir. Vémonos
mañá! - Ata logo Lucas! Andrea Iglesias Rodríguez |
|
UNHA DE REFRÁNS
Meu avó era un fan aos refráns,
recordo moi ben, sempre lle facía caso a todos os que coñecía ou oía,
xa que dicía que eran unhas palabras máxicas que daban explicación a
moitas cousas que ocorren na vida. Eu só era unha rapariga de seis, case
sete anos , polo que recordo vagamente tódolos que dicía, pero outros
tanto os repetía que penso que nunca na vida se borrarán da miña
memoria , que xa vai vellas. Adoitaba dicir, e este era o que máis me
sorprendía polos efectos que tiña:
- Ceo vermello cara o monte,
colle os bois e méteos na corte, ceo vermello cara ao mar, colle os bois
e vai labrar.
A min facíame moita graza ao
primeiro, esto dicíao sempre, e era o que miraba sobre todo nos días do
verán onde os ceos se tinguían de vermello. Este refrán quería dicir
que se o ceo se poñía vermello cara o monte, ía chover, e se cara o mar
o ceo estaba vermello ía facer bo tempo, non coma eses homiños tan ben
vestidos que aparecen na televisión e a maioría das veces nin se achegan
á realidade. Agora que estamos no mes de febreiro estanme acordando
moitos refráns que dicía por estas épocas:
- “ En febreiro corre a auga
por calquera regueiro”
- “ A neve febreiriña vaise
axiña”
- “ A partir da Candeloria
ningunha ave voa soa”
E moitos outros máis que agora
mesmo non me acordo. A maioría destes cumpríanse sempre, recordo que me
sorprendían estes coñecementos que tiña meu avó. Pero eso si, había
algúns que sempre acertaban , e que tiñan moita verdade:
- A Deus mirando e co mazo
dando”
Isto quere dicir que aínda que
vaias á igrexa, reces e xures o que sexa, ao final no acabas cumprindo.
Pois estes son os recordos que
teño de meu avó, ese gran refraneiro galego que me ensinou que o saber
non ocupa espazo e que as cousas máis simples poden ser as que máis
verdades din. Noelia Martínez Figueira |
Óscar Iglesias Resúa |
|
A miña historia: Cando era pequena, meu avó se eu quería xogar coa neve en febreiro dicíame: corre que "A neve febreiriña vaise axiña". Eu corría e corría canto podía. A min gustábame moito. A finais de febreiro sempre me poñía moi triste, entón, meu avo, dicíame: "Tranquila, un ano pasa axiña " Sara Figueira Moares |
|
Un conto Un día de moita choiva a primeiros de febreiro, atopáronse dúas veciñas que ían mercar e saudáronse dun xeito moi curioso. Marta Figueira Martínez |
|
O meu avó Estaba co meu bisavó, era o día da Candeloria, estaba a chover moito; q pregunteille: Nerea Grela Lesende |
|
HISTORIA
DO REFRANEIRO DE MARZO Un velliño da aldea ten que coller un autobús que chegará ás 8h para ir á clínica. Cando chega ó autobús, o conductor saúdao -Bos días! Parece que imos ter unha boa mañá. O velliño responde: -Non hai que fiarse, xa se sabe “Marzo marzán, pola mañá cara de rosa; pola tarde, cara de can”. -Non me sexa tan pesimista, que para a semana xa é a Pascua, e non estaría mal ter bo tempo.-dixo o conductor. -Xa, xa, xa... Ti chámame pesimista, pero ten en conta que “Pascuas en marzo, fame ou mortanzo”. Marta Figueira Martínez |
|
O marzo do ano pasado queixábame moito porque facía moito frío e chovía polo que non podía ir xogar fóra e miña nai dicía: <<Oxalá chova para o mes que ven porque sí "Marzo ventoso e abril furiñoso poñen ao maio florido e fermoso". Por iso agora eu tamén quero que chova nestes dous meses aínda que este anon o 2012 fixo bastante bo tempo e "cando marzo maiea, maio marcea". Óscar Iglesias Resúa |
|
Un día de marzo, estaba eu na miña casa, e como tiña moit calor, puxen unha roupa de verán. E cando me veu miña avoa, díxome: Nerea Grela Lesende |
|
A miña amiga Carolina e eu atopabamonos no meu xardín un día de pleno sol no mes de marzo. Andrea Iglesias Rodríguez |
|
-Avoa, ti cres que en maio fará sol? E que nese mes é o meu cumpleanos e quero facelo na praia! Eva García Ordóñez |
|
O ano pasado cando fun facer a ruta do mar verde, o guía dixo unha cousa moi curiosa: "cando marzo maiea, maio marcea", e no mes de maio entendino, pois referiase a que se en marzo fixo o tempo de maio (bo tempo) en maio fará o tempo de marzo (malo). Este ano tamén fun e en cambio dixo outra cousa moi curiosa e que chamou moito a atencion: "marzo marzán, pola mañá cara de rosa, pola tarde cara de can", e tamén acertou!, pois pola mañá fixo un tempo esplendido e pola tarde tivemos que parar o percorrido, pois co vento que facía non podiamos camiñar. Sara Figueira Moares |
|
O domingo pasado fomos comer coa miña familia a un restaurante. Chamounos a atención que na carta había moitos platos elaborados con salmón. Preguntámoslle a un camareiro o motivo de que este peixe fora o que máis se repetía. El contestounos: -"O percebe e o salmón en marzo están en sazón". Despois sentamos nunha terraza ó sol a tomar café, e a miña nai empezou a doerlle a cabeza e dixo: - O sol en marzo queima a dama no pazo. Cando ïamos para a casa pasamos por fincas onde estaban as viñas xa podadas: -"Quen en marzo non poda a súa viña, perde a vendima".- dixen eu por non estar calado Miguel Cortés Cambeses |
|
Ben recordo aqueles tempos nos
que todo o mundo falaba empregando refráns, que tempos aqueles onde o
saber era agradecido por todos e ninguén desaproveitaba a oportunidade de
estudar, que ben o recordo. Pero non todos tiñamos a mesma sorte, claro
que non, miña irmá maior marchara daquela para estudar á Universidade,
polo que os meus pais non tiñan cartos para pagar ao máis pequeno dos
seus tres fillos os estudos, polo tanto eu quedei na casa, traballando e
vivindo só para a terra, para o gando, para as colleitas…
O mes de marzo sempre foi o máis
duro, xa que era cando había que colleitar.
Todas as mañás miña nai dicía
algúns refráns , que me viñan indicando o que ía facer durante o día.
Unhas veces dicía “ marzo
chegar, é tempo de enxertar”, e aí ía eu enxertando as árbores que
meu pai me sinalaba.
“O que queira bo cabazo que o
semente en marzo” e eu tiña que
coller as sementes gardadas do ano anterior e sementalas polo horta.
“Vendima no regazo aquel que
poda en marzo” e eu , cunha escada de madeira subía polos chanzos para
alcanzar a viña e poder realizar ese custoso traballo.
Cando o sol se metía , miña
nai dicía “ marzo marzán , pola maña cara de rosa, á tarde de morriña
e á noite coma unha fouciña” polo tanto como facía moito frío iamos
comer pan de trigo, o que me recorda outro refrán “ en marzo abrigo,
noces e pan de trigo”. Noelia Martínez Figueira |
|
ABRIL Fun cos amigos á Pascua en padrón. Pasoume algo peculiar, xa que montamos na nora e, cando estabamos no máis alto, empezou a chover. naquel intre veume á cabeza algo que me dixera meu avó "en abril augas mil". Quedei moi mollado e pasei moito frío. Espero que polo menos se cumpla o refrán "abril mollado de pans cargado" que, ao mellor, axudaría a saír un poco da crise. Miguel Cortés Cambeses |
|
ABRIL -Avoa, xa que ti es tan sabia, que peixe podería usar nunha cea de compañeiros que teño en abril? -Pois mira: A sardiña polo abril cóllea polo rabo de déixaa ir; por maio ásaa ao borrallo e por san Xoán xa molla o pan. Á solla, en abril, abre a man e déixaa fuxir. E o salmón en abril é para min, en maio para o criado e en san Xoán para o can. Así que, se tés que escoller un peixe para unha cea, elixe o salmón. -Avoa, que lista es, sempre que teña algunha dúbida virei xunta túa. -Moi ben netiña, pero son os refráns populares os que sempre teñen razón Eva García Ordóñez |
|
ABRIL
Atopábame
na Pascua de Padrón coa miña amiga Sandra. Estábamos moi ilusionadas
pois gustábanos moito o ambiente nestas festas, unicamente mostrbmonos un
pouco preocupadas pois vimos que o ceo estaba cheo de nubes negras, pero aínda
así tiñamos esperanzas de que non chovera. Andrea Iglesias Rodríguez |
|
Iamos eu mais meu pai, un home alto e delgado co pelo negro e curto, pois iamos camiñando un domingo pola maña cara á casa de miña avoa. Estabamos cruzando a estrada cando, de súpeto, houbome de atropelar un repartidor de pizzas coa súa moto. Meu pai, moi enfadado, chamoulle a atención. Sen decatarme unha muller moi vella (tería uns sesenta anos) tamén se unira a liorta dende a ventá da súa casa: como me aburría moito, collinlle unha pizza ao repartidor que case me atropela e funme sentar nun banco ao outro lado da estrada. Lorena Vicente Lestido |
|
ABRIL Co
tempo, moitos ímonos dando conta de que moitas cousas que din, non son
certas, e iso fai que custe
moito crer cousas das que non hai ningunha proba, pero no que levo vivindo
hai algo que sempre , e por desgraza, sempre dixeron a verdade …
MALDITOS REFRÁNS DE ABRIL! Porque
sempre se teñen que cumprir? Co
que eu odio a chuvia …
Ano tras ano, ao chegar esta época meu avó sempre me di un refrán
como por exemplo:
“ En Abril augas mil”, “ En abril augas mil, cantas máis
puideran vir”, “En
Abril augas mil, todas xuntas non apagan un candil”, “En
abril augas mil, todas caben nun barril”… e moitos mais refráns que
ao final sempre veñen a dicir o mesmo...Que vai chover! A
partir de que o meu avó me di un refrán destes eu sempre recordo que un
días despois só hai chuvia, chuvia e máis chuvia. Pero
non todo é malo en Abril, claro, que tamén o meu avó me di outros refráns
moi bos, como por exemplo: “
En abril as viñas a relucir” , “ Ramos mollados, carros
cargados”… Isto
quere dicir pois que se chove, cousa que non me gusta nada, vai haber boas
colleitas, polo tanto non sei ben se alegrarme ou non, porque co que a min
me gusta unha boa vendima, unha boa colleita … Así que o único que
queda é aguantar a chuvia e ir traballar, xa que este ano cumpríronse os
refráns de meu avó ,( coma sempre) e,
me parece min, que vai haber
moi boas colleitas! NOELIA MARTÍNEZ FIGUEIRA 2ºB Nº: 24 |
|
O luns pola mañá, levei unha gran decepción, cando miña nai me dixo que tiñamos que suspender a viaxe que íamos realizar en setembro. Iamos ir a Exipto a ver todas as indescritibles paisaxes, os réptiles polas apocalípticas pirámides... Facíame moita ilusión, coñecer a algún rapaz exipcio e que me contara como vivía, que me falara tamén da súa cultura. Pero todo isto non se poderá cumprir, porque á miña nai deuselle por ir o 2 de decembro, o día do seu aniversario. Andrea Iglesias Rodríguez |
|
Xa estabamos
naquel país que tanto me impresionaba e non que sempre quixen estar, e aínda
mellor, co meu pai. Supoño que non me entenderedes, polo que vos vou
contar como cheguei ao país dos exipcios.
Meu pai é historiador, un dos
máis coñecidos de toda Galiza, a este chámanlle Xosé "o
incrible".
O seu traballo é moi complexo, xa que ten que ir ós países máis
lonxanos para poder encontrar tesouros antigos, tumbas, inscricións … E
case nunca está na casa. Eu mais
miña nai pasámonos os días esperando, a ver cando chega, para poder
comprobar que está ben, poder abrazalo e para que nos conte as súas fantásticas
aventuras; é o meu heroe favorito.
Ten pasado por cada cousa …
Contounos que nun incrible volcán de Sudamérica tivo que escapar a fume
de carozo, xa que houbo unha indescritible erupción cando estaban
explorando o seu interior en busca de restos dos antigos maias. Leváronse
unha gran decepción, xa que encontraran unhas inscricións moi
interesantes que quedaron inservibles ante tal fenómeno.
Pero esta só é unha das milleiras de vivencias, que se estenden
dende o pico máis alto do Himalaia ata as profundidades das Marianas …
E todo isto por lendas, faladorías… A veces penso que meu pai se
arrisca moito, xa que moitas veces só son iso, cousas das que fala a
xente e que ás veces, nin existen. Pero todo esto non ven a conto, así
que vou empezar a falar dende o venres pasado. Era pola mañá cedo, e meu pai estaba na casa. Xa ía ter que marchar para realizar unha gran investigación sobre unhas enormes salas achadas no interior dunhas dunas. Preparou a maleta, que era xigante, xa que poderían coller catro homes dentro. Logo deulle un bico a mamá e despediuse agarimosamente dela. Como poderedes observar, solo se despediu de miña nai, pois iso ten unha explicación : eu estou dentro da maleta, ou como ía saber a súa capacidade? Non se deron conta, xa que pensaron que estaría a durmir. Deixeille unha carta a mamá explicando todo, para que non pensase que me raptaran ou algo así.
Pero o máis incrible de todo foi a cara que
se lle quedou
ao
meu pai cando abríu a maleta ao chegar a Alexandría. Eu tiña todo o corpo magullado, e
custábame un pouco respirar, debido ao gran esforzo que tivera que
realizar. Pero a meu pai pouco lle importaba iso, xa que me comezou a
berrar e a dicirme todo o irresponsable que fora, pero de
súpeto
decatouse de que unha nena de oito anos non se ía dar conta dos
verdadeiros riscos que corría. Foi a xunto do piloto que o trouxera na súa
avioneta, para que me levase de volta, pero díxolle que iso era
imposible, que sentía decepcionalo pero que ata que acabara a expedición
tiña totalmente prohibido voltar. Polo tanto non lle quedou máis remedio
que cargar comigo durante as súas expedicións. Partimos ó día seguinte
nunha especie de caravana cara Ó
Cairo, seica alí se atopaban as misteriosas salas apocalípticas. Logo de
catro horas chegamos, e botamos unha sinxela ollada, non había nada.
E así é como eu cheguei aquí,
ao maxestoso Exipto. A paisaxe era algo indescritible, pero seica que había
que ter moito coidado cos réptiles xa que por aquí son moi traizoeiros.
Unha especie de guía levounos ata
unha alta duna, onde o único que se divisaba era unha especie de cova.
Avanzamos cara alí, e meu pai díxome que era moi perigoso e que debía
de esperar alí coa guía. Senteime no chan, cunha gran envexa e vin como
meu pai desaparecía dentro daquel misterioso túnel. En poucos minutos, a
guía estaba sentada contra unha pedra, durmindo tranquilamente baixo
aquel sol abrasante.
Non tardei moito en adentrarme
eu soa pola cova, unha aventureira coma min non podía rexeitar unha ocasión
como esa. En fronte miña había catro camiños. Eu era unha persoa moi
ordeada, así que me adentrei polo primeiro. Ante min había unha gran
sala, case baleira , excepto por unha figura non centro. Semellaba un can,
e entre os seus dentes suxeitaba un colar vermello. Sen dubidar fun turrar
por aquela admirable xoia, e quedeime con ela nas mans. En poucos segundos
percibín como baixo os meus pes non había nada.
Logo disto só recordo caer e caer, e logo nada máis.
Eu tiña xoias, ouro, rubís
pero tiña un gran problema … como demos ía saír eu de alí!? Tiña
que haber algún oco polo que escapar … pero non o había. Só se
divisaba o oco das serpes, polo cal tiña moi claro que non volvería
pasar. Comecei a berrar para comprobar se alguén me oía, pero seica era
o meu fin. Perdín totalmente a noción do tempo, xa que o bonito reloxo
que me regalara a avoa estaba totalmente esnaquizado. Achegueime ata a
tumba e deiteime enriba dela e cerrei os ollos, pero,
de súpeto,
notei como unha brisa abafante me percorría o pescozo; viña da tumba!
Abrina a
luxosa sepultura, que debería de pertencer a algún faraón
importante, e deume moito noxo. Retrocedín, non sabía se iso de andar
por aí a abrir tumbas sería moi bo, pero era a miña única salvación.
Volvinme achegar e descubrín que había un oco debaixo daquel esqueleto.
Apartei tódolos ósos cos ollos pechados, senón nunca habería sido
capaz de facelo. Cando os volvín abrir había unhas escaleiras que
baixaban. Estaba todo moi escuro, pero seguín avanzando. Conforme descendía
por aquel escuro pasadizo, o aire íase facendo cada vez máis húmido e
quente. Entón batín cunha gran parede, palpeina de arriba a abaixo, non
había ningún oco, so notaba seis vultiños baixo os meus dedos. Para a
miña sorpresa estes xirábanse, e dependendo da posición na que
estiveran estes adquirían varias formas.
Estiven alí moito tempo, a
darlle voltas a aquela especie de xogo que, probablemente, me proporcionaría
a saída. De súpeto
vin como todas as pezas brilaban cunha cor azul intensa, e nuns segundos
estouparon, e o muro caeu abaixo. Manqueime nunha man cunha pedra, pero as
miñas ganas de saír gañábanlle a calquera dor. Entón o pasadizo
comezou a ascender e ascender, e logo podíanse ver un reflexos de luz no
teito. Empurrei coas mans o lugar dos que viña aquel reflexo e … Xa
estaba fóra!
Tardei un pouco en acostumarme
á claridade. Logo vin abaixo ao meu pai a berrar coa guía. Ela dicía
que non me quitara o ollo de enriba e meu pai non deixaba de berrar.
Baixei correndo pola duna e dinlle un forte abrazo . Preguntoume onde
estivera e díxenlle que fora dar unha volta por aí. Papá estaba un
pouco anoxado pola miña fuxida, e dixo que marcharamos de alí, que non
había nada, só catro salas baleiras, excepto a primeira que tiña unha
especie de can no centro. Eu asentín, e marchamos na furgoneta cara a
Alexandría, e logo de alí voltaríamos de novo para Galicia, en concreto
para Rianxo. A ninguén lle estrañou o meu sorriso pícaro, nin o meu
novo colar vermello, nin os meus petos máis cheos do normal …
Decepcionado, meu pai explicoume que non sempre había sorte, e que os
aventureiros sempre teñen que saber cando abandoar, cando non se atopaba
nada. E eu contesteille dicindo:
- Xa papá, pero tamén hai que
saber cando continuar e nunca perder as esperanzas. Meu pai quedou abraiado cando lle amosei o colar vermello e os petos cheos de rubís, moedas, ouro e esmeraldas. Noelia Martínez Figueira |
|
Parece que todo vai ben, e dun día para outro, todo pero todo, cambia. Poste a pensar e daste conta de todo o tempo que desaproveitaches, e a todas as persoas que deixaches atrás polo camiño. E agora, claro, queres que volvan a entrar na túa vida, pero aínda que iso é practicamente imposible, gardas ilusións e recordos, polos que che entran ganas de seguir adiante. Hai xente que di, que vai regresar, outra que pode que veña , e outra que nunca máis vai volver, e que teño que olvidar todo, e empezar de cero. Si, empezar de cero .. igual iso lles parecerá fácil, si de verdade estiveran na miña pel, non dirían as cousas, tan duramente. Tania Pose Ordóñez |
|
Hai xente que di que se queres a alguén demasiado, as cousas non saen ben, e todo se acaba, ó fin e ao cabo. Tse.., ignorantes da vida, que pensan que "querer" é só unha palabra, ou nin iso. Que pensan que os homes perfectos non existen, ou que os príncipes azuis non nos están esperando. Cren que con estudar e facer o que debemos facer, todo nos vai saír ben, que a nosa vida vai ser perfecta. E non, non é así, porque a vida haina que vivir, haino que pasar ben e desafogarse. Hai que berrar, saltar... Hai que coñecer xente nova, namorarse,divertirse con esa persoa e olvidalo; e volver a empezar. Ata que por fin o atopemos a el, ao que estivemos buscando todos estes anos e pensabamos que eran todos os mil anteriores que nos estropearon a vida e nos fixeron perder o tempo. Pero bueno, si o pensas ben non nos fixeron perder o tempo, porque neses días, disfrutamolo, e ata estivemos felices. Non nos fixeron dano, "jobá"h, só nos estaban preparando para o definitivo. Eles xa sabían dende o principio da relación que as cousas non ían saír ben, e que nós o iamos pasar mal; pero non nolo quixeron dicir porque era un segredo, un segredo que o o xefe dos "casi-maridos" lle obligou a calarse. Así que, perdonámolos, que non foi culpa súa. E sabes? Quizais o que nós pensabamos que era o definitivo, co que xa tiñamos un, dous, tres fillos e xa estabamos casadas, quizais tampouco é o que vai estar o resto da nosa vida con nós. E tamén se foi. Nós pensabamos que era diferente; pero non, era igual aos demais, coma todos, e nós volvemos a tropezar na mesma pedra dúas veces. Pero el era peor, el non formaba parte dos "casi-maridos", el formaba parte dos "g********s", así que a el non o perdonamos. Vale?. E despois, con vinte e algo de anos, divorciada, con tres fillos, cheguei a unha conclusión: mellor ... Elvira Torres Suárez |
|
O
DIA DO EXAME
Era Luns, os alumnos da clase de 3º de primaria tiñan o exame de lingua
galega para a nota final. Todos estaban preocupados por si sería fácil
ou difícil. Acabara de chegar dona Serafina a profesora de Lingua Galega
e repartiulles os exames, fixéronos e tocou o timbre.
Todos no recreo falaban do
exame de dona Serafina. Todos estaban de acordo en que fora moi fácil,
que todas aprobarán.
Ao día seguinte, a profesora deulles as notas dos exames e todos
aprobaron menos un. Así e todo a profesora deulles as felicidades a
todos os alumnos que marcharon para a casa felices. Sara Sampaño Rey |
|
Lingua Galega Novo
curso Avaliación
Negra 2ª Avaliación: Foron uns tres meses moi complicados debido a que me centrei máis en relacionarme coa clase. Por sorte e por traballar o triplo a finais da avaliación conseguín aprobar (5 raspado) e puiden disfrutar da Semana Santa . 3ª Avaliación: Foron dous meses e medio moi negros pola achega do fin de curso. O meu único obxectivo era sacar materia adiante, dado que cos resultados da anterior avaliación xa daba por perdido o curso. Así que o meu propósito para o ano é traballar día a día para non ter que traballar o triplo ao final.
|
|
AS CLASES DE GALEGO DURANTE TODO O CURSO Todo comezou en setembro do ano pasado cando os rapaces dos colexios de Asados, Taragoña e Rianxo chegamos ao instituto IES Félix Muriel. O primeiro día o noso profesor de Galego presentouse e preguntounos de onde víñamos e se nos gustaba este instituto. Despois da presentación comezaron as clases e fixemos un traballo sobre a vendima. Non o entendiamos, moito pero saíu bastante ben. Tivemos varios exames ao longo do curso. Tamén cabe dicir que antes de comezar a traballar nos exercicios liamos un pouco: no libro de texto ou nas lecturas trimestrais: Xoleiki, A pantasma telefónica e Dos arquivo do trasno. As clases facíanse un día curtas e outras non tanto xa que as actividades non eran sempre atractivas. Segundo ía transcurrindo o curso fixemos varios traballos que fomos colgando en gorinho.duckdns.org: bandas deñeñadas, contos, lendasd, tradicións (herbas de San Xoán), árbores de Galicia... Logo chegou o día das Letras Galegas e, como é normal, tivemos que facer un traballo ao que lle dedicamos moito interese e tempo. Pasámolo moi ben. Xa estaba chegando o último día de clase e remataba todo. Nas derradeiras clases, estivemos observando os traballos que había na páxina web. Divertímonos moito. Fátima Ordóñez Muñiz, Uxía Rial Brea, Isabel Otero Mosquera, Teresa Novo García |
