Había unha vez, nun lugar do Polo Norte había un reno, un reno que non era moi feliz .Tiña 8 anos e aínda non sabía voar, xa que non tiña un pai que lle ensinara. Súa nai contáralle que seu pai traballaba para Papa Noel, que voaba moi ben e que era o mellor de Papa Noel . El seguía triste porque cada dia que pasaba acercábase máis ao Nadal .

        O seu soño era coñecer a seu pai así que foi buscalo . El non sabía onde quedaba “A Cidade Máxica” na que vivía Papa Noel, e tamén seu pai. Andando moitos días encontrou un Oso Polar que sabía onde quedaba . Despois de andar moitos días chegaron. El preguntou polo seu pai, pero ninguén respondeu e todos se riron a vez .Tiveron unha idea : Podemos poñer a proba a este reno a ver que tal voa, pero el non sabia voar .

       Pasado un tempo un dos renos confesou que el era seu pai, o reno que estaba buscando. E ensinoulle a voar. Ao finalizar o Nadal o pai e o reno foron xunta da nai que estaba desesperada buscando ao seu fillo. A partir de aquel dia todos viviron moi felices.

Sara Tubío Ageitos

UN NADAL “INOLVIDABLE”

       Antón estaba con seus pais na casa. Era o día 24 pola noite. A cea estábase celebrando cando de súpeto me entraron ganas de ir o baño. Díxenllo a meus pais e funme correndo. Cando acabei, tirei da cisterna e intentei abrir a porta. ¡Que desastre! A porta non se abría. Chamei a meus pais, berrei con toda a miña forza, pero foi imposible. Coa tele ó máximo de volume non me escoitaba nin eu. Que desastre de Nadal. De súpeto oín abrir a porta.

       - Antón acabaches?

       - Grazas mamá.

       - E logo?

       - É unha historia graciosa.

       Baixei as escaleiras e, ó ver que as luces da árbore non estaban acesas fun alí. Non vía nada. Fun ás apalpadas e atopei o mando. Acendinas e alí en fronte miña había un regalo cun letreiro:

“Para que non volvas quedar encerrado no baño”

       Abrín o regalo e alí dentro había unhas chaves de toda a casa.¡Pois vaia Nadal!

Alba Vicente Muñiz

Os Robens

       Era unha vez unha familia pobre en Oslo (Noruega), que por non ter, non tiña nin para pan. Era unha casa vella, na ladeira dunha montaña nevada, casa que lles pertencía por herdanza do tataravó do pai. Era unha familia de constituída por dous anciáns, avós da familia, o pai, a nai, catro fillos e tres fillas. O día 21 de Decembro, o pai saíra a cortar unha arboriña (tarefa que non era fácil por aquela zona) para o Nadal. Ao chegar ao monte, introduciuse cara dentro deste para buscar a árbore perfecta. ''A xente sempre colle a primeira que ve, por iso, as mellores e máis bonitas están no centro'' Ao adentrarse no bosque, comezou a nevar. Decidiu volver ao coche ata que a neve amainara. Ao intentar arrancar o coche, encontrouse con que estaba sen batería. Ao soltar o freo de man, o coche deslizouse ata unha pequena pista de xeo de 2 centímetros de grosor. Cando o xeo empezaba a escachar sentiu que unha forza o volvía arrastrar ata a estrada e levábao ata a casa. Á mañá seguinte, encontrouse con que no salón da casa había unha árbore preciosa e adornada, e nela unha postal que dicía: ''Tes media vida por diante e unha familia moi grande que coidar. Non poñas en risco a túa vida por esas cousas tan minuciosas: Papa Noel''.

Dylan Rodríguez Da Silva

O NADAL

       Este ano la Nadal é distinto, no noso pobo todos os anos nevaba pero este ano, non o fixo. Todos nos quedamos sorprendidos con tal cousa pero no lle demos importancia porque tarde ou cedo nevaría. Era xa 24 de decembro e todos celebramos a Noiteboa como todos los años, e esa noite era especial porque ven Papa Noel, e todos os nenos recibirán os seus regalos, menos un, que se chamaba Xoán e, por desgraza, era pobre. O seu único desexo foi que nevara ese Nadal para que fora especial. Pero o neno non recibiu o seu regalo, e púxose tan triste que non paraba de chorar, e el repetía una e outra vez:

       -La culpa es mía porque eu pedín el desexo e agora non neva neste pobo. Toda, toda a culpa e miña e só miña

       Xa era 31 de Xaneiro e non nevara, o tempo de Nadal acabábase e todo o mundo perdía a esperanza, menos Xoán que estaba completamente seguro de que esa noite ía nevar, e así pasou. Esa noite, pasada xa a media noite, empezaron a caer copos de neve.

Marío Rodríguez Tubío

 A ARBORIÑA

       Esta era unha arboriña calquera dunha familia pobre, pero non era como as demais ela tiña poderes máxicos. Cada Nadal pode conceder un desexo pero despois de concedelo tense que ir a xunto outra familia senón perdería os seus poderes. A arboriña aínda que non o aparente ten moitos anos.

       A creou un ser máxico chamado Krallen, era un dos seres máis poderosos de todo o mundo! Pero non facía nada malo era bo como o resto.

       Dedicábase a facer arboriñas máxicas.

       A arboriña da familia pobre non queria irse ao pedir o desexo por iso cando o pediu desexou que a familia fose feliz sempre,e, así foi pero a arboriña marchouse contenta sabendo que a familia sempre estará ben.

Lorenzo Torres Rodríguez

O REGALO MÁXICO

Había unha vez un neno chamado Xosé, un neno de 3 anos. Estaba impaciente porque ao dia seguinte era o día de Nadal. Este día prepararon a árbore cos adornos e Xosé estaba preparando a carta para que os Reis Magos e lle trouxeran regalos. El quería un xoguete máxico que lle dera boa sorte. O día de Nadal encontrou unha caixa de música. Dentro había unha nota:  “Isto non é unha caixa calquera, é unha caixa da boa sorte. Darache sorte en todos as festas de Nadal”. E entón, despois desexou que os outros regalos serían o que el desexara pedir é a caixa fixo real o seus soños. El pensaba que a caixa era moi perigosa. Xosé díxolle a súa nai que gardara a caixa nun lugar seguro para que ninguén corra perigo.

FELIZ NADAL

Diego Robin Romay Gómez

CONTO DE NADAL

       Era unha vez un neno chamado Alex que quería que en Novembro viñeran Papá Noel e os Reis. Estivo tan estusiasmado que ata que viñera Papá Noel non parou de dicir: “Van vir hoxe”. E así estivo todo o mes de Novembro e ata o día 25 de Decembro. Ese día pola mañá no había regalos, Papá Noel non viñera e foi chamar a súa nai:

       -Mamá!, Mamá!, Papá Noel non veu!.

       -Pero Alex, pero si aínda estamos en …

       -Pero hoxe é o 24 de decembro!

       Marchou á sala a ver se Papa Noel se retrasara, estivo esperando, esperando ata que se cansou e foi durmir. Outra  vez haber se isto era un soño pois era eran as 12:00 da mañá. Alex espertou,foi correndo a xunta súa nai, que xa cansara de chamalo, e preguntou:

       -Mamá!, Mamá! Veu Papa Noel ?

       -Home ti non ves que hoxe e 25 de decembro, veña vai abrir os regalos.

       Ese día trouxéronlle o que quería: Que ese día si fora o verdadeiro Nadal.

Alejandro Iglesias Ordóñez

Un Nadal máxico

       Na “rúa do medio” como así lle chamaban, había un colexio, pero un día, xa poucos nenos ían a el, e tivo que pechar, uns meses despois, no mesmo sitio construíuse un orfanato, como estaba escuro, non tiña pintura… Decidiron píntalo, reformar un pouco o edificio e moitas cousas máis que non vou mencionar. Xa había moitos nenos, acercábase o Nadal, pero non había diñeiro para que os nenos tiveran regalos, así foi sucedendo durante moitos anos. Era vinte e catro de decembro, do ano 2012, e petaron a porta do orfanato, abriuna un neno de 6 anos, e cando levantou a cabeza para ver quen petara… veu a.... Papa Noel! En todo o orfanato se escoitaba o grito de alegría que saía da garganta do neno, dicindo: “Veu, veu Papa Noel!! Na porta había un grupo de nenos disfrazados de Papa Noel e de elfos. Os nenos entraron mentres cantaban panxoliñas, un deles tiña un saco ás costas, e cando meteu a man no saco empezou a sacar regalos. Os nenos puxéronse moi contentos, xa que era o seu primeiro Nadal con regalos. Dende ese día, todos os anos os nenos ían ó orfanato, levábanlle regalos, cantábanlle panxoliñas, e vivían o espírito do Nadal.

Yolanda Peneireiro Aido

PAPA NOEL EXISTE

       Eran as 10:00 do día 25 de decembro Leonardo foi abrir os regalos aínda que non foran os que el pedira gustábanlle máis. Foi a fume de carozo á habitación de seus pais e díxolles:

       -Mirade o que trouxo Papá Noel,unha “PSP vita”, dous xogos para a psp e unha tablet.

       Os pais quedaron sorprendidos despois do que lles dixo o rapaz. Cando xa o rapaz marchara da habitación,a nai díxolle ao pai:

       -Ti comprácheslle iso?

       -Eu non!

       -E logo que pasou? existe de verdade Papá Noel?

       -Non muller, iso é un conto de hai moitos anos pero que os rapaces cen ata certa idade que xa saben que somos os pais.

       -Pero e se nos levantamos e imos mirar se seguen as galletas que deixamos onte.

       -Veña logo.

       Os pais levantáronse e foron ao salón onde estaba o seu fillo.Cando se acercaron e non viron as galletas asustáronse, e a nai dille ao pai:

       -Cariño estou asustada, que pasa? Que existe Papá Noel ou que?

       -Vamos a pensar que si.

        O neno acércaselles e dilles:

       -Papá agora para o día o 25 vou pedir as cousas máis caras haber se me traen cousas mellores.

       E así foi, cada ano tráelle cousas diferentes e mellores.

Adrián Vidal Lorenzo

Conto de Nadal

       Hugo era un neno de 9 anos que tiña una familia moi, moi rica e polo Nadal sempre recibía todos os regalos que pedía. Pero un ano, os pais de Hugo castigárono sen poder ir con eles á casa de seus curmáns, e como quedou só na casa sen ninguén que o vixiara, Hugo foi rompendo cousas por todos os cuartos da casa. Cando os pais volveron e viron como estaba todo, dixéronlle que Papá Noel non lle ía traer ningún regalo este ano.

        Hugo, que estaba preocupado, quedouse xunto á árbore toda a noite para asegurarse que tiña regalos, pero quedou durmido ao pouco tempo. Cando xa eran as once, espertou porque oíra un ruído, deuse a volta e veu, ás escuras, unha home que deixaba un regalo xunto á árbore. A Hugo ese home parecíaselle moito a seu pai, e á mañá seguinte díxolle:

       -Papá,Papá ¡ Sabías que es un dobre de Papá Noel?

Marcos Rial Lorenzo

O elfo Greck

       O 24 de decembro cando Papá Noel estaba punto de saír a repartir os regalos a todos os nenos do mundo, mirou no saco e quedou abraiado porque non había ningún regalo. Papá Noel baixou do trineo e preguntoulle aos elfos que onde estaban os regalos. Os elfos dixéronlle que deberían estar no saco, que eles deixaran todo alí. O elfo xefe mandou a todos que buscaran os regalos. Papá Noel estaba moi triste porque non podería cumprir os desexos de moitos nenos.

       Cando todos os elfos estaban cansos de buscar os regalos por todas partes, quedáron durmidos. Todos menos Greck, o elfo máis bromista. Este foi o que agochou todos os regalos.

       Cando se espertou Philip, o elfo máis velliño,  veu a Greck un pouco asustado e preguntoulle si fora el o que  agochara os regalos. Greck díxolle que si pero que estaba moi arrepentido. Fhilip díxolle a Greck que non llo contaría a Papá Noel pero que tiña que devolver os regalos.

       Greck meteu todos os regalos no saco que Papá Noel tiña no trineo. Fhilip e Greck dixéronlle a Papá Noel que os regalos apareceran no seu trineo. Papá Noel como agradecemento por encontrar o regalos levounos no trineo para axudarlle a repartir os regalos por todo o mundo. 

Javier Otero Mosquera

O NADAL XA CHEGOU

       Era o último dia de clase e, por fin, tocou a sirena que dá a benvida ás vacacións.

       Cheguei á casa e tirei a mochila e, por fin, respirei tranquilo sabendo que xa está aquí o Nadal. Os días pasaron moi rápido, ao contrario que pasa cando teño que ir ao instituto.

        Por fin, chegou o día de Papa Noel. Fun para a cama despois de cear coa miña familia

       Espertei e fun correndo cara á arboriña de Nadal, e, aí estaban os regalos. Chamei a todos con moita ilusión e abrín o meu regalo...Aí estaba o que eu pedín. (por se vos interesa, pedira un xogo para PC, “SERIOUS SAM 3”). Fun correndo cara o ordenador para instalalo, pero o xogo pedía o STEAM e, eu, non teño internet! Ao final fomos á casa de miña avoa co meu ordenador para instalalo e desta maneira si que puiden xogar.

       Uns días despois...

       Era o día dos Reis Magos. Fomos ver a cabalgata (Por culpa da crise os Reis Magos non ían en carrozas, chegaron en cabalos ;D)

       Funme para a cama e ao espertar fun cara á arboriña e vin que había moitos regalos. Abrín os meus e, outra vez, trouxéronme o que quería.

Lorenzo Torres Rodríguez

Vacacións de Nadal

       O día 22 de decembro comezaron as vacacións de Nadal. Os primeiros días estivo a chover e non se podía saír a pasear nin a xogar ao parque. Eu estiven a maior parte do tempo na casa, xogando coa Wii, vendo a tele, lendo un libro...

       O día 24 ceei coa familia. Ao día seguinte levanteime moi cedo para abrir os regalos de Papá Noel. O regalo que máis me gustou foi o xogo da Wii. Estiven xogando con el todo o día.

       O día de Fin de Ano, coma sempre. tomei as doce uvas ás doce da noite. Pero non me deu tempo a rematar coas badaladas.

       A noite de Reis fun ver a cabalgata e ao día seguinte abrín os regalos. Trouxéronme todos os regalos que eu esperaba. O día 8 de xaneiro comezaron as clases de novo.

Javier Otero Mosquera

NADAL NA CASA DE MARTA

       O día de Nadal na casa de Marta era un día calquera. Seus pais non crían no Nadal porque dicían que o inventaran as tendas para que gastaras cartos en regalos; pero Marta non cría no que dicían seus pais. Todos os anos, Marta intenta convencer a seus pais para que celebraran o Nadal pero estes seguían sen querer celebralo. O día 24 seus pais foron comprar e atopáronse cun home que levaba tres bolsas de regalos e preguntáronlle:

       -Para que quere vostede tantos regalos.

       -Para celebrar o Nadal coa miña familia- respondeu o home.

       -Pero vostede, non sabe que é un invento das tendas?

       -Pode ser, pero para min o Nadal é unha época para estar coa familia e celébroa todos os anos.

       Ao parecer, esas palabras convenceron aos pais de Marta. Dende entón celebran o Nadal todos os anos.

Sandra Ordóñez Batalla

O PRIMEIRO NADAL DE YAIZA

       Yaiza era unha rapaza de 9 anos, que nacera o 23 de agosto do ano 2003.

       Tiña o pelo ondulado, como as ondas do mar que ela nunca vira, e era de cor negra, coma unha noite estrelada na que so se ven o ceo escuro e a luz das estrelas.

       Os seus ollos eran de cor castaña.

       A súa pel era de cor escura, xa que ela vivía nun pequeno pobo Africano chamado Senegal.

       Ela era unha rapaza bastante alta, a que lle gustaba moito correr, saltar e máis xogar...

       Tiña un carácter simpático, claro está, todo o simpático e amable que alguén puidera ser, tendo que loitar día tras día por sobrevivir, tendo que ir a buscar auga os lugares máis apartados, correndo o risco de ser devorada por un animal salvaxe ou de se perder.

       Era o día 12 de novembro, o sol brillaba no ceo, coma poucas veces o fixera.

       Estaban a 40° C, e a xente desvanecía coa calor.

       Yaiza, estaba dentro da súa diminuta cabana de barro, preparando unhas mantas de pel de animal, para se taparen, ela, e máis o seu pai durante a noite. Ela sabía que, aínda que de día fixese unha calor insoportable, de noite facía un frío que xeaba ata ao máis quente de todos.

       Yaiza sabía que dentro dun mes sería o Nadal, algo que ela descoñecía, xa que, onde ela vivía non se celebraba.

       Só había oído rumores sobre un home que viña a noite do 24 de decembro e lles traía regalos aos nenos que foran bos durante todo o ano.

       Iso a ela resultáballe estraño, xa que pensaba na razón que debía ter ese home para lles traer regalos aos nenos.

       Un día o pai de Yaiza chegara a casa moi desgustado.

       Yaiza preguntoulle que lle pasaba, e este díxolle que era porque unhas monxas viñeran a falar con el para se ofreceren a levala a un internado para que Yaiza puidese ser adoptada.

       O pai de Yaiza intentou convencela por todos os medios posibles de que era o mellor para ela. Esta negábase, pero o final rematou por aceptar.

       O día seguinte as monxas viñeran a buscala, e ela coas bagoas nos ollos despediuse do seu pai.

       Cando chegaron o internado, Yaiza viu que había un montón de nenos e nenas, pero ela non tiña ganas de se relacionar con ninguén.

       Uns días despois unha parella viñera a buscar a Yaiza, xa que, a adoptaran.

       As primeiras semanas Yaiza estivo moi distante coa súa nova familia, pero pouco a pouco foi collendo confianza.

       Un día preguntoulle a súa nai adoptiva, por que estaba a colgar cousas pola casa, e esta díxolle que era porque dentro de pouco ía a ser Nadal, e había que ter as cousas bonitas para “Papá Noel”.

       Yaiza preguntoulle que era “Papá Noel”, e esta díxolle que era un home que lle traía regalos aos nenos e ás nenas que se portaban ben durante todo o ano.

       Dende ese día Yaiza portouse mellor ca nunca, para que así “Papá Noel” lle trouxera regalos.

       O 25 de decembro, Yaiza levantouse da cama dun brinco, porque ese día tería regalos debaixo da árbore de Nadal.

       Cando chegou ao salón, encontrouse todo cheo de regalos de todas as cores e tamaños.

       E esta é a historia do primeiro Nadal de Yaiza!

Coral Romero Novoa

VACACIÓNS 2012-2013

      Luns, 24 de decembro:

       Hoxe foi noiteboa e toda a familia ceamos na mesa. Había moitas cousas para comer. A cea estaba riquísima, e a sobremesa aínda máis, sobre todo o turrón porque me gusta moito. Vou rebentar.

      Martes, 25 de decembro:           

       Hoxe foi un día moi divertido. Pola mañá cedo fun á casa de miña curmá. Como era o día de Nadal, fomos comer alí. O xantar estaba moi rico. Ó rematar, miña curmá e eu fomos xogar co seu can. É moi bonito. Pequerrecho, branco e ten un pelo largo, suave e rizado. Gústalle moito xogar. Antes de marchar tamén estivemos xogando no ordenador. Logo fomos para a casa. Paseino moi ben hoxe.

       Martes, 1 de xaneiro:

        Feliz aninovo! Onte foi Noitevella. A cea estaba moi boa. Ás 23:50 todo o mundo rematara de cear e estaba preparado para as uvas, menos eu. Non porque non estivera preparada, senón porque non me gustan as uvas e collín cereais. Eran as 00:00 e comezaron as badaladas, e con elas as uvas. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7... Todos se riron de súpeto. Ninguén foi capaz de comelas, só meu pai. Eu metíaas na boca pero non era capaz de tragalas coa risa. Cando remataron comezaron as chamadas. Eu envieille unha mensaxe a unha amiga e ao resto chameinas. Eran as 00:15. E fun para a cama a ver a tele. Ese día paseino moi ben.

       Domingo, 6 de xaneiro:

       Hoxe abrín os regalos. Na miña casa tiña unha cazadora “chulísima”. Logo fun á casa de miña curmá. Alí había un estoxo con dous pinta unllas e un reloxo dixital. Pola mediodía fun xantar a casa de meus avós. Tamén ían meus tíos. Eles trouxeron un regalo. Era unha colonia que ulía moi ben. Bueno, a parte diso, en todos os sitios, había cartos.

       Luns, 7 de xaneiro:

        Ben, hoxe non teño moito que contar. Despois de comer fun dar un paseo cunha amiga e, á volta, quedei con ela na súa casa. A parte diso, hoxe é o último día de vacacións. A madrugar outra vez!!!.

       ¡Adeus vacacións, adeus!

Alba Vicente Muñiz

Problemas no Nadal

       Este conto trata dunha rapaza de 6 anos que lle pedira a Papa Noel unha bicicleta.

       Ela estaba moi ilusionada, pero o menos que se esperaba era que ese día súa nai e seu pai tiveran un accidente de coche cando volvían de botar a carta a Papa Noel.

       Este accidente sucedeu as 3:30 cando ela volvía do colexio.A rapaza decatouse cando eran as 4:45 aínda nadie a fora buscar. Finalmente chamaron aos avós. Estes foron coller a Catilina, que así se chamaba a rapaza.

       Despois de 3 días, chegaron as vacacións de Nadal,pero a rapaza estba moi tristeporque non as ía poder disfrutar cos seus pais.

       O 25 de Decembro, Catalina, levantouse ás 9 da maña para ver os regalos.

       Desgraciadamente debaixo da árbore non había nada, só algunhas follas que caeran da árbore. Todos os outros rapaces encontraron os seus regalos de Nadal.

       O motivo polo que non tiveron ningún regalo era porque Papa Noel se equivocara de casa e lle deixaran a bicicleta na casa na que anteriormente vivía cos seus pais.

Roi Muñiz Vidal

AS VACACIÓNS DE MANOLO

       Estas vacacións Manolo pedía unha moto a Papa Noel, pero seus pais non lle deixaba ter unha moto porque é moi tolo e, aínda por enriba, quedáranlle dúas. Pero Manolo quería a moto por Noiteboa e ao final tívoa.

        Ao día seguinte Manolo levantouse e foi probar a moto. Manolo nunca tivera moto, así que non sabía andar. Cando chegou xunto da moto subiu, e acendeuna, meteu a primeira marcha e… acelerou a fondo. A moto arrancou bruscamente, Manolo non era capaz a suxeitala… saíu polo portal sen control, cruzou a estrada e seguiu polas leiras ata que quedou atascado no barro. Cando seu pai chegou xunto del, axudoulle a quitar a moto de alí. Ensinouno a andar ben. En fin de ano a Manolo gustáballe tanto a moto que a meteu dentro da casa mentres comían as uvas.

       O día de reis Manolo foi na moto ver a cabalgata e de regalo tivo: un traxe para a moto, un casco e unhas botas. Despois, como a Manolo lle gustaba tanto andaren moto, comezou a adestrar para correr en carreiras e campionatos. Despois Manolo converteuse en campión galego de motocrós.

Brais García Romero

AS VACACIÓNS

       As miñas vacacións foron bastante divertidas. En noiteboa cantamos panxoliñas e démonos unha chea. O día da Natividade fomos dar unha volta e despois, ao volver para a miña casa, eu mais meu irmán xogamos cos nosos agasallos. O día de Noitevella fomos xogar ao fútbol e ao baloncesto. Cando regresamos comemos, e, ao remataren, esperamos ata as 12 en punto para comer as doce uvas da sorte. Despois disto xogamos ás cartas ata as 3 da mañá. Xa en aninovo, fun xogar un pouco ao fútbol diante da miña casa e pola tarde fomos toda a familia dar unha volta por Rianxo.

       O dia 5 á noite fomos ver a cabalgata e encontrámonos coas miñas dúas curmás no bar. Pero só puidemos ver o principio porque a meu irmán asustáballe o ruído. En Reis fomos á casa de miña avoa, a buscar os nosos agasallos e a dar unha volta.

       As vacacións estiveron ben, mais foi unha mágoa que duraran tan pouco.

Dylan Rodríguez Da Silva

Vacacionality time

       Fuentealbilla's farm. A seguinte historia ocorre entre as 15 do día 14 e as 22 horas do día 24 de decembro.

       -Que é un gallifante?

       -Era a mascota das Olimpiadas de Sevilla.

       -Eu creo que era un mutante verde que saía nas películas.

       -Ese era Hulk.

       -Cala parvo!

       -A comer!!!

       -Que xa imos...

       -Mirade ghuapiños, COMO NON VEÑADES ARRÁNCOVOS UN OLLO E DÓUVOLO PARA COMER.

       -Vale, tranquila, xa vamos. (maldito orangután depilado)

       Media hora despois:

       -Podemos ir ver a Papá Noel? -dixeron os xemelgos

       -Si...

       -Manolo, meu ceo, non será hora de contarlles a verdade sobre Papá Noel? Que dentro de pouco van ir á universidade de Ordfox e aínda cren que existe...

       -É quitarlles a súa inocencia?.

        -Manolo, que xa teñen vinte anos.

       -Vale, xa será hora...

       Máis tarde no salón:

       -Papá, porque á filla do notario lle traen todos os regalos que pide na súa lista e a min só me traen unha cousa da lista e aínda por riba é máis barata? -dixeron os xemelgos ao unísono.

       -Kevin, Octavio… Papá Noel...

       -Si, papá

       -Papá Noel… non, non... non existe.

       -Jajajajajajajajajajajajajajajajajajajajajajajajajaja

       Media hora despois:

       -Hahahahahahahahahahahahah… Pero ti hai tempo dixéchesnos que existía, así que… ten que existir.

        -En realidade non existe. Díxenvolo para que vos ilusionarades.

       -Entón mentíchesnos...

       -Esa palabra é un pouco forte...

       -Ímosche demostrar que existe.

       Ese día ás 12 da noite marchamos na busca de Papá Noel.

       E así comeza esta historia.

       Pasamos por Francia, por Alemaña e navegamos ata Finlandia, o hábitat da especie única “Papus Noelis” (nome común: Papá Noel).

       Chegamos ao un remoto bloque de xeo e alí había un monstro enorme, acercámonos a el e descubrimos que era un gallifante. Escapamos a fume de carozo. Ao parecer era o gardián da guarida de Papá Noel. Chegamos á enorme mansión do gordinflón e coñecemos a un elfo chamado Breimonchus, que nos levou a onda Papá Noel. E rematada a nosa aventura, puidémoslles demostrar aos nosos pais que Papá Noel existía de verdade.

Breixo Iglesias Santos & Bernal Muíños Rodríguez & Ramón Veiga Burés

HISTORIA DUN NADAL

       Este ano é un ano de moitos cambios para min, cambio de colexio e compañeiros novos.

       Xa estaba desexando un pequeno descanso. Chegaron as vacacións de Nadal. Recollemos as notas e tamén uns poucos traballiños que nos puxeron os profesores para que non nos aburramos.

       Case sen darnos conta chegou Noiteboa,ceamos cos avós,meus irmáns e mais eu xa andabamos algo inquedos polo Papa Noel,deixounos algún detalliño. E en Nadal disfrutamos todos en familia.

       Cando celebramos o fin de ano todo foron doces: turrón, bombóns, pasteis, uvas e moita emoción para as campás de fin de ano.

       E comeza un novo ano.Tivemos tempo para todo: xogamos, repartimos agasallos, descansamos...

       E por fin os desexados Reis, fun cos meus irmáns á cabalgata, vímolos chegar a cabalo. Foi emocionante, pero xa nos tardaba o volver para a casa.

       Os regalos foron unha boa sorpresa e distraémonos con eles ata volver outra vez ao traballo.Tamén me gustou moito o tradicional roscón de reis coa súa sorpresa, miña avoa faino moi bo.

       Foron unhas vacacións para descansar e desconectar

Diego Robin RomayGómez

As vacacións de Nadal

       Era un día soleado en Rianxo, era Noiteboa e viña Papa Noel a traer os agasallos para os nenos e nenas que se portaron ben. Era mediodía e estabamos no salón a xogar coa vídeo consola. Miña nai entrou no salón e díxonos que tiñamos que ir á casa da avoa para preparar a cea desta noite.

       Pasaron moitas horas, xa era de noite e tiñamos case todo preparado para cear. Eu puxen a mesa e trouxen o marisco ao comedor. Empezamos a cear e, ao pouco, xa remataramos. Case non había nada de marisco na mesa. Como segundo prato: polo ao forno. Rematamos,  recollemos todo e trouxemos a sobremesa.

       Despois fun cos meus pais e meu irmán para a casa. Meu irmán quería asegurarse de que Papa Noel viñera a traer os agasallos.

       O día de Nadal meu irmán espertou e foi directo ao salón para ver se Papa Noel trouxera agasallos. Abriu o agasallo e púxose a saltar. Eu tamén abrín o meu e tamén me sorprendín moito. Fomos ensinarllo aos nosos pais e “gustáronlle” moito.

       Despois de almorzar fomos á casa da miña avoa, a ver se nos trouxeran agasallos. Tamén nos puxemos a saltar de alegría. Estivemos todo o día cos xogos que nos regalara Papa Noel.

       Pasou unha semana, luns, Noitevella, e tiñamos que despedir o ano vello e dar a benvida ao 2013. Ao día seguinte, espertamos cunha pouca dor de estómago. Preparámonos para ir xantar a casa de meu curmán Manuel en Leiro.

       Cando chegamos inda faltaba algunhas cousas para poder comer e celebrar o aninovo. Cando rematamos de comer o marisco, trouxeron a carne, e despois a sobremesa que estaba moi deliciosa.

      Fomos ao salón e estivemos a xogar coa vídeo consola. Viñeron nosos pais para preguntarnos se queriamos ir dar un paseo, e aceptamos. Levamos os paraugas por se chovía. Fixemos ben porque empezara a chover a cántaros. Durante o camiño de volta á casa de meu curmán, as miñas botas romperon, entrou auga dentro e empapei os pés. Despois dun largo tempo a que me secaran os calcetíns, volvemos para a casa, ceamos e fomos para a cama.

       O sábado, 5 de xaneiro, houbo cabalgata de Reis Magos. A cabalgata empezou as 18:30. Cando chegou a estrela de luces ao campo, os rapaces e rapazas puxéronse en fila para coller os caramelos que lanzaban os axudantes dos Reis. Había unha muller que fixo malabares con fogo, despois viña un chico moi alto soprando pompas moi grandes, unha banda e por último uns gaiteiros. De súpeto vin aos axudantes dos Reis, montados en cabalos, lanzando caramelos e os Reis Magos viñan detrás. Foron ao Belén e despois foron a alcaldía para dar o discurso que facían todos os anos e repartir chuches aos rapaces. Chegamos á casa moi cansados e deitámonos no sofá do salón. Vimos unha película, ceamos e fomos a cama. O día seguinte fomos ao salón a ver os agasallos e rimos de alegría.Tamén fomos á casa da miña avoa, de miña tía e por último á da miña madriña.

       Gustáronme moito os agasallos e tamén me gustaron estas vacacións de Nadal.

Lucía Somoza Rodríguez

 CONTO DEMORADO

       Era un día soleado, coma todos os que hai no oriente medio, eu estaba dándolle de beber ao meu camelo Mostur cando escoitei que miña nai me chamaba. Vivíamos nunha pequena tenda no centro do campamento, ela a miña irmá Yara e mais eu.

       -Anghah, ven aquí! Necesito que vaias a encher estas dúas ánforas de auga á fonte.

       -Vale, vémonos logo pola noite, non me esperes esperta.

       Despedinme da miña irmá e fun na procura de Mostur para comezar a nosa viaxe polas areas do deserto de Kalahari. Seguro que moita xente se perdería nel pero eu levaba anos vivindo nese deserto e coñecíao coma a palma da miña man. A fonte estaba a catro horas de viaxe dende o campamento.

       Mostur estaba á sombra da única árbore que se vía polos arredores. Carguei as dúas ánforas no camelo e subinme a el con coidado de non desequilibrarme. Canto antes emprenderamos a marcha antes chegaríamos.

       DÚAS HORAS MÁIS TARDE:

       Levábamos moi bo ritmo, se seguíamos así chegaríamos antes do que pensaba. Despois destas dúas horas aínda non avistáramos a ninguén, era estraño pois esta era a única fonte en millas á redonda, e bastante xente ía a buscar auga a ela. De repente albiscamos unha frondosa árbore, a máis grande que vira nunca. Este non podía ser o camiño correcto, eu fora a esa fonte dende pequeno e nunca a vira antes. Perderíame? E si era así, como puidera ocorrer? O máis posible é que me equivocara de dirección despois da Rocha da Serpe, seguramente fora pola falta de visibilidade debido á pequena tormenta de area que se producira.

       Seguín na mesma dirección media hora máis coa esperanza de encontrar a algún lugareño amable aínda que parecía difícil. De súpeto vin unha grande sombra do que parecía unha mansión, pensei que se trataba dun espellismo, logo de acercarme máis puiden comprobar que era real, quixen acercarme máis pero Mostur negábase a andar. Parecía asustado. Baixeime del, collín as bridas e arrimeime á cancela do edificio.

       Era un castelo enorme, inmenso, un gran portalón de madeira daba entrada aos visitantes. Achegueime a el con coidado intentando non facer ruído, e cando estaba a piques de petar nela a porta abriuse soa, coma por arte de maxia. Entrei no castelo. Estaba cheo de valiosos obxectos feito con metais preciosos, algúns tiñan incrustacións de rubí,esmeralda, diamante...

       Quen viviría aquí? Debía de ser alguén moi rico pois todo aquilo era moi caro. Torcín á dereita e dinme de fociños contra unha rapaza :

       -Ui! Perdón! - dixen.

       -Quen es? Que fas aquí?-gritou.

       -Eeeeehhhh... Isto...Eu...

       A rapaza mirábame co cello pregado e coas mans na illarga. Parecía anoxada.

       -Síntoo. É que me perdín

       -Marcha de aquí de contado, este non é un sitio para nenos perdidos!

       -E logo? Quen vive aquí? Que é este lugar? - dixen.

       -Non cho podo dicir e agora déixame que estou moi ocupada!- contestou a rapaza con presa, logo comezou a andar a toda presa polo longo corredor.

       -Espera, cómo te chamas?-gritei, aínda que sabía que non me ía contestar.

       A rapaza parou e logo duns instantes xirou e contestoume:

       -Chámome Kwira -dixo ela- E isto é o castelo dos Reis Magos, son a paxe de Melchor.

       Quedei en silencio uns segundos, pensando nas palabras que acababa de escoitar. Non, imposible. Como ían vivir alí, a poucos días da miña casa, os Reis Magos?

       -Como? Que? Iso é imposible, se non mo queres contar vale, pero non me mintas...

       -Hahaha, típico, xa non cres neles non?

       -Pois non, porque non existen !

       -Perdoa?! Así que non existe ehhh!! Pois agora vouche demostrar que iso non é verdade!

       Conduciume ata unha sala inmensa, con chan de mármore e paredes vermellas ricamente decoradas con ouro, rubís e outras pedras preciosas. No centro, elevados cun pedestal de bronce, tres tronos de ouro brillaban cos raios que se colaban entre as cortinas con fíos de prata que cubrían as grandes ventás. En cada trono estaba sentado un Rei, no da dereita Baltasar, no do medio Gaspar e no da esquerda Melchor.

       -Que che dixen?- preguntou Kwira contenta de ter a razón.

       -Vale, era certo- dixen avergonzado.

       Os tres Reis miráronnos e Melchor dixo:

                               ·         Kwira, quen é este rapaz?

                               ·        -Chámase... -empezou ela e miroume pois eu non lle dixera aínda o nome.

                               ·         -Anghah -terminei eu e aclarei - perdinme no deserto.

                               ·         Pareces un neno espelido - díxome Gaspar- dime, cal é a cousa que mais desexas no mundo? Concederémoscha e logo levarémoste de volta á casa.

                               ·         O que máis me gustaría é... Quedarme aquí para sempre, sendo un paxe.

                               ·         Ben, dá a casualidade de que temos un posto libre.

                               ·         Si? Pero... Eu non podo quedar, que faría miña familia sen min? Quen coidará á miña irmá?

                               ·         Ah, iso non supón un problema para nós, a túa familia pode vir aquí a vivir, como ves isto está demasiado baleiro e hai moito espazo.

                               ·         Que ben!- dixo Kwira cunha tímida risa e logo aclarou cun ton pouco convincente- Digo... estupendo agora xa non teño que facer o traballo do outro paxe...

                               ·         Bueno, nese caso... Vale! -exclamei.

                               ·         Serás o meu paxe -dixo Melchor e logo xirouse cara Kwira- Preséntalle a Ohrick.

                               ·         Si, señor.- Kwira deuse a volta e marchou- Anda, sígueme, seguro que Ohrick che cae moi ben, é o paxe de Baltasar.

       Ohrick era un rapaz solitario, calado e non demasiado falador, pero á vez agradable e amable. Caeume ben ao instante, era coma se fóramos amigos de toda a vida.

       Ao día seguinte fun ao poboado para recoller á miña familia. Conteilles todo, logo de pensalo uns breves instantes miña nai asentiu decidida, íamos a comezar unha nova vida, unha vida chea de maxia.

María García Ferreiro & Victoria Pereira Suárez

ADELAIDA E O RENO FUXITIVO.

       Un bo día Adelaida preparaba a árbore de Nadal cando se oíron uns ruídos procedentes da cheminea, asustada foi coller a machada e a vasoira deulle coa vasoira na cheminea e...

        ¡¡¡¡¡¡¡¡¡Apareceu un reno!!!!!!!!! Cando o reno veu a Adelaida asustouse e empezou a voar pero como estaba nun lugar cerrado chocaba e chocaba e volvía a chocar con todo o que había na casa , co ruído a nai foi ver o que pasaba, pero Adelaida oíu os pasos da nai achegándose e colleu unha saia na e atrapou ao reno con ela e escondeuno, cando chegou a nai díxolle que como non o recollera todo que a castigaría e Adelaida empezou a chorar, cando o reno a oíu chorar saíu da saia e doulle unha caricia co fociño e cun destello dos seus cornos, todo empezou a moverse para atrás e todos os obxectos amañaronse e volveron ao seu sitio Adelaida parou de chorar e veu que todo se amañara. Despois o reno díxolle que o Polo Norte fora conquistado por un malvado que quería que todos os nenos levaran carbón, carbón negro non dos comestibles non pensedes, e que o querían matar polos seus poderes máxicos (aparte dos de voar que iso o podían facer todos os renos do Polo Norte) e, sendo perseguido por el mesmo conseguiu escapar e refuxiarse na súa casa, pediulle que gardara o secreto e que lle axudara a salvar o Nadal. Adelaida aínda un pouco asustada díxolle que si. Cando o dixo o reno colleuna e empezou a voar cara a cheminea e ao saír estaban todo negros pasaron por un lago para lavarse e seguiron o camiño, cando Adelaida xa se sostiña ben en equilibrio acelerou a velocidade da luz e en menos de tres segundos xa estaban alí. Cando chegaron había osos polares na entrada vixiando. Eles entraron pola pista de aterraxe e evitaron os osos, cando entraron, no trono de Papá Noel, estaba Papá Noel. Pero atado e amordazado!!!!!!!!!! Cando o desataron xa era demasiado tarde Repartecarbón (que así se chamaba o malvado) xa estaba no trineo cos renos e ían a despegar Adelaida montou no reno e eles tamén empezaron a voar cando Repartecarbón os veu e empezoulles a lanzar carbón pero eles non se detiveron cando Adelaida saltou ao seu trineo Repartecarbón a colleu pero ela mordeulle o brazo e cando iba a correr cara ela...

       Púxolle a cambadela e caeu pero un dos renos o colleu ao voo e Repartecarbón, el respirando aliviado pensou que se salvara pero o que non sabía era que ía dereitiño a cárcere do Polo Norte. Papá Noel doulle as grazas a Adelaida pero cando ela ía a dicir de nada desmalllouse co cansazo e cando espertou era a mañá de Nadal e pensou que todo fora un soño pero cando mirou pola ventá veu ao seu amigo reno voando e guinándolle o ollo ela contenta díxolle adeus e acto seguido foi correndo a árbore de Nadal e había un bo montón de regalos incluso para seus pais, todos contentos abriron os regalos e Repartecarbón non volveu a facer nada malo e si o facía tíñao que facer na cela na que estaba encerrado.