Con ''M'' de mellor.

      Certo día e sen ter por qué, senteime na veira da cama, en silencio. Ó pouco tempo a miña cabeza comezou, coma quen di, a pensar por si soa, recordando certas cousas do ano anterior, cousas que preferiría poder gardar nunha caixa, cerrala e deixalas por sempre esquecidas na trasteira. Pero por unha vez, despois de moito, decidín deixarme levar pola máquina do tempo situada na miña memoria, deitándome boca arriba cos ollos pechados e as mans na caluga.

      Alí estaba eu, con once anos e a punto de comezar o meu maior reto, o coñecido daquela como ''colexio dos maiores''. Viña disposta a comerme o Mundo e este, de vinganza, decidiu poñerme no camiño inseguridades, medos e amor. As ganas que tiña de destacar en algo foron minguando ata chegar a cero e apostaría unha cifra elevada de cartos con quen fose a que aínda baixaron dese número converténdose xa en negativo. Pouco a pouco, esa nena chea de ilusións e historias que escribir e contar, calou a boca e cerrouse a todo aquel que lle tendese unha man por medo a que fora outra  persoa máis a que a traizoara, mentise e lle rompese o que quedaba de corazón. Ou polo menos así se di nas películas de amor.

      Está claro que ninguén alcanza a meta con soamente un intento, que mellor maneira de seguir adiante que deixando atrás a todos aqueles que che agarran polas costas e che empurran para que caias? Haise que quedar con quen che axude a saír da teu propio cárcere e non con quen che engada máis tempo en prisión.

      De repente sóame o móbil... Chegoume un WhatsApp. Abro os ollos e escápaseme un sorriso. Sei ben quen é e por iso o fago. Un non se pode estancar no pasado, hai que vivir o presente e custe o que custe afrontar todo o que a vida che bote enriba. Ó fin e ó cabo vale a pena e dígoo como experiencia, iso que só teño 14 míseros anos.

Tania Pose Ordóñez

      Mentiria se vos dixera que non vos vou botar de menos. Se dixera que as vosas tonterias non son as mellores. Cada mañá levántome cun sorriso, pensando que vos vou encontrar aquí, coas vosas cancións, e cos vosos pequenos partidos de fútbol con estoxos . Teño que dicir que cambiaría algunhas cousas, e algúns feitos que pasaron durante estes 9 meses de clase. Non todos os momentos que pasaron foron bos. Tivemos os nosos problemas, como calquera outra clase, pero a dia de hoxe, podo dicir, que todo esta amañado, que a pesar de todo, volvemos a estar unidos como o primeiro día. Espero, mais que a calquera cousa, que esa amizade que fomos desenrolando ao longo dos meses se conserve. Sinceramente, non sei o que faría sen vós, sen a vosa axuda e sen os vosos ánimos .

Isabel Rial González

FERIDA

     Estase arrastrando, inténtao pero non pode apoiar a pata, está ferida. Pésalle todo o corpo, xa non pode moverse.

     Quere desaparecer, e no fondo, sabe que non lle queda moito para facelo. Túmbase no chan sabendo que unha vez rematada a súa existencia, ninguén a vai botar en falta,que ninguén vai a recordala a tristeza invádea .

     Xa non pode máis, decátase de que chegou o seu momento, así que suspira por última vez e pouco a pouco evapórase  no aire

Laura Losada Miguéns

NA OSCURIDADE

     Aquela noite non se vía a ninguén polas rúas. Facía moito frío e a escaseza de farois provocaba unha inmensa escuridade de non deixaba ver absolutamente nada. Os edificios estaban totalmente cerrados, coas persianas baixas e a xente durmindo tranquilamente neles. Pero eu continuaba aquí, na escuridade da rúa intentando conseguir algo para comer. Xa levaba varios días sen levar algo ao estómago e o peor era que ninguén era tan humilde como para me deixar algo. Pasaba días enteiros irando para a xente e pedindo algo pero ninguén me axudaba. Esta noite era a peor de todas. Había levado a fame a semellante extremo que pensei que me ía ir deste mundo. Foi entón cando escoitei uns taconazos que se aproximaban a gran velocidade. Cando me viu achegouse e preguntoume:

      - Queres algo ? Dixo a muller.

           - Pois algo de comida non me viría mal. Fai tempo que non como e co “amables” que son os veciños desta rúa pois non sei que che diga.

            - Toma este bocadillo e esta botella de auga. Non é moito pero agora non teño nada máis. Espero que che preste.

            - Mitísimas grazas. Oxalá toda a xente fora como vostede. Sería un mundo perfecto.

     A muller marchou coa mesma velocidade de antes. Non había dúbida de que no mundo aínda quedaban persoas amables e humildes pero nesta rúa non.

Fátima Ordóñez Muñiz

ROSA 

       Xa estou farta, non podo máis. Non soporto a este home. Cada día é máis insoportable. Debería pedir o divorcio? Pode que as cousas sexan difíciles, pero son para todos e non é motivo de poñerse así nin moito menos. Vaia vida a miña!. Sempre dedicándome á rapaza ou ao marido. Que desgraza !!!!! Cada vez teño menos paciencia e estou moi farta. Ás veces nin sequera o escoito. Total, para oílo rosmar e falar mal de todo o mundo, non vale a pena. Pero eu sei que non é tan mala persoa.

       Fai uns anos sempre estaba cun sorriso na cara e nunca estaba triste. Toda a familia o pasaba ben pero nestes últimos anos todo cambiou. De repente todos comezamos a ter menos contacto ata chegar a este extremo. Un ano máis e isto será un desastre.

Fátima Ordóñez Muñiz

Monólogo

     Cando me falas así síntome parva,porque eu non teño porque aguantar isto. Sabes?

     Máis teño que aguantalo.Xa estou farta, o día que decidín casarme contigo era para ser feliz,pero non para sufrir.

     Penso que me equivoquei unha vez máis, non?

     Como dis que non fago mais que equivocarme . Non me podo relacionar ca xente porque ti non queres. Máis ti cando vas por aí cos teus amigos eu non che digo nada. Ás veces quero; pero non o fago, por medo.

     Estoume empezando a cansar de ti. Sabes?

     Porque eu non teño porque soportar isto día tras día.

     Teño que limpar a casa, coidar do neno, facer a comida e aínda por riba ao chegar a casa, sempre tés que dicir algo.

     Sabes que a situación económica é pobre, máis ti sempre queres comer comidas de luxo.

     Ás veces paso eu sen comer para que poidades comer ben o neno máis ti, se ti non tés o que queres sei que me vas pegar.

     Non é así ?

     Pois a partir de agora non vai ser así, vou saír á rúa e relacionarme coa xente, e vas comer o que comamos todos e, se non che gusta, vaste. Vale?

O neno non ten porque ver isto así que ou cambias ou vaste. Eu xa non vou ser a parva de sempre

Ainara Romero Alcalde

       Lembranzas

Quero saber se son a única rapaza neste mundo á que lle gustaría volver a ter cinco anos. É máis, a que pagaría por volver a eses tempos. Recordo momentos que endexamais se me esquecerán, iso téñoo moi claro. Non tiña preocupacións, nin de como disfrazarme pra Carnavais, pois todos os alumnos da mesma clase se disfrazaban do que quixese o profesor. Non me soaba o espertador ás sete da mañá, pois miña nai sempre viña onda min, e me dicía ó oído: "veña pequena, que xa é hora". Levantábame despois de lacazanear un pouquichiño na cama, e cando chegaba á cociña, despois de poñer a roupa que miña nai me elixira a noite pasada, tiña o almorzo enriba da mesa. Tiña media hora pra prepararme, igual que agora, máis antes sempre andaba miña nai facéndome as cousas. Acompañábame ata a parada, pois era de noite e a min dábame moito medo ir soa. Chegábamos alí, e estaban todos en silencio, calados. Logo, collíamos máis soltura, pois eran as oito e media da mañá e tíñamos moito sono. Paraba o autobús xusto diante nosa, e baixaba Lurdes, a acompañante. Subía as escaleiras coa súa axuda, e Che ( o condutor, co que xa tiña moita confianza ) despeiteábame cun lixeiro toque no pelo, e dicíame: " aai, Elvirita! ". Sentábame no segundo asento, pois Lourdes non me deixaba facelo no primeiro, dicía que ata os doce anos, nada. Era o meu soño, a miña meta, chegar a ter doce anos pra poder sentarme diante de todo, sen que ninguén mo prohibira. Chegaba ó colexio entre comentarios e risas do condutor, da acompañante e dos demais rapaces. Pasabámolo xenial, a iso non se lle podía chamar clase. A miña profesora era Aurora ( si, un nome ao que lle teño medo agora mesmo ), pero que anteriormente adoraba. Tíñamos un só recreo, certo, pero de media hora. Saïamos á unha e media, e outra vez de volta á casa entre todo o que me dicían os usuarios do autobús. Todo bo, non pensedes. De feito, iso é o que máis boto de menos, cada día, catro veces con eles, facendo e dicindo de todo. Si, catro, oíches ben. E é que nós tíñamos clase todos os días pola tarde. Chegaba á casa, e estaban miña nai e meu pai, pois miña irmán aínda non chegara do instituto. Logo, comíamos todos xuntos, e eu poñíame a ver a tele. En canto os Simpsons acababan, ás tres, eu levantábame e berraba por miña nai: " Mamá, que xa é hoora !". E saïamos as dúas, e outra vez a ruta da mañá. Ata a parada, logo no autobús ata o colexio, e dúas horas máis alí dentro. Pasándoo ben, sorrindo, ou máis ben rindo. Ás cinco e media saïamos e íamos de volta no autobús cara a miña casa. Baixaba del dando saltos, e despedíame de Lurdes e Che cun " Ata mañáaa!". Miña nai sorría,ao igual que eles dous, e mentres camiñabamos cara a miña casa, eu contáballe a miña nai todo o que ocorrera ese día. Cando chegaba, miña irmá sempre estaba encerrada na súa habitación estudando e facendo deberes. " Eu non quero que algún dia teña que facer como fai Olalla ", dicía eu sempre.  Non me decataba de que algún día todo cambia, e que o que antes odiabas, agora xa te acostumaches a facelo.

Elvira Torres Suárez

  MONÓLOGO     

Ó principio, cando as cousas se empezaron  a torcer, pensei que era algo normal en todos os matrimonios cantos hai. Despois as discusións non desaparecían de ningunha das nosas conversas. Custábanos poñernos de acordo en algo, pero eu queríao máis que a ninguén e non desexaba por nada do Mundo afastarme del. Cando empezaron a xurdir os golpes comprendín que todo se me fora das mans e de algunha forma non podía recuperar nada do que anteriormente éramos. O amor que sentía por ese xa completo descoñecido, permanecía aí, e eu non era quen de dicirlle adeus. Todos os días tiña medo, medo a algo novo, medo ó fin, medo a el e a defenderme, pois está claro que a forza non era o meu punto forte. Sentíame impotente e nunca tiña ganas de nada, eu non saía da casa e el sempre regresaba do traballo cunhas copas de máis e con olor a perfume de muller. Crin que era insuficiente para facelo feliz e iso amargábame e deixaba de sentirme, de algún modo, a muller que debía de ser. Botaba de menos o seu sorriso, e aqueles preciosos ollos que non tiñan outro lugar ó que mirar máis que a min. Por momentos pensaba que a culpa era miña, que algo fixera mal e que por iso se comportaba daquela maneira. Houbo veces que me pensei iso de desaparecer, de matarme, pero comprendín que así non gañaría nada. Certo día ó el vir de traballar, pegoume coma nunca, os veciños chamaron á policía e eu fun pra UCI ó Hospital de Santiago. Cando me recuperei da malleira, el xa estaba no cárcere. Hoxe fan trinta anos que pasou e aínda sego sentindo aqueles golpes no meu corpo. Realmente, hai cousas que che quedan marcadas de por vida, esta unha delas, a primeira. Soará estúpido, pero eu sego querendo a ese home, non ó que me maltrataba senón do que me namorei, boto de menos á persoa que pensei que era. Masoquismo? Probablemente. As cousas supéranse pero, por desgraza, non se esquecen.

Tania Pose Ordóñez

MONÓLOGO

Escoito o ruído das súas chaves e o meu corpo comeza a tremer. Que será desta vez? Que fixen mal?

Ao mellor a comida está demasiado quente, quizais demasiado fría...

Está en fronte miña, só quero pechar os ollos e esquecerme de todo, de non ser esta parva que está chea de mazaduras e non pode co corpo. Estou farta de ser a que ten que sufrir e calar.

Hoxe déuselle por dicir que a comida estaba sosa: “nin unha migalla de sal” - dixo.

Calei… Díxenlle que me ía para a cama.

Unha vez máis… agarroume… e… non me deixou ir.

Romina Piñeiro Rial

Eu non son perfecta

     Eu non son perfecta, pero pensa que ti  tampouco -Esas palabras chegáronlle a alma.

     Mentres camiñaba e recordaba a dor que Martín lle fixo pasar, Raquel seguiu adiante, facía que non lle importase pero por dentro estaba chorando, bágoas de amargura e soidade humedecíanlle os seus ollos azuis como se naquel ceo azul chovera para nunca escampar. Raquel mentres se arredaba do seu amor para sempre recordou os mellores momento xuntos.

     Martín e Raquel foran moi felices, tiveran una vida chea de alegrías e descontentos, tolerías e aburrimentos, pelexas e cariños. Todos os problemas se solucionaban co amor ata que se chega a un punto no que xa non podes máis, pensas que as cousas irán mellor sen a túa alma xemelga, a túa media laranxa e a deixas escapar para sempre, nunca mais vela sorrir nin escoitar a súa doce voz no teu oído, murmurando  e facerte sentir a única persoa neste mundo, a ese punto chegou Martín.

     Raquel cada vez arredábase máis e máis ata que ao dar a volta xa non vía a una persoa, senón a una formiguiña que se ía facendo mais e mais  pequena ao longo dos pasos. Aínda non o cría –“Onde vai aquel rapaz de pelo louro, simpático e alegre que coñecín nas festas?-preguntábase.Canto máis pensaba nel máis se ía arredando a súa felicidade e veñen de volta abundantes bágoas que corren polas meixelas ata que chocan co chan como unhas pingas de choiva e se rompen como o corazón de Raquel.

     Non o entendo -repetía para ela mesma- como pode ser que agora me deixe? levamos tanto tempo xuntos que agora fáiseme eterno esta dor que me percorre o corpo.

     Ela chega á súa casa sin mais non poder e encérrase na súa habitación. Está tan enfadada que cando ve unha foto na que sae el máis o Martín rompe a foto, ao vela no chan rota e cos cristais escachados síntese insignificante.Para ela Martín foi o mellor do mundo pero iso acabouse, tiña que renovarse, facer unha nova vida sen el e inda que para iso era algo moi difícil propúxose como un reto.

     Anos despois Raquel xa case se esquece de Martín, está nunha nova etapa da súa vida con David e nin sequera pensa no seu EX. Todo  é perfecto para ela, ten dúas fillas fermosas, unha chamada Clara e a outra Sofía, ten un marido que a quere moito e nunca lle foi infiel e por suposto ten toda a felicidade do mundo ata que un bo día informárase de que Martín cae nunha enfermidade incurable e morreu. Raquel xa estaba casada con outro pero inda así non había motivos para que non chorara. El foi o primeiro rapaz que podía sacarlle un sorriso nos momentos máis difíciles e o único que con un só “ola” podía alegrarlle o día a Raquel.

     Empeceu a chorar un pouco pero  parou  cando viu que o seu marido, David, se achegaba a ela.

     -Hoxe se queres podemos cear cos rapaces nun bar que coñezo e pasalo ben. Que che parece meu amor?-díxolle David

     -Hoxe mellor non -aclarou Raquel.

     Ela decidirá ir a casa onde Martín residiu  os últimos 6 anos e preguntarlle a súa compañeira de piso que era o que lle ocorrera.

     Riiingg - timbra na casa de Martín

     Unha muller alta co pelo recollido e un mandil manchado de fariña abriu a porta, ao parecer estaba cociñando algo.

     -Eeh… Ola -dixo a muller sen saber  quen era

     -Ola son Raquel, unha moza no pasado tempo de Martín -dixo ela- so quería saber porque el morreu estou preocupada.

     -Pois pasa que che conto -di a muller.

     Xa dentro da casa.

     -Queres un té?-ofrécelle.

     -Non grazas. Só veño preguntar como é que Martín morreu? estaba enfermo ou algo?

     -Foi un derrame cerebral, normalmente doíalle a cabeza un pouco e non nos preocupamos pero cada vez foi a mais e a máis, ata que acabou con el.

     -Malditas enfermidades! Éche unha pena -contesta Raquel mentres una bágoa lle percorre unha meixela.

     -Se queres podes esperar aquí un momento vou por un álbum de fotos que teño gardado no baúl da trasteira.  Veño agora.

     -Moi ben- dixo Raquel.

     Mentres Raquel agardaba por María, a compañeira de piso do Martín e ao parecer moi amiga del viu unha porta entreaberta e ela como sempre foi moi curiosa achégase a observar. A habitación de Martín!, ela recoñeceuna porque non era a primeira vez que seu ex mozo a invitara á súa casa e alí encontrou todo en orden, como se non pasase nada. A ventá estaba aberta e podíase oír os berros dos meniños da rúa correndo dun lado para outro e as súas inofensivas risas percorrendo o barrio. A Raquel chamoulle a atención unha caixa que parecía de madeira que estaba encima da cama. Abriuna e levouse a sorpresa … Alí estaba, a mesma foto de eles dous….  Uns anos atrás por o enfado da separación ela rompera a súa copia el …  gardouna intacta. Colleuna e levouna cara ao seu corpo. As ganas de chorar foron inmensas, pero as bagoas que botaba eran poucas, deulle a volta á querida foto e apareceu una frase escrita coa letra de Martín na que poñía <<Ti es perfecta para min>>.

     As risas dos nenos arredábanse no barrio, parecía que anoitecía, toda a rúa quedou escura e a mente de Raquel esvaeceuse por un pensamento.

Nerea Rial Muñiz

A VIDA E A MORTE.

       Para moitos a vida é ese camiño que hai que recorrer con paso firme e con bos actos, para cando remate poder ser feliz e libre nun lugar onde se reencontrarán cos que remataron antes, aqueles ós que lle dixeron un “adeus” desexando que fose un “ata mañá”.

       Para outros é un regalo de un anónimo ó que nunca lle poderán dar as grazas, dígnanse a superar pequenas probas que din que son feitas polo chamado “destino”, e como non, o sei maior medo é o da morte. ¿Canto tempo perden en pensar no fin? Nin o queren saber nin serán capaces a deducilo, pero iso si, é moito.

       Haberá outro tipo de crenzas porque hai millóns de persoas no Mundo, pero gustaríame recalcar a aqueles que se adican á ciencia, eses que din que a vida conleva á morte e esa morte a outra vida, os mesmos que afirman que despois disto non hai nada máis. Entón eu penso, ¿Acaso non hai cousas e cousas sen descubrir? Por exemplo, os microbios non se poden percibir a simple vista pero existen e están entre nós, o vento tampouco se pode ver pero si que se pode sentir. Quen sabe se despois disto ven algo máis, realmente ninguén volveu para dicírnolo aínda que iso tamén pode ser algún dos misterios que o Mundo nos vai descubrindo pouco a pouco. Irónico que unha rapaza pequena para moitos esté dicindo isto, máis sei que non son a única á que escritos coma este ou parecidos, pero co mesmo contido, lle rondan pola cabeza.

                                       Tania Pose Ordóñez.

CONTO

       Todo comezou cando aquela rapaza chamada Alicia mirou por primeira vez aquel rapaz chamado Odei. Nunhas vacacións, comezaran a falar por unha amiga que tiñan en común, el non sabía que todo o que tiña aquela rapaza era incrible, non sabía que o quería máis que nada, ata que un día o rapaz namorouse dela e decidiullo contar. Así foi como comezou todo...

       A partir de ese momento eran os rapaces máis felices da terra, quedaban sempre, e non había nada que os separara. Ata que un día, coma en todas as historias de amor, aparece a típica rapaza que che quere amolar todo, a que quere todo para ela, a que se porta como unha meniña pequena, é a que non soporta ver a xente feliz. Esa rapaza andaba detrás de Odei, Alicia, botou un tempo sen preocuparse, pero cando veu que cada vez el lle prestaba máis atención, comezou a preocuparse.

       Despois de varias semanas, Odei díxolle a Alicia, que estaba saíndo cunha rapaza que ela non coñecía. Ela, estrañada, comezou a buscar por todos os sitios quen era esa maldita rapaza, ata que despois de buscar e buscar, deu con ela. Esa era a “famosa rapaza”, a que nun pasado xa a intentara amargar. Ela chamábase Patricia, unha nena dunha estatura media, co pelo negro, e de ollos marróns, non se explicaba como Odei puidera facer iso..

       Despois de varios meses, chegaron os oídos de Alicia, que Odei e Patricia, xa non estaban xuntos. Ela foi correndo a falar con el, el deulle a típica explicación: “E que me dei de conta de que te amo a ti”.

       Loxicamente iso era mentira, ela sabíao, pero como a parva volveu a picar, e volveu con el.

       As mentiras comezaron de novo, todo o perfecto estábase acabando... Desde logo, todo ten un fin, é o deles era ese. Desde ese momento Alicia, deuse  conta de que en realidade quen vale a pena son os amigos para ser feliz.  Desde esa ten ben claro seguir adiante, e non volver ás andadas.

                                                                                                        Romina Piñeiro Rial

22-09-2012

        Penso que este curso non vai a ser para nada coma o anterior. Boto en falta moitas cousas, tanto a profesores como rapaces e rapazas que o ano pasado estaban, e este xa non. Fáiseme raro ver o Instituto con novas caras, novos ambientes... E non poder ver todo o que vin a primeira vez que cheguei ao centro. Séntame mal deixar de levarme con persoas que coñecín aquí, só polo feito de que xa marcharon, ou están noutra aula, noutra parte.

      Para min, 1ºD, non foi só a primeira aula que tiven, os primeiros cos que me relacionei. Non, foi máis ca iso, foi algo que quedará no recordo. Aínda que moitos digan o contrario, eramos un grupo, unha gran familia. 2ºD non empeza igual, nin acabará. 

      Espero que melloren as notas, porque non foron moi boas no primeiro ano da miña estancia neste Centro.

      Os profesores non me gustan , pero bueno... é o que hai. A ver o que me espera!.

           Tania Pose Ordóñez

       Este ano non será para nada como o ano pasado. Porque o curso pasado foi o mellor. Dígoo en todos os sentidos, pero en especial pola xente coa que me tocou. Éramos todos diferentes, pero ao mesmo tempo, iguais. Axudámonos mutuamente, e así saímos todos adiante. Non sempre estábamos a ben, pero.. as cousas solucionábanse. Éramos algo máis que amigos, era ese estado seguinte á amizade que só se conse gue con contadas persoas na vida; eses eran eles. Incluso se pode dicir que eramos como unha gran familia. Pero falta unha persoa, esa que nos facía rir tanto dentro como fóra da aula. Iván era un personaxe, pero todos o apreciabamos. E xa sabedes, unha familia non é unha familia se falta alguén, e máis se é un dos máis importantes. Simplemente dicirvos iso, que 1ºD foi a mellor clase que puiden ter

                                                                                     Elvira Torres Suárez

15-10-2012

CADA UN TEN O QUE MERECE

       ''Soa o espertador , e desta vez , máis cedo do normal . Comeza a rutina de sempre , o verán acabouse , con el , todos os recordos . Comeza o inverno."

       Estás tranquila , sentada fronte ó ordenador , falando c@s teus amig@s . Sentes as gotas de chuvia petar no cristal , cada vez máis e máis forte. Levántaste, non por curiosidade, senón por atracción a ese ruído relaxante que che pon a pel de galiña. Asómaste á ventá e miras , como o vento fai que as árbores movan as ponlas e que os paraugas se vaian para os lados, deixando ós propietarios completamente pingando. Quedas en silencio durante uns segundos , e rápido fas xirar a cabeza , cara esa dirección onde o viches por vez primeira. Sorrís. Non podes evitalo , despois de todo. Fai un ano diso e dende aquela, cambiaron moitas cousas , pode que a mellor, pode que a peor , iso non o sabes , só hai que esperar e esperar . Pero telo que facer soa, como todo o resto. Se hai algo que a vida me ensinou, é que non é nada xusta, pero xa o teño asumido, comprendido e ben gravado na cabeza. Ó fin e ó cabo, aínda me queda moita por diante, moito que andar , tropezar, caer e levantar , e así repetidas veces. Outra rutina máis. Supostamente, non debería selo, tan cedo. Pero quen dixo que con trece anos, unha non se poida namorar? Ninguén. Verdade ?. Pois iso. Pode que sexa verdade iso de que son  “pequena”, como dí miña nai. Pequena si, parva non; manteño sempre os ollos abertos

Tania Pose Ordóñez

# Falta de forza ou competencia para realizar unha cousa

       Nesta vida quérese facer moito, pero non se pode; quérese a moitas persoas , pero por desgraza , non se poden ter . Quérese dar miles de abrazos e de bicos, que antes podías dar, mais tampouco pode ser . Quérese ir alí, ó infinito a buscalo, dicirlle unha vez máis que é importante. Pódese ? Si , si que se pode . Débese ? Non o sei, nin me importa; mais non son capaz . Só me fan falta dar uns pasiños, xa estou alí, ó seu lado; pero, para que os vou dar ? Para nada , non serven de nada . Chegaría e, seguramente, nin un simple ‘Ola’ me recibiría, ou si, non sei, pero a min iso non me chega. A min préstame unha gran aperta , que empece a ver escuro e sentilo detrás, que diga: "quen es ?, que ninguén responda . Que me dea a volta, que sexa el . En definitiva, querer e non poder  

Tania Pose Ordóñez

         16-10-2012

       Coas voltas que da a vida coñeces nova xente, contemplas novos sorrisos, empezas novo curso: a xente de antes, o instituto de antes. Algo cambia, falta alguén, a clase non é a mesma; ti mesma, non es a mesma; os profesores contrólanche máis os deberes, a axenda, as fichas; pero iso, non é o mais importante, non, o máis importante, son os teus compañeiros; esas pequenas, pero á vez grandes, grandísimas persoas que che alegran o día, que fan que ata os días de exames, o teu sorriso estea presente en cada momento. Por iso hai que dar grazas. Si grazas, grazas á típica rapaza que sempre arma follón, grazas "ás maridas", grazas á miña compañeira, da que non vou dicir o nome, para que a xente non se cele. Grazas a ese rapaz, que si, que é raro, pero é diferente, diferente a todos. É o único da clase, que sabe contar un chiste cando o resto só sabe contar tristezas e máis tristezas. Grazas a todos, a esas 20 persoas, que son únicas. Grazas

Isabel Rial González

       Ás veces penso, por que pasa o que pasa; por que ti es ti e eu son eu, e non ao revés; por que morren e nacen as personas. Non se podían quedar sempre aquí? Sempre tiven a confianza de que houbera un destino, que eu estivera destinada a namorarme  dun moreno, e ti dun rubio; que estiveramos destinados a ser cada un como é. E si e así, por que o mundo é tan inxusto? Porque non estamos xuntos cando o noso amor e tan forte?

       Todo ten un por que. Cada un ten que descubrir o seu. As cousas non pasan porque  si; cada cousa que facemos ten as súas consecuencias, algunhas veces malas e outras boas; cada movemento que facemos, é  para realizar una acción. Ás veces arrepentímonos desa acción, outras, en cambio, sentímonos orgullosos toda a vida; nun só segundo, podemos facer que a nosa vida cambie. Unha decisión difícil, como moitas que se nos presentaran, teremos que dicir: si ou  non. Si dicimos: “si”, malo; si dicimos: “non”, aínda peor. Entón, que podemos facer? deixar que o destino elixa por nós ou  arriscarnos  a perder algunhas das cousas que máis queremos? Iso non o sabemos; nin eu, que agora mesmo estou escribindo isto, o  sei. Só vos digo: “non vos confiar do que vedes, nin o que escoitades, deixádevos levar polo corazón, e veredes, como todo se  amaña".

Isabel Rial González

       Coñecino cando ía en sexto da E.X.B e tiña case trece anos. No momento en que o vin, non sentín nada por el, así que pódese dicir que non foi "amor a primeira vista". Coñecémonos, caémonos ben e fixémonos amigos. Quen dixo que entre rapaces e rapazas non pode haber amizade? A maioría das veces non, e este é un deses casos. Pasaron mil cousas entre nós os dous, non todo era bonito, porque de feito, non estamos nunha película. Quero destacar o amor que sentín por el; non foi unha persoa calquera, sin embargo, durante moito tempo, foi a máis importante de todas. E eu, si che digo a verdade, penso que todos temos dereito a ter a alguén que che queira e che respecte, pero dunha forma especial. Eu permitinmo, aquí estou, trinta e dous anos despois, contándoche a miña historia. Non sei que máis dicirche, e o máis seguro e que todo isto, non che importe, pero gústame escribir, desafogarme ca xente, e esta vez tocouche a ti; culpa túa por entrar nesta páxina. Xa está, non che molesto máis, simplemente recordarche que todos temos dereito ao que queiramos, e que todos podemos conseguir o que nos propoñamos. E si non, fíxate en min: teño corenta e cinco anos, e aínda o quero como cando tiña trece anos.

Elvira Torres Suárez

19-10-2012

       Bótoo moito en falta. El axudoume a sacar un sorriso, unhas forzas de onde eu pensei que non había nada. Axudoume a perder a vergonza, e a facer cousas que antes non faría nin en soños. Ensinoume a pasar da xente que me quería molestar, e a non darlle importancia. Ensinoume un camiño polo que poder ir de noite sen lanterna, porque non tropezaría nunca. Pero non o quixen; porque tamén me ensinou a dicir "non" ao fácil, e a elixir o difícil, pero non imposible. Segundo el, así a vida sería máis divertida. Ensinoume a vivir sin el, pero eu ese dia non estaba atendendo. Ensinoume a vida como si fora un problema, o cal eu tiña que resolver; a día de hoxe sigo intentándoo, sen éxito. E esa é a razón pola que eu estou aquí, contándoche todo isto, porque ese día non prestei atención ao que el me dicía

Elvira Torres Suárez

19-10-2012

       Nestes momentos o único que desexo é deitarme a durmir, e esquecerme de todo; esquecer todo por un segundo, sin saber o que pasa e o que deixa de pasar; sin que me digan; que che pasa? Non quero nin escoitar iso, moléstame todo, e o que máis me molesta e que ti non estás aquí para animarme.

       Sei que non estás porque eu non quero. Ás veces na vida é mellor estar soa que mal acompañada, aínda que eu te queira, aínda que eu te ame, síntoo, pero prefiro estar soa.

       O único que me importa neste momento son os estudos e as miñas amigas, esas que sempre estan aí para todo, tanto cpara o bo como para o malo; esas persoas que se me faltan eu non existo, que elas son capaces de quitarme un sorriso cando máis o preciso, e creo que, moitas veces, grazas a elas son a persoa máis feliz do mundo.

       Cóstame crelo pero é así, dun momento para outro a vida cambia, deixas atrás cousas que nunca pensaches deixar, intentas olvidar cousas que un día dixeches; nunca olvidarei este momento.

       E agora aquí estamos, intentando esquecelo como sexa, porque sei que non me serve de nada, que para min é mellor olvidar todo e centrarme no que máis me importa que son elas.

       Sei que un día fuches ti quen máis me importou;  pero repito, importou, pasado. Agora iso xa non importa. Xa sei quen es de verdade, non fai falta que botes ao meu lado nin un só segundo máis, porque en fin... Creo que che coñezo mellor ca ninguén. por iso che digo que cambies antes de que sexa tarde. cambia se non queres seguir así nesta vida; cambia, aínda estas a tempo. Nesta vida nada é imposible, só a morte

Romina Piñeiro Rial

O MAR

       19-10-2012

       Encántame que o meu avó me conte as súas historias daquela epoca ne que el aínda navegaba. Un dia contoume unha anécdota del que nunca se lle vai olvidar.

19-10-2012

    Estes días de chuvia, recórdanme ao ano pasado. Cando eu estaba sempre contenta, e cando nada me podía facer sentir mal. Agora mesmo, máis ben é todo o contrario. Oxalá puidera gritarlle a todos que son feliz, como fai trescentos sesenta e cinco días. Pero éme imposible, porque si, resulta que os imposibles existen. "Olvídao xa, búscate a outro, ese non merece a pena", acostúmanme dicir. Non é tan fácil facelo como decilo, creme. E máis cando esa persoa ocupou un espazo tan grande na miña vida. Porque por un momento, chegou a selo todo. Agora ségueo sendo, a diferenza: eu para el son un gran de area na praia. Cando o vexo diante miña, véñenme recordos á cabeza. E máis, cando pasa polo meu lado e xira a cabeza para o outro sentido. Aí véñome abaixo. Pola sinxela razón de non ser nada para el. De chegar a ser a persoa que tiña todos os dias ao seu lado, e pasar a ser algunha rapaza, con pelo rizo, que pasa por aquí e por alá. Todo o que teño na miña habitación me recorda a el, fotos, frases, regalos... . "Tírao todo, así olvidaraste del para sempre !". Non son capaz, sinto que si tiro algo que lle pertence a el, se irá por completo da miña vida. Non pensedes que non o quero olvidar, porque claro que sí. Gustaríame non pensar nel e decatarme de que unha bágoa esvara pola miña meixela. Gustaríame pasar por diante del e non ter a necesidad de miralo. Gustaríame ser feliz sin el; sin o seu sorriso, sin os seus ollos cos que me transmitía máis que coas palabras. Gustaríame ser libre, non estar atada a el permanentemente. Pero iso non quita que siga tendo esperanzas de que volva a aparecer, porque resulta que si...  que as teño. Non sei si me equivoco, ou se quizáis estou no certo, porque cometín tantos erros que nin me extrañaría outro máis. Sigo caendo, e sígome levantando; porque xa sabes o que din por aí: "Caer está permitido, levantarse é obrigatorio".

                                                                                                                          Elvira Torres Suárez

      19-10-2012

       Querido curso 2011 - 2012 :

Tania Pose Ordóñez