JOSÉ ENRIQUE FERNÁNDEZ CAROU

MANUEL GÓMEZ FIGUEIRA

Querido Don Enrique :

       Acabámonos de enterar de que xa non volverás a darnos clase.

       Falamos en nome de todos os alumnos que tiveron o pracer de compartir aula contigo, ou iso cremos, cando dicimos que che botaremos de menos. Tanto a tí, como ás túas típicas frases, '' Bós días... por agora '' , '' Nena, estate calada !'', ''Non metas a chupeta na boca!'', e tantísimas máis, que, como estas, nos quedarán no recordo. Pode, ou máis ben, aseguramos, que a chea de veces non tivemos un bó comportamento, mesmo había días que chegamos a ser insoportables, pero non mentimos cando dicimos que es e serás o profesor ó que máis cariño lle tíñamos. Con esta carta, queríamos facerche saber, que a túa ausencia aquí, non pasará desapercibida, e dicirche tamén, que, mestres coma tí, poucos, ou ningún.

       Debémosche alegrías, ilusións, algúns enfados, horas enteiras de pé ó fondo da clase, e como non, na terceira baldosa, pero por desgraza, nunca chegaremos a 'pagar a nosa deuda' . 

       Por iso, e infinitas cousas máis, grazas.

       PD: Esperamos unha visita túa, canto antes, xa que non nos deches tempo nin tan sequera, a despedirnos. Unha aperta.

          Atte: Tania Pose Ordóñez e Vira Torres Suárez.

Querido Gómez:

      Dende que comezamos ao colexio en primeiro de infantil, ti sempre estiveches ao noso lado, tanto no bo, como no malo.

       Aínda que ás veces, cando estabamos na clase, se oían os teus gritos e nós levabamos un bo susto. Nós sabemos por experiencia que non es un mal profesor, xa que, aínda que só nos destes clase un ano, serviunos para che poder coñecer un pouco mellor, por exemplo:

        descubrimos que che gusta moito facer bromas, sobre todo, aos que nese momento son os teus alumnos. Tamén che gusta moito cantar,  porque aínda recordo cando estabamos nun exame,  e ti te poñías a cantar.

       Tamén recordamos a promesa que nos fixeches, “Cando acabe o curso lévovos de excursión ao río”. Iso foi en 4º de primaria e aínda estamos esperando.

       O que si nunca poderemos esquecer e que, cando estábamos facendo algún traballo na clase, ti ás nenas mandábasnos xogar ao parque, mentres aos nenos os deixabas a traballar, e logo eles se enfadaban con nós.

       Sempre fuches un grande profesor, e agora que te xubilas, é unha pena, porque deste modo nunca máis ningún alumno ou alumna, poderá vivir as mesmas experiencias que nós vivimos.

       Esperamos que goces moito nesta nova etapa

Coral Romero Novoa