O monstro Grasete

    Nun pobo moi lonxe de aquí, vivía Grasete, un monstro estraño e malicioso. Era moi vello, pois xa había textos que falaban del na Idade Media. O seu corpo estaba cuberto de pelo e dicían as lendas que comía persoas, animais ou calquera cousa que se lle puxera diante. Por iso, ninguén sa atrevía a ir ao bosque, onde dicían que estaba o seu tobo.

    Un día, comezouse a oír un ruído procedente da parte máis escura do bosque. Os aldeáns, asustados, escondéronse nas súas casas e pecharon e tapiaron portas e ventás pero un home, Pedro, duns vinte e  dous  anos, decidiu descubrir de onde proviña o son.

    Colleu unha chaqueta de la e unha mochila na que meteu unha lanterna e o seu móbil, por si tiña que advertir aos habitantes de que Grasete ía cara alí.

    Camiñou polas rúas desertas e chegou á entrada do bosque. Alí respirou fondo e, valentemente, entrou. Camiñou entre as árbores durante moitas horas e, cando xa se ía render, escoitou un lamento. Parouse con medo pero a curiosidade puido con el, polo que apartou as matogueiras que o separaban das queixas de ese estraño individuo e levou unha inmensa sorpresa.

    A persoa que choraba era en realidade Grasete e o son era o terrible grito que asustara aos aldeáns. Pedro achegouse lentamente e preguntou:

            -  Estás ben?

    O monstro dixo que non coa cabeza e o rapaz sentiu que era inofensivo. Pedro preguntoulle que lle ocorría e sentouse ao seu lado. Despois de un tempo falando, Pedro xa sabía que ocorría: O monstro Grasete aburríase pois ninguén o ía visitar por medo. O único que quería era algo co que entreterse.

    Acordouse do móbil e entregoullo. Grasete púxose moi contento e sen dicir nada desapareceu na espesura. Ninguén o volveu a ver pero, de vez en cando, óense uns sons que indican que alguén está mandando mensaxes dende o bosque.

Victoria Pereira Suárez

O pirata Jack pelo torto, entrou na taberna e acto seguido mirou cara aos lados, intentando encontrar ao seu vello camarada. E así foi, estaba sentado nunha mesa pequena de madeira podre, cunha soa cadeira e un prato con comida, si ao que alí había se lle podía chamar así.

Acercouse a el:

- Vello amigo! Os anos tratáronte mal!

- Tampouco a ti che favoreceron camarada. Dime a que se debe a túa visita?

- O noso pacto de xa fi tanto tempo.

- Que pacto?

- Esa memoria! O tesouro de Azcaban, prometiches que o buscariamos xuntos.

- Aínda cres niso? Iso dixémolo de rapaces non podes esperar que esas fantasías sexan verdade!

-Como podes dicir iso! Acompáñame por favor, poucas veces pido algo, pero necesito a túa axuda.

Esta ben pero, tes barco?

Un soríso malicioso apareceu na cara do pirata.

- Como non iba a telo?

Os dous foron ata o porto e alí subiron ao barco. Pasaron os meses e conseguiron xuntar unha gran compañía.

Todos eran homes experimentados agás un rapaz que só navegara unhas veces, pero era forte e podría axudalos.

Foron a moitas aldeas, para encontrar lendas e saquear algunha que outra...

Ao final seguiron unha lenda ata o mar morto, onde dicían se escondía o tesouro.

De repente un ruído extrano e... Todo foi moi rápido, un movemento de augas, un golpe, e que a auga os tragase nun torbellino sobrenatural.

Ao espertaren encontráronse na cova do tesouro.

Había ouro para toda unha vida! Pero a pesar de ser uns piratas non foron codiciosos e repartírono a partes iguais. Cada un foise polo seu lado, e Jack acercouse ao seu vello amigo.

- Ao final era real

- Tiñas razón, coma sempre. E ben, ti que farás?

-Seguir buscando aventuras

Iago Higinio Vázquez Figueira

DIARIO DE UNHA ADOLESCENTE

Helston, Inglaterra 1998

Era unha tarde fría e gris. A familia Price estaba na casa, unha rapaza de uns 16 anos chamada Laura atopábase no seu cuarto escoitando música. De repente levántase da cama dun chimpo ó oír o teléfono soar. Laura colle o teléfono e di:

-Ola?

-Ola! Son papá. Teño que falar con túa nai

-Mamá non esta, foi comprar.

-Vale, chamo despois

-Adeus, papá.

Laura foi ao seu cuarto. Volveron a chamar ao telefono. Laura colleu o telefono:

-Ola?

Ninguén contestou Laura asustada volveu a repetir:

-Ola?

De repente entraron uns homes vestidos de negro e levaron a Laura. Laura chillou con todas as súas forzas pero ninguén acudiu na súa axuda.

Cando chegou a nai á casa chamou por Laura, pero ela non contestou. Buscouna por todas partes. Chamou a policía para que a buscasen.

A súa nai estaba preocupada na casa mentres a policía buscaba a Laura. A nai encontrou unha nota debaixo da súa cama que dicía:

“Temos a sua filla, se a quere recuperar debe darme 1.000.000 $”.

A nai de Laura chamou outra vez á policía para ensinarlle a nota , e entón  empezou a búsqueda. Tiñan moitas pistas a nota, a chamada por teléfono...

Despois dunha semana os policías encontrárona. Laura viña ferida, cando os seus pais a viron abrazárona con forzas. Todo fora un susto.

A Laura custoulle moito recuperarse pero conseguiuno

Carla Rodríguez Conde & Yaiza Yáñez Eiras

                                                                     Case un Atropelo

       Estaba eu asomada na fiestra, ríndome do que pasaban na rúa, (que se a un home lle mexou can no pantalón, que se o outro pisou "restos orgánicos"... ), cando vin como un repartidor dunha tenda que servía pizzas a domicilio, saía dun cruce  a toda mecha ecase atropela a unha nena pequena. O pai desta púxose feito unha furia, como se lle fose saír unha besta brava pola boca. E o repartidor de pizzas tampouco foi moi educado, co pai da pequena, que digamos. O caso é que tivo que intervír a policía para calmar os ánimos.

                                                                                                                         Bernal Muíños  

19-10-2012

DE COMPRAS !

Unha muller entra na tenda das vellas irmás, Dona Elvira e Dona Asunción.

Muller: Bos días!

Dona Elvira: Como?, Morreu Elías?.

Muller: Non, non; que bos días.

Dona Asunción: Como? Que queres unha sandía? Saen todas moi boas.

Muller: Non, non; quero unha pastilla de xabón.

Dona Elvira: Como? Que queres unha pata de xabón?

Muller: Non, non; que quero unha pastilla de xabón!

Dona Asunción: Como? Que queres un saco de carbón?

A muller comeza a desesperarse, pero sigue intentándoo.

Muller: Deixe...  Déame unha botella de xel.

Dona Elvira: Como? Queres unha crema para a pel.

Muller: Non, Non. Quero unha botella de xel!

Dona Asunción: Como? Queres un frasco de mel?

Muller: Deixe....  Déame xampú.

Dona Elvira: Como? Que que queres tomar o vermú?

Muller: Non, non. Quero xampú!.

Dona Asunción: Como? Que queres galletas Marbú ?

Muller: Mire, xa comprarei noutro lado.

Dona Elvira: Como? Que queres un xeado?

Dona Asunción: Como? Queres comida de cabalo?

Yaiza Yáñez Eiras & Victoria Pereira Suárez & Sandra Ordóñez Batalla.

Roi Muñiz Vidal & Javier Otero Mosquera

Manuel Martínez Iglesias & Marcos  Rial Lorenzo

Na rúa Do Medio unha vella vai andando con moita presa con 2 bolsas en cada man .

Mari Lus: Ola Manola!!! Que tal guapa?? E que fai tanto tempo que non nos vemos...

Manola: Ai Mari Lus, eu moi ben, querida!!! A que non sabes do que me acabo de enterar?

Mari Lus: Conta, conta que xa sabes que eu téñome que enterar de todo o que pasa nesta aldea.

Manola: Mira, encontreime a Carmiña o outro día cando ía á da Pireta para coller o bolo, e estivemos falando da crise esta que hai agora...

Mari Lus: A ver Manola... Queres acabar dunha ves,  carafio!!!

Que teño que ir sachar as patacas á horta de miña nora!.

Manola: Bueno lo... Eeee...Eso si, pois que me dixo que á filla de Dolores a peixeira foi o outro día á festa da "ghuadalupe", esa que hai en Rianxo agora. Sabes?

Mari Lus: Que si muller, que si... Mira está a miña nora a esperar por min ou sexa que ou acabas dunha vez ou marcho, pero xa!!!

Manola: Pois que a cacharon cun m.... a fumar m.... nunha esquina e que "aghora" ten que ir para o "xuíso" e a ver se a meten no carsere ou non.

Mari Lus : Ai meu Deus, miña filla! que a esa "rapasa" téñolle eu cambiado os cueiros...Ai señor levame pronto,que si non aínda me vai a dar un ataque ao "corasón" un día destes...!!!

Manola: Pois eu penso que o tiña ben "meresido" por andar con malas compañías, porque neste mundo nada é "seghuro"...

Mari Lus: Tamén disque que morreu "Pepa a do C..."

Manola: Non me "dighas"... Ave María purisima sen pecado concibido... E logo cando morreu?

Mari Lus: Onte á tarde...

Manola: E a que hora se enterra?

Mari Lus: Ás seis na igrexa de Santa Columba.

Manola : E como morreu?

Mari Lus: Pois estaba no bingo e metéuselle unha bola das do sorteo na boca cando cantaba liña. O fillo de Manolo e Pilar, que é médico, intentoulla sacar pero estas licenciaturas de mediciña non serven para nada porque ao final a bola non se moveu do sitio.

Manola: Bueno, pois canto o sinto muller. Vémonos no enterro que teño moito que "faser".

As dúas vellas encóntranse e empezan a chorar desconsoladamente mentres o cura dá a misa.

Mari Lus: AAAAIIIIII Manolaaa por que a nós, por que a nós?

Manola: Ai meu Deus querido co "amighas" que eramos eu e Pepa...!!!!!

A misa acaba e empezan a dar o pésame á famila. As dúas vellas diríxense cara ó fillo médico de Manolo e Pilar, e empezan a gritarlle sen ton nin son:

As dúas: POR QUE ADEIXACHES MORRER, CONDENADO RAPAS!!!!

Mari Lus: Tanta titulación, tanta "lisensiatura" para ao final non saber "desatraghantar" a unha pobre vella!!!

Manola: Ti non sabes o importante que era Pepa para esta aldea!!!! Protestou por darnos "augha" potable e que non nos quitaran os "reghos" das hortas!!!!!

As vellas empezan a correr detrás do rapaz intentando darlle cos bastóns:

Mari Lus: TIIIIIII, NON ESCAPESSSSS !!!!!! ÍMOSCHE DAR PAO PELO!!!

Manola: VEN PARA AQUÍ CONDENADOOOOOO!!!!....

María García Ferreiro & Carla Rodríguez Conde

A historia dun canciño abandonado

       Sam era unha cadeliña que nacera nun dos veterinarios de Boiro. Unha familia de Rianxo comprárao. A familia decatouse de que ese can era un problema porque era moi cariñoso. O irmán díxolle á súa irmá:

       -Eu non quero a ese bicho na casa, é moi cariñoso e sempre esta a chorar cando marchas.

       -Pero ao neno gústalle.

       Ao dia seguinte o irmán abandonou ao pobre e indefenso animal.

       Ese día Adrián atopouno no monte, deulle moita pena e tróuxoo para a casa. Ao seu fillo e á súa muller gustoulles e quedáron con el porque non tiña chip.  Adrián foille preguntar a anterior familia, porque sabía que aquel can era deles, pero negaron todo,  afirmando que eles nunca tiveran can. O veterinario de Boiro estivéraos chamando pero ninguén collía o teléfono. A xente, cando lle contabamos a historia, dicíanos que xa había  ser un pedazo de animal. Os antigos propietarios, cando ve a Sam pola rúa, miran con cara de enfado. Agora Sam na súa nova familia corre arredor da mesa, xoga cos gatos e, sobre todo, é moi feliz.

Adrián Vidal Lorenzo.

Rally!

Había dou amigos aficionados ao rallys e non se perdían ningún. Un día decidiron facer unha aposta:

-Xosé, hoxe creo que vai ganar Víctor Senra.

-Pois Pepe, eu creo que vai ganar Martín Seco.

-Se tan seguro estás de que vai ganar Martín, apostamos 100 euros

-Pois vale.

O día do rally

-Xa verás como gana Martín porque e o mellor

-Xa verás como estás equivocado, Senra ganou tres anos

-Sae primeiro Senra.

-É que iso non significa nada

A noite cando acaba o rally

-Boh! ao final empataron. Que pena!. Estaba seguro de que ía ganar Senra.

-Facemos as paces?

-Vale. Ata mañá

-Ata mañá.

E ao día seguinte volveron a pelexar

Mario Rodríguez Tubío e Héctor Uzal González

Internet fácil

Petaron á porta da Sra. García.

Sra. García: Quen é?! -   Grita dende a cociña.

Antonio: Son eu.

Sra. García: Ti quen?!

Antonio: Quen vou ser.

Sra. García: Déixate de monerías e dime quen es!

Antonio: Que son eu, avoa! Antonio! Ou non me coñeces?

Sra. García:Pois déixate de cháchara e entra!

Antonio: Vale, vale!

Antonio entra e vai á cociña. Colle o portátil e comeza a escribir.

Sra. García: Xa estamos de novo con esa caixiña infernal!

Antonio: Avoa non grites que non estou xordo.

Sra. García: E como funciona?

Antonio: Se queres aprender, ensínoche.

A avoa, colle unha cadeira e sentase ao carón de Antonio.

Ao cabo de dúas horas …

Antonio: Avoa, díxenche un montón de veces que deixases de escribir e acendeses o ordenador.

Sra. García:E logo…. Non estaba acendido?

Antonio: NON!!!!!!!!

Sra. García: Bueno…. Non te poñas eufórico!!! Non fai faia que me ensines máis.

Antonio: Pois o dito, seguimos mañá.

Ao día seguinte…

Antonio: Vale, agora que acendemos o ordenador, imos a internet.

Sra. García: Inter… que?!!

Antonio: Isto vai para largo,- pensa- Internet, avoa, Internet.

Ao cabo dunhas semanas… Antonio chega á cociña e acende o ordenador.

Antonio: Avoa!!!! Cheguei !!!!!! –Non estará -pensa para si mesmo- Que raro.

Antonio colle a chave de debaixo do felpudo,entra e conéctase ao Tuenti.

Antonio: Aaaaaaaaaaahhhhh!!!!!!!! A AVOA NO TUENTI, INCREIBLE!!!

Comezan unha conversación a través do Tuenti.

Antonio: Que fas no Tuenti? Dende cando tés Tuenti? Fixéchelo ti?...

Sra. García: Tranquilo. Xa cho explicarei.

Antonio: Onde estás ?

Sra. García: No cibercafé, falando coas avoas do teu amigo.

Antonio: Hai que ver, chamándolles caixas infernais e agora anda ela máis no ordenador que eu, hai que ver!!! L - pensa.

Desde aquela sempre que se conecta atopa á súa avoa.

Alba Vicente e Yolanda Peneireiro

PORQUE AS SOGRAS SON TAN TOLAS?

Coral Romero Novoa & Lucía Somoza Rodríguez

Un día de compras

Unha vendedora atópase na súa tenda de roupa barata, cando ve entrar tres rapazas furiosas.

MIA: Eh ti,  cutre vendedora de roupa!

NATI: Como fuches capaz de vendernos esta roupa desastrosa!

VENDEDORA: Para calquera queixa cubride estas follas de reclamación; Seguinte.

ROUSSE: Ti, que problema tes? Como te atreves a falarnos así!

VENDEDORA: Por favor, non molesten ao persoal .

NATI: Que persoal nin que c.........!?

MIA: Nati , espera, déixame a min. A ver vimos aquí con boa intención, para cambiar esta horrible roupa. Das luvas que me vendiches teño as mans inchadas e cheas de graos.

ROUSSE: E a miña camiseta azul mariño pasou a ser branca cun só lavado.

NATI: Ás miñas botas rompéronlles as solas no medio da clase e quedei co pé ao aire!. Todos de riron de min!.

ROUSSE: Bueno, iso non é nada novo.

(Mia e Rousse rin)

MIA: O único que queremos e cambiar estas prendas.

(A vendedora non fai nin caso)

NATI: Isto debe ser unha broma, hai unha cámara oculta?

(Ponse a buscala como unha tola)

VENDEDORA: Bueno, cámbiovolo se me deixades tranquila.

ROUSSE: Ohhh... Menos mal! Xa me empezaba a cansar.

VENDEDORA: A ver, ti, a loira, que talla usas?

NATI: Eu unha S.

ROUSSE E MIA: Ghorda, obesa!!!

VENDEDORA: Teño esta chaqueta, marca Medidas de mercadillo, é unha nova liña de Medidas, pero cun prezo moito máis asequible. Ideal para footing e outros deportes.

MIA: Non sei, fáiseme un pouco ancha nas cadeiras.

VENDEDORA: Pero iso arreglase facilmente cuns cortes aos lados, un cinto...

NATI: Que vos parece, chicas?

ROUSSE: Si, si, moi ben...  Agora aténdeme a min.

VENDEDORA: ¡A ver, a do flequillo, que talla usas?

ROUSSE: Eu uso unha M. Quero un abrigo de liño.

VENDEDORA: Muller..., de seda non cha teño pero de tea de saco si. Cheira un pouquiño a patacas podres, pero regalámosche un desodorante para compensalo.

MIA E NATI: Muller, ti xa cheiras ighual!

ROUSSE: Bueno, esta cool!!!.

VENDEDORA: Veña, a última, ti que queres?

MIA: Unha bufanda. Preferentemente fosforescente

VENDEDORA: Ok, teño unha ideal, pero esta feita de residuos radioactivos.

( Mia sobresáltase e lanza a bufanda cara a vendedora)

ROUSSE: Que horror, non pensarás comprar algo así?

MIA: Bueno, mentres non explote...

NATI: A ver se estamos dunha vez!, Teño que facer a pedicura!

ROUSSE: Bueno, entón xa nos imos.

( Comezan a andar )

VENDEDORA: Ehhh.... que vos marchades sen paghar!!

(Escapan a correr)

Carla & María & Yaiza & Victoria

DIÁLOGO DE SARA... GOZA

Un matrimonio entra nunha tenda de "Pul An Joso" no centro de Zaragoza.

Vendedor: Chámome Chema e vouvos guiar por este universo de moda universal de excelente categoría internacional creada polo marabilloso modista monchego Moncho Leira.

Coghoncio: Si, si acaba xa que temos présa, xoga o F.C Zaragoza C contra o Borussia Monchosglakbad e quero ir velo.

Penélope:Señor Chema, mire vostede, quería devolver esta prenda. É unha baratixa de só 999,99$. Regaloumo a sogra que non ten nin idea. Quero cambiala por unha prenda de máis calidade: o vestido verde con brillantes de Paula Echevarria na gala dos Goya, a saia de Maribel Verdú no mesmo evento ou o novo floripondio de Ághata Ruis de la Leira.

Chema: Creo que os teño na trastenda.

Coghoncio: Pois resérveos e volvemos outro día, que queda pouco para o partido.

Penélope : Pois voume probar o verde. (sae)

( volve máis tarde)

Coghoncio : Ala, xa pagarás polo banco. agora vámonos.

Chema : Adeus e grazas.Teña boa tarde Coghoncio, adeus Penélope...( saen) ¡¡¡Aleluya¡¡¡ Por fin podo ir ver ao Borussia Monchosglakbad.( pón o cartel de pechado e marcha).

Marcos & Bernal & Breixo

DIÁLOGO:

VENDEDORA: Bos días!

CLIENTE 1 E 2: Bos días.

CLIENTE 1: Quería cambiar unha camiseta.

CLENTE 2: Eu quería cambiar un pantalón.

VENDEDORA: Moi ben. Primeiro a camiseta, que lle pasa?

CLIENTE 1: Quédame un pouco apretada nas mangas.(di a clienta ensinando a camiseta)

VENDEDORA: Síntoo, estas camisetas son así.

CLIENTA 1:Pero...  non se pode facer ningún arreglo?

VENDEDORA: Si, pero costaríalle 50 euros.

CLIENTA 1: Dá igual!.

CLIENTA 2: Pódeme atender a min?

VENDEDORA: Si, ensíneme o pantalón.

CLINTA 2: Quédame largo. Pódemo arreglar?

VENDeDORA: Costaríalle 30 euros máis.

CLIENTA 2: Bueno..... Vou ir á tenda do lado a ver se é máis barato.

VENDEDORA: Non, non! Pódolle facer un desconto se ten a tarxeta da tenda.

CLIENTA 2 :E canto sería ese desconto?.

VENDEDORA: De 15 euros, pero a tarxeta custa 5 euros.

CLIENTA 2: Pois déame a tarxeta.

VENDEDORA: Téraalista para mañá

CLIENTA 2: Vale... Xa virei mañá. 

Tamara Pardal Lustres & Sandra Ordóñez Batalla & Alexandra Moares González 

Personaxes: Xoán (cliente), Pepe (comerciante)

Xoán entra na tenda cunha bolsa de roupa na man.

Xoán- Veño a devolver isto.

Pepe- O que?

Xoán- Este xersei porque non me queda ben e viña a devolvelo.

Pepe- E porque non compra un igual pero dunha talla máis pequena solo por 100 euros máis.

Xoán- Pero é moi caro.

Pepe- Pero un home guapo e ligón coma ti necesita un bo xersei.

Xoán- Tes razón, pero non me podes facer un desconto?

Pepe- Por suposto! Se compra unha segunda unidade a segunda unidade só che custará 100 euros.

Xoán- Grazas!!Vou comprar dous xerseis.

Pepe- Pagará con tarxeta ou en efectivo?

Xoán- Con tarxeta.

Pepe- Pois dama e págochos.

Pepe- Xa está que teña un bo dia señor- di Pepe sen darlle a tarxeta nin os xerseis mentres Xoán marcha.

Carlos Ordóñez Arcos

ACRÓSTICOS

Tristre

Risa

Illada

Soamente

Tes

Esperanza

Zunando

Ao amor

Tamara Pardal Lustres , Alexandra Moares González, Sandra Ordóñez Batalla

Penso

En

Non

Saber

As cousas

Mais perigosas

E na familia

Nos meus momentos libres

Temo a

Oito

Sensacións diferentes

Alexandra Moares González & Sandra Ordóñez Batalla  

Galicia

Amor

Ledicia

Alegria

Xenial

Ideal

Auténtica

Tamara Pardal Lustres, Alexandra Moares González, Sandra Ordóñez Batal

Sara é o meu nome

Alta quero chegar a ser,

Rápida como os guepardos,

Amor quero ter

Sara Tubío, Sergio Ramos

Soamente quero o teu amor

Enerxía do teu corazón

Risas contigo quero ter

Guiado ao teu corazón

Inda que ás veces penso

Oxalá estivera ao teu carón

Sergio Ramos

Alumeando as mañás,

Luz primeira do día,

Bonitas cores laranxadas,

Anunciando a alegría.

Alba Vicente

Asombroso sentimento:

Longo,

Espectacular e

Galego.

Risas no vento

Ían correndo

A buscar un momento.

Alba Vicente

               AGora vou falar,

          dunhA lingua espectacular

                  Lingua pioneira deste pobo,

pobo onde Eu nacín.

                 Galiza do meu corazón

              DOuche a miña razón.

  Alba Vicente

Mario é o meu nome,

A min gústame moito.

Raro encontrar un Mario.

Ir de aldea en aldea a buscalo

O tempo pasarás

Mario Rodríguez

Nada brila
O ceo sigue negro
Imos ás escuras
Temos medo.
Escura é a noite 
Se non te teño

Espérote con ansia
Soa me quedo
Cando non che teño
Ufo na profundidade
Ríome ou choro
Alégrome ou me entristezco
Soa nesta noite.

María García

Coral é o meu nome

Océanos azuis

Ramos para min

Amenceres maxestuosos

Lagos cristalinos.

Coral Romero

Andade pola nosa ría

Ría da miña vida

Onte que te coñecín

Única de min,

Sempre ti tan fermosa

Arousa grandiosa, Arousa preciosa

Coral Romero

Herbas

Abundantes

Diamantes

Rechamantes

Iluminados

Árbores de

Nadal

Adrián Vidal

        España e o meu pais

         Sirvolle con honor

         Para o teu corazon

         Amor sentir.

EspaÑa e o meu pais

          A ti invitoche a vir

Mario Rodríguez & Alex Iglesias

Asombroso pensamento,

Máis non o quero ter,

O que quero é o teu amor

Recibir, non regalar

Yolanda Peneireiro

  Galega son,

  Amante dos animais,

  Leda estou,

VIvo na aldea,

  Contenta estou,

VIvir na aldea

é Alegría ter.

A auga é vida,

Un recurso indispensable,

Gotas de líquido sen sabor,

A auga non tén nin olor

     Alba Vicente Muñiz & Nuria Tubío Ramos

Conto

       Había unha vez un neno que sempre estaba triste e un día seu pai dixo que a persoa que o fixera rir recibiría cen mil euros. Moitas persoas pasaron días contándolle chistes ao rapaz pero ninguén o conseguía. Ata que un día chegou ao pobo un viaxeiro que, ao coñecer a historia, pensou nun chiste que puidera facer rir ao neno. O chiste foi o seguinte :   

      Está unha parella de noivos no parque e un tipo que pasa por alí dille ao outro “eses si que están tolamente namorados” ao que o outro responde “pois claro coñecéronse nun manicomio”.

       O neno riu e o home recibiu a recompensa.

Marcos Rial Lorenzo

VIAXE LONXANA

       Era un día soleado cando unha chamada de teléfono  o cambiou todo. Vicente era alto, forte, intelixente e moi áxil. Era un astronauta, preparado para superar calquera obstáculo: velocidades extremas, altas temperaturas...  Estaba retirado … pero…  acababa de recibir unha chamada da NASA pedíndolle que formara parte da nova tripulación que ía viaxar a Marte, pois necesitaban a unha persoa con experiencia en voos ao espazo. El aceptou a proposta. Cando chegou a NASA viu que os seus compañeiros eran moi novos e ese era o seu primeiro viaxe ao espazo, partirían o día 3 de maio do 2063.

      Cando chegou ese día todos estaban nerviosos e moi ilusionados e a hora prevista despegaron. Tardaron aproximadamente dous meses en chegar a Marte. O primeiro en  saír da nave e pisar Marte foi Vicente. Todo estaba tranquilo e semellaba que estaban nun deserto, pois non había vexetación. Recorreron uns poucos quilómetros  en busca de vida extraterrestre mais non atoparon nada.

       Cando regresaron á nave  foron atacados por uns seres  monstruosos. Apareceron uns extraterrestres que os axudaron e en poucos minutos mataron aos monstros. Os extraterrestres obrigaron a Vicente  e aos seus compañeiros a ir ao seu Pazo Presidencial.

       O terrestres estaban asustados. Cando chegaron encerráronos nunha cela, alí estiveron encerrados dous días e, na mañá do terceiro día, un soldado levounos ante o rei, para que lle explicaran quen eran e  que facían no seu planeta.

       Vicente díxolle que eran do planeta Terra e que viñan en son de paz. O rei díxolles que podían marchar ao seu planeta  e podían levar as mostras de terra, rochas e auga... para as súas investigacións e que nun futuro poderían ser civilizacións amigas. Vicente e os seus compañeiros regresaron ao planeta Terra e contáronlle todo o  sucedido ao xefe da NASA.

                                                                                                                      Javier Otero Mosquera

                                   A lenda do salgueiro chorón

        Eva era unha rapaza de estatura media co pelo negro e os ollos grises. Vivía nun pobo solitario e illado, no Norte.

        Gustáballe ir ao bosque no seu tempo libre, así podía pensar e aclarar as ideas. Por esta razón os seus veciños evitábana e dicían que era rara.
        Un día, cando saía do bosque e se dirixía á súa casa, viu aos seus irmáns maiores e á súa nai comprando nun posto do mercado. Escoitou un fragmento da conversa:
    - Esa é a túa filla non?- dicía a tendeira mirándoa de esguello

Eva sentiu como as miradas dos seus irmáns se cravaban nela con disimulo.

-Si, seguro que vén do bosque - contestoulle a nai.

- Esa filla túa é moi rara. Ninguén a comprende.

- Xa o sei, pero é do meu sangue.  Que lle vou facer?

      Eva, triste ao coñecer o que a súa nai pensaba dela,  escapa correndo cara ao bosque. Séntase no lugar de costume, unha pedra lisa e alongada.

        Dos seus ollos comezaron a saír finas bágoas. En canto tocaron a terra, delas empezou a saír un brote verde. Ao medrar convertéronse nunha árbore cunhas follas que recordaban ás súas bágoas; chamaron á árbore salgueiro chorón, en honor a Eva.


                                                                                  María García Ferreiro & Victoria Pereira Suárez