VIVIMOS o TEATRO con X.Antón G. Vilariño

O Barqueiro de Padreda:  A Guardia Civil

A verdadeira historia de Galicia:      A Barbería automática

O Campelo de Pradeda   : A nai        A ama       A discoteca       O Señor Pedro       A Argentina       A moto 

Futuro Futuro             :Futuro, Futuro      A chegada

Tanis I O Mocos: Adaptación teatral de Tanis I o Mocos de Manuel Lourenzo González, feita con autorización  do autor, por Antón G. Vilariño para a Escola de Teatro do Grupo Airiños. I Acto.

1 A GUARDIA CIVIL.  

O Barqueiro de Pradeda. (3º acto, 3ª escena)

( Aparecen en escena un xornalista de investigación: micro, gafas… e un típico paisano galego).

        Xornalista.-     …Para Cuarto Trienio… ¿Podería dicirme  que pasa con don Xesús O Barqueiro?.

        Veciño.-          Que lle pasou logo ó Barqueiro?.

        Xornalista.-     Vostede non ten novas do que está a suceder aquí…?.  

         Veciño.-          Teño novas e vellas… Sei que…  

         Xornal.-          Qué opina vostede da Compaña?.  

         Veciño.-          De momento non teño queixa, paréceme vostede boa persoa…  

         Xornal.-          Eu refírome á Procesión, xa sabe…  

         Veciño.-          Pouco lle sei…  

         Xornal.-          Pero, vostede sabe que o Barqueiro tivo unha Visita…  

         Veciño.-          Unha?. Tivo moitas!  

         Xornal.            Moitas?. Isto xa ven de vello?.  

         Veciño.           Ven…  

         Xornal.            Pode aclararnos máis…  

         Veciño.           Podo…                   (Queda calado).  

         Xornal.            …Dicía que o Barqueiro ten visitas…  

         Veciño.-          Ten…              (Calado).  

         Xornalista.-    Vostede como sabe isto?.  

         Veciño.-          Sabémolo todos…  

         Xornal.-          Como son estas visitas?.  

         Veciño.-          Son…             (Calado).  

         Xornal.-          Vostede tivo coñecemento, digamos concreto, dalgunha…  

         Veciño.-          Tiven…             (Calado).  

         Xornal.-          Cando?.  

         Veciño.-          Concreto?.  

         Xornal.-          Si…  

         Veciño.-          Moitas veces…           (Calado).  

         Xornal.-          Vostede,  sabe como eran?.  

         Veciño.-          Eu sei…                      (Calado).  

         Xornal.-          Podería, logo, aclararnos como eran…  

         Veciño.-          Verdes…  

         Xornal.            Moi interesante… Vostede estaría disposto a participar nun programa especial de Cuarto Trienio?.  

         Veciño.-          Non, non… Eu non lle sei nada, eu non lle teño que dicir…  

         Xornal.-          Vostede viu as visitas  verdes…  

         Veciño.-          Aquí viunas todo o mundo…  

         Xornal.-          Todo o pobo é visionario?.   De  onde viñan?.  Pode dicilo?.  

         Veciño.-          Podo…                   (Calado).  

         Xornal.-          Dígao,  logo…  

         Veciño.-          Da Barrela…  

         Xornal.-          Da Barrela?.  

         Veciño.-          Si…                            (Calado).  

         Xornal.-          Pero, eran identificadas?.  

         Veciño.-          Eran…                      (Calado).  

         Xornal.-          Pode clarexarnos quen eran…  

          Veciño.-          Eran… Dame un pouco de aquel dicilo…  

          Xornalista.-     Fale sen medo… ¿ Quen eran?.  

         Veciño.-           A Garda Civil…                (Saen).                  

Antón Vilariño: O barqueiro de Pradeda. (3º acto, 3ª escena)

2 A BARBARÍA AUTOMÁTICA.

A verdadeira Historia de Galicia. (1º acto, 5ª escena)

 Presentador/a.- Miñas donas, meus cabaleiros permítanme presentarlles  a grande aportación que fixeron os pobos bárbaros á nosa cultura: a barbaría automática.

                                (Entran no escenario varios clientes para ser afeitados).

Barbeiro/a.-                           ( Entra acompañado dun/dunha axudante. Os dous desfilan con aire militar).

                                                   Atención á  voz de mando. Tempo un: preparación.  Xa!.

                                ( Colocan un pano branco por diante dos clientes).

                    Axudante.-         Misión completada . A baba será apañada.

       Barbeiro.-            Tempo dous: vista á esquerda. Xa!.

 (Todos miran á esquerda e o/a axudante pasaralles un pincel con espuma  polo lado dereito da cara).

Axudante.-        Sección  A,  maquillada!.

      Barbeiro.-            (Dirixíndose a un cliente, dálle un golpe na cabeza). Non me  alteres o lugar de operación.  (Rápalles a escuma cun coitelo dun xeito brusco).

                                Campo despexado!.  Tempo tres: vista ó fronte. Xa!

      Axudante.-         (Da escuma na parte frontal da cara).

                                Parte central, preparada.

      Barbeiro.-            (Dirixíndose a  outro cliente, dálle un golpe na cabeza). Non me  “ghames” a escuma!  ( Rápalles a escuma cun coitelo,  facendo  xestos  bruscos).

                                Tempo  catro: vista  á  dereita. Xa!

      Axudante.-         (Da escuma na parte esquerda).

                                Sección B, vernizada!

      Barbeiro.-            (Rapa a parte esquerda). (Póñense firmes o barbeiro e o/a axudante).

                                Operación rematada,  sen novidade!

      Axudante.-         Afeitado automático, gratuíto e agasállase masaxe.

                                (O barbeiro e o/ axudante empezan a sacudirlles  pequenas labazadas. Saen  todos correndo).

                                                Antón Vilariño: A verdadeira Historia de Galicia. (1º acto, 5ª escena)

3 A NAI  

O Campelo de Pradeda (1º acto, 1ª escena)

 (Entran na escena a nai e o Campelo).

Nai.                 (Moi alporizada e sacudindo no Campelo). Desgraciado!. Toleirón!.

                        Fixéchela boa!. Desta si que foi boa!. Do Reformatorio non hai quen te libre...! Que fixeches?.

 Camp.             Vostede saberá,  que fixen?.

 Nai.                 Non o sabes?. Perdeches a memoria?.

 Camp.             Fixen moitas cousas!.

 Nai.                 Moitas, e ningunha boa!. Fuche ó Barrio?.

 Camp.             Fun...

 Nai.                Logo xa está, fuches ti...

 Camp.            Que fixen eu?.

 Nai.                Vaime dar algo!. Quen lle soltou e espantou o burro ó Caminero da Estivada?.

 Camp.            Eu non sei nada diso, eu...

Nai.                 Mentirán. Viute o don Manolo!.  

Camp.             Desprendino para que buscara comida, alí non tiña nada que comer...

 Nai.                Por que lle chamaches “Araña Peluda” ao don Manolo?.

 Camp.            Foi con educación, como dis ti que hai que tratar aos maiores, díxenlle:

                        Aparte don Araña Peluda...  Para que me deixase escapar do Pireirao!.

 Nai.                Dáme algo, hoxe dáme algo!.  Que lle fixeches ao Pireirao?.

 Camp.            Canteille: Pireirao, collós de marrao; espetados nun guizo, collos de carrizo...

 Nai.                Por que lle tiñas que cantar iso?.

 Camp.            Porque o "Ghesús" do Xabelo apostoume unha peseta...

 Nai.                Só por iso?.

 Camp.            Tamén por dicirlle á señora María Manuela: Maria Manuela, pemperelluda; mexa na cama e di que suda...

 Nai.                Dixécheslle iso a señora Manuela?.

Camp.             Non querería que perdera eu a peseta...!

 Nai.                Ti es un fillo do demo... E despois fuches facer as tuas necesidades ó alpendre/pallar dos Xoanas...

Camp.             Que mentira contas! Eu caguei no do Guerra!. Viume o señor Francisco, podes preguntarlle...

 Nai.               Serás porco!.

 Camp.           Tiña moitas ganas...

 Nai.               Vaise ó campo...  

Camp.             Si oh!. Chovíame no cu!.

 Nai.               E non contento con todo o que xa fixeras,  abrícheslle a porta da corte ós porcos da Camila!.

 Camp.           Mentirísima...  A porta estaba aberta!.

 Nai.               Xúralo?.

 Camp.           Xurado!. (Fai o xesto).  Como que Xesucristo é o pai de Deus!.

 Nai.               Vas ir ó inferno.

Camp.             Vou!.  Digo: non é verdade o que vostede di!.

 Nai.               Víronte correr detrás dos porcos...

 Camp.           Quería meterllos para dentro... Vin que lle escapaban e quixen botar unha man!. Fora ben mellor estar quieto!.                          Quen me viu?

 Nai.               A señora Xenerosa...

 Camp.           Érache boa!. A señora Xenerosa está case cega, mexeille na cesta da roupa e  chamou pola filla, dicíndolle que chovía...

 Nai.               Pois díxolle á Camila que te vira ela...

 Camp.           Un milagre de Santa Lucía! Un auténtico milagre!. Os cegos ven!

                         Os coxos andan!. Fago cousas como facía o Foucellas, sen estar no sitio!.

 Nai.                 Pero ti dixeches que llos querías meter para dentro...

 Camp.             Porque estaban fóra e a señora Xenerosa berraba que fuxían e eu quixen axudar...

Nai.                  Berrándolles burradas e correndo detrás deles...

 Camp.            Que mentira!. Eu dicíalles:  Toma, porco, toma aquí!.  Chas, chas; por aí ben vas!. Teique, ovelliñas, teique!.

 Nai.                 Como lles dicías ovelliñas, se eran porcos?.

 Camp.             É verdade... Sería por iso polo que escaparon?.

 Nai.                 Ves como te pillei?.  Fuches ti!. Xa falaremos ó chegar á casa

                           Hoxe probas o fungueiro novo!.Pasa para a casa, coidar ao neno, que teu pai ten que ir falar co señor cura e eu teño que facer a comida. (Marcha).

 Camp.             Por que me pasará sempre o mesmo?.

                          Vémolas caras e non vemos as intencións!.  (Marcha).

Antón Vilariño: O Campelo de Pradeda (1º acto, 1ª escena)

4 A AMA  

O Campelo de Pradeda. (2º acto, 1ª escena)  

 Ama1.             (Desde fóra). ¡Ave María Purísima!.

        Camp.             (Facendo unha voz rouca). Sen pecado concibida!.

                        De que te acusas, filla?. Dime todo do que te acusas. Limpa a túa alma. Pensa no inferno. Pensa, filla, pensa... ( O Campelo marcha da escena).

 Ama1.             (Entrando). Eu veño facerlle a comida e prepararlle a cama...

                        Que manda?.

Camp.             Facer pan...

Ama1.             Facer pan?. Quere unha bica?.  Ten fariña e leña?...

Camp.             (Cantando). O cura maila criada trataron de ir cocer; a leña estaba no monte e a fariña por  moer...

Ama1.             Señor cura,  meigas fóra!.  Seica toleou?.

Camp.             (Cantando). O cura maila criada foron ós garabulliños; a criada caeu de espaldas e o cura de fociños...

Ama1.              Estache boa a navalla!. Señor cura, vostede está ben?.

Camp.             (Cantando). O cura maila criada ordenaron unha festa; peneiraron a fariña ó abrigo dunha xesta...

Ama1.             Don Ramón, vou marchar...

Camp.             (Cantando). O cura maila criada ían polo prado abaixo; o cura que era moi pillo, bota a criada por baixo...

Ama1.             Non quero oír estas tolerías!.

Camp.             Fai como Xan Ninguén, que só escoita o que lle convén.

Ama1.             Seica toleou?.  

Camp.             Fun un tolo sempre!...

Ama1.             Vostede non pode andar con estas cousas...

Camp.             No tocante ó pendoneo, tanto ten Xan como o seu irmán. E o que lle pique que rañe...

Ama1.              Eu voume. Isto non se pode aguantar!.

Camp.             Quen se pica, allos come...

Ama1.             Isto remata agora mesmo... ( Fai que marcha).

Camp.             (Saíndo). Espera, ho!. Espera, muller, espera...  Son eu!.

Ama1.             Voute matar... Vaia susto que me deches... Pensei que o pobre de don Ramón toleara e o pobre, sen culpa ningunha!, terei que confesar!...

                        Onde está don Ramón?.

Camp.             Vaiche na misa en Conxo!.

Ama1.             Ti cada vez estás peor, non tes xuízo ningún...

Camp.             Dos homes que coñecín, só Adán tivo xuízo: casou con muller sen nai e viviu no paraíso.

Ama1.             Déixate de contos e axúdame a acender o lume... Estás aquí para axudar!.

Camp.             Podemos traballar xuntos pero non a catro mans, senón a dúas cabezas;

                        e dicir: eu penso e ti fas o choio...

Ama1.             Ta,ta, ta!.  Con que lerias me vés!. Ti es parvo ou faste?.

Camp.             É suficiente con que un dos dous se deslombe...

Ama1.             Tes que acender o lume, traer patacas, leña, varrer a...

Camp.             Ui!. Malo!. Malo!. (Cantando). Ai, Xesús, que demo de vella!.

                                                                                 Ai, Xesús, que mangoleteira, 

                                                                                 despois que lle freguen as cuncas,

                                                                                 quer que lle laven a chiculateira!.

                                                            Antón  Vilariño: O Campelo de Pradeda. (2º acto, 1ª escena)  

5 A DISCOTECA  

O Campelo de Pradeda. (2º acto, 6ª escena)  

Campelo.        (Entra cantando).

                        Amador da Carballeira  ten un buraco no cu,

                        que llo fixeron os ratos, pensando que era pan cru.

                         Quen falou de medo habendo hospitais?.

 Crego.             Hai que salvar a España destes terribles perigos e infernais trastornos!.

 Pedro.             (Ó Campelo). Veña, di o que tes que dicir, que me saltan os ósos.

 Camp.             Pois terme deles, que para saber o que vai saber, hai tempo...

 Crego.             Iso, iso. Sobre todo nada de impaciencia. (Berrando). Queres empezar!.

                         Podes empezar,xa?.

 Camp.             Por onde empezo?.

 Pedro.             Por o principio...¡Veña!.

 Camp.             Faga sol, faga vento, cada cousa no seu tempo.

Crego.             Fala xa:  Non dirás mentiras nin ocultarás verdades!.

 Pedro.             Amén. Digo: dálle!.

 Camp.             Chegase á porta. Págase a entrada...  

Pedro.             Iso xa o sabemos...

Crego.             (Ó Sr Pedro). Estiveches alí?.

Pedro.             Faise en todos os sitios!

 Crego.             Na igrexa non!. (Ó Campelo). Sigue!.

 Camp.             Éntrase nun salón moi grande,  todo escurecido...

 Crego.              O inferno!.

 Pedro.             Sen lume.. (Ó Campelo). Dálle!.

 Camp.             No medio do salón, hai como un circo redondo para bailar...

 Crego.             O caldeiro do demo!.  

Pedro.             Sen auga... (Ó Campelo). Veña!.

 Camp.             O  circo (fai xestos)  está todo rodeado duns asentos  tan fondos que,

                        o sentarse un neles, case queda un como deitado...

 Crego.             O Pazo de Nerón!.

 Pedro.             E Roma a arder. (Ó Campelo). Apura!.

 Camp.             Empeza a resoar a música: Trompolontron, trun, trun, trompolontron, trun, trun... Chunga, chunga...  Plun!...

 Crego.             (Tapando os oídos). Para que me deixas xordo!.

 Camp.             (Animado). Danse a entrecruzar polo aire luces de todas as cores: vermellas, verdes, amarelas...

 Pedro.             (Tapando os ollos). Para que me deixas cego...!.

 Camp.             Nisto cambia a música...

 Crego.             Non toques!.

 Camp.             Agora non hai tanto chunga, chunga, porque é o agarrado...

 Pedro.             Iso que é?.

 Camp.             As parellas agárranse así (vai coller ó cura).

 Crego.             Xesús, dulcísimo nome de Xesús! Quererme quitar a bailar!.

 Pedro.             Baila comigo:  o que bailou ben de mozo, aínda de vello é xeitoso!.  

 Camp.             (Agarrándose o Sr Pedro). ...As parellas aprétanse ben e arrólanse como se foran bebés... Entre a música e as  luces  que andan bulindo, non é nada  estraño                           que se lles barra o xuízo... (Deixa caer a cabeza sobre o ombro do Sr Pedro).

 Crego.             Mozos e mozas que andades bailando, cara ó inferno ides camiñando...

                        Quen viches alí?.

 Camp.             Moitos.E iso que non se vía nada ben!. O que máis feira facía era o fillo da señora Emiliana...

 Pedro.              O neto do Caravillote?. Toleirón como o avó!. Ese rapaz sempre foi un venado, un aqueloutrado, un bandalleiro, borrachelas... (Facendo xestos), feo como un                          calimborrio...

 Camp.             Pónseme a pel de pita...

 Crego.             Por que?.

 Camp.             Por oír falar ó señor Pedro do fillo da señora Emiliana...  

Pedro.             Ese mozo ten feito todos os méritos para que Deus Noso Señor o mandara a arder no inferno... Só sabe divertirse dándolle á priva!

 Camp.             Alí estaba armando a de “diosescristo”.

 Crego.             Ti que dis. O que xoga co lume, nel perece...!  

Camp.             Iso, dígallo ó señor Pedro...

 Pedro.             Por que dis iso rapaz?.

 Camp.             Porque ninguén está contento co que ten...

 Pedro.             Cala a boca!.

 Camp.             Se vostede o quere así, non direi nin chus nin mus...

 Pedro.             Fala, coño, fala, non me deixes así!

 Camp.             Ó seu mandar, señor Pedro (inclinación). Dito sexa con todo respecto e sen faltar ou ofender...

 Pedro.             (Berrando). ¡Fala!

 Camp.             ( Solemne). Señor Pedro,  o fillo da señora Emiliana é o noivo da súa filla!.

 Pedro.             Repórtate, Campelo de merda, que che arrimo un bastonazo que te escoño!.

                                               Antón Vilariño: O Campelo de Pradeda. (2º acto, 6ª escena)  

6 O SEÑOR PEDRO  

O Campelo de Pradeda (2º acto, 7ª escena)

 Pedro.             (Sentándose e dándose aire).

 Crego.             Atópaste mal?.

 Pedro.             Somos mortos ou xa estamos?.

 Campelo.        Está visto que non hai desgracia sen gracia...

 Pedro.             Atendede irmáns:  O fin do mundo foi onte!.

 Campelo.         A que hora?.

 Crego.             Estase poñendo hebrefénico...

 Campelo.        Iso que é?.  É  contaxioso?.

 Crego.             É poñerse demente... (Xestos na cabeza). Queres confesar?.

 Pedro.             Diso hai tempo...Traédeme á  “Argentina”.

 Camp.             Toleou de todo...Levarémolo alá...

 Crego.             A “Argentina” é unha curandeira que veu dese país hai pouco. Será mellor antes confesar...

 Pedro.             Non. Traédeme a Argentina...

 Crego.             Que manía de salvar antes o corpo que a alma...

 Camp.             Vou por ela?.

 Crego.             Vai, antes de que pida un médico...

 Camp.             (Saíndo). Aguante señor Pedro...Non importa moito o que lle poida doer mentras o disimule ben...

Crego.             (Berrándolle  ó Campelo). Corre, como se che chovera no cu... Avisa á Argentina e na casa do Pedro...  

 Pedro.             Quen son?.  De onde veño?.  A onde vou?.

 Crego.             ( A parte). Malo, malo... Empeza a matinar coas razóns filosóficas que forman a esencia da nosa existencia...

 Pedro.             Cregos, frades, curuxas e choias, da o diaño esas catro xoias...

 Crego.             Chacho,  se chegas a nacer un pouco máis tarde, saes morcego...

 Pedro.             ...Pero todo chega nesta vida...

 Crego.             Si  oh!.  A barbarie nunca chega de repente...

 Pedro.             Discotecas!.    A xente xa non sabe o que discurrir para chamar a atención!. Vén a Argentina?.

 Crego.             O Campelo foi buscala, xa non pode tardar...Parece que estás recuperando...

 Pedro.             Aínda aguanta a raza!. Árdelle o eixo!. Fai frío...

 Crego.             Iso quítase andando...

 Pedro.             Pero que terá que ver o cu coas catro témporas, alma de Deus?.

                         Fai algo!.  

Crego.             Xa che din a bendición da súa Santidade para que nada che falte...

 Pedro.             En canto te descoidas, búscanche as voltas e empapélante...

 Crego.             Mira que moitos condenaron a súa alma porque non lles deron nin tempo para facer un acto de contrición...

 Pedro.             Están tirando a dar. Isto non será unha confesión pero  parecer, paréceo!.  

                            Vai vir esa muller?.

 Crego.              De que che vale que veña se perdes a alma?.

 Pedro.             Á Argentina, regálolla...

 Crego.            Cala, mal bicho, que estás en pecado mortal e vas arder na caldeira do demo!.

 Pedro.             Non me remorde a conciencia!. O demo sabe máis por vello que por demo...

Crego.             Que o maten antes de que mellore!. Perdón señor, non sei o que digo...

                        Requiem aeternam dona eis, Domine; et lux perpetua luceat eis...

 Pedro.             Que é o fin do mundo?. Pois que sexa, Por min!.

                                                Antón Vilariño: O Campelo de Pradeda (2º acto, 7ª escena)

7 A ARGENTINA  

O Campelo de Pradeda. (2º acto, 8ª escena)

Argentina.       ( Entra co Campelo. Diríxese ó Crego).

                        Señor usted es alguien, cuyo nombre no se pero  cuya cara estoy viendo...

 Crego.             ( Sinalando ó señor Pedro). O enfermo é el...

 Arg.                 Mírenle la temperatura. Parece tener calenturas...

 Crego.             ( Ó Campelo). Ponlle o  termómetro...

 Camp.             Non terá tuberculose?.

 Arg.                 Vós no sabés aínda que estar tuberculoso es tener una enchenta de patacas, no más?. Es broma...

 Pedro.             ( Queixándose). Ai, ai, ai...

 Arg.                 No me sea usted flojo...

 Camp.             Ten moi mala cor. Que  vai facer?.

 Arg.                 Entrar en contacto con los empresarios de pompas fúnebres...

                         Que piensa el  hierofanta?.

 Camp.             Quen?.

 Arg.                 El mistagogo...

 Camp.             E, ese, quen é?.

 Arg.                 El padrecito aquí presente: sacerdote también se puede decir mistagogo o hierofanta...

 Camp.             Poderá...  Segundo é o burro, fáiselle a albarda!.

 Arg.                 Los griegos eran muy cultos....

 Crego.             Son máis as voces que as noces.  

 Arg.                 Diga que si, padrecito...

 Pedro.             Cada vez estou peor...

 Arg.                 No recuerdo a alguien más disparatero...

 Pedro.             Teño a boca seca...

 Arg.                 No se si usted no tendrá una mamúa padre...

 Camp.             Non sei o que dixo pero paréceme que algo diso ten...

 Crego.             Pode explicar?.

 Arg.                 Ahí nada es ninguna cosa precisa...decía, pobrecita la finadita...

 Crego.             Parécelle algo malo?.

 Arg.                 Supongo que ahí nomás le dieron de beber. ¿no es?.

 Camp.             Es, es. A auga mata o lume; o viño mata a sede...  

 Crego.             Mal cristián, xa che pedirán contas na outra vida!.

 Arg.                 Vós sabés...  

Crego.             Este que vai saber... Non sabe o que fai nin fai o que sabe...  

Camp.             (Facendo os xestos). Soprar e sorber non pode ser...  

Pedro.             Ai, ai, ai...

 Arg.                 Ahorita está alicaido, le tomaré medida de la paletilla...pudo hacer algún esfuerzo...

 Crego.             Iso prohíbeo a lei de Deus...

 Arg.                 No me sea usted anticuado padrecito. Dios no interviene en los pleitos de este mundo... Este es un problema de médicos que niegan la mayor...¡sólo quieren                          curar lo que ven!. En la variedad está el gusto, ¿verdad, padre?.  

                         Puede ayudarme el chico?.

 Camp.             Hai que traballar moito?.

 Crego.             Tendo saúde e comendo ben, o traballo non mata a ninguén...

 Camp.             Deus nos dea con que riamos, que bos traballos pasamos...

 Pedro.             Ai, ai, ai...

 Arg.                 ( Ó señor Pedro). Se siente aquí para proceder...

                         Antón Vilariño: O Campelo de Pradeda. (2º acto, 8ª escena)

8 A MOTO  

O Campelo de Pradeda. (3º acto, 4ª escena)

         Sem1.              (Entrando). ¡Roubáronlle a moto a don Ramón, roubáronlle a moto ó cura!.

         Sem2.              (Entrando). Noviña de todo, do trinque...

         Sem1.              Foi o tolo do Campelo, foi o Campelo...

         Sem2               Esmendrellouna na curva do Carredal...

         Sem1.              Foi o Campelo, viuno o señor Pedro...

         Sem2.              Deixouna escaralladiña de todo...

         Sem1.              O señor Pedro xa foi avisar á Isolina...Vainas haber gordas!.

         Sem2.              Aquí ven xa a nai do Campelo... (Entra a nai).

         Sem1.              O Campelo escachizou a moto do cura...

         Nai.                 Víchelo ti?.

         Sem1.              Viuno o señor Pedro e o Manolo do Xabelo...Baixaba sen mans!.

                                 Na curva do Carredal seguiu recto, saltou a puza e esnafrouse no valado do Prado da Sebe.

         Sem2.              Cousa como esa, dixo o Plácido...

         Nai.                 Desta matoo. Ide avisar ó meu home...Temos que matalo!.

         Sem.1.             Van matar ó Campelo!. Van matar ó Campelo!.

         Crego.             (Aparecendo). Ide pola Garda Civil... Quero unha moto nova!.

                               Con menos de cen quilómetros e desfeita!. Esta si que non lla perdono!.  A facenda de crego dáa Deus e lévaa o demo!.

         Nai.                 Quen sebe onde está o Campelo?.

         Sem2.              Ía correndo polo Curtiñeiro...

         Crego.             Ten a cachola (peta na cabeza) fofa, sen nada que aproveitar entre os miolos... (Rezando) Pasa, mala cousa, pasa; Deus bendiga a miña casa... Non  sexa o   demo que se vai meter alí... ¿Quen viu a moto?

         Sem1.              O guiador está no Prado do Coto,  o gardalama e a roda de diante están a vinte metros, dentro da “puza”,  o asento está no muro do Rebolo, o..

         Crego.             Para, para...Traede algo para sentarme!.

         Sem2.              Pois do casco non se sabe...                          

         Pai.                 Que pasou?. A quen queredes enterrar?.

         Sem1.              Á moto de don Ramón!.

         Sem2.              O Campelo, matouna!.  (Marchan os seminaristas).

         Pai.                 Xa dicía eu: ¡xuntanza de lobos, ovella morta!.

         Nai.                 (Ó Pai). Sabes o que fixo o teu fillo?. É un marrón, ¡un auténtico marrón!.

         Pai.                 Pois o teu non é mellor: ¡dunha ovella branca, pode saír un año negro.

         Crego,             Que dis ti do negro?. Aínda que visto de lá, non coides que son carneiro!.

         Pai.                 Vostede díxome que o ía educar...

         Crego.             Díxome, díxome...  Quen é o pai?. A min cadroume tratar en sombreiros cando os rapaces nacen sen cabeza!. A moto hai que pagarma!.

                                  Quero outra nova do trinque!.

         Pai.                 Don Ramón, nós somos pobres...¡Díxomo vostede cando fun polo do bautizo!.

         Camp.             (Entrando cun casco na cabeza). Como quedou a moto do cura!.

                                  Dá non sei que vela!. Desta vez non me botarán a min a culpa?.

                                 Eu, desta vez, non fixen nadiña!. Teño “testigos”... (Ó crego).

                                 Don Ramón, ten a moto boa no Prado da Sebe, ferros por todos os lados! , as rodas...

         Crego.             (Berrando). Isto é moi superior a calquera paciencia humana...

                                Animal: saca o casco da cabeza!.

         Camp.             Que mala sorte a miña! (Escapando). Cando chove e fai vento, sinal de mal tempo.

         Nai.                 (Ó Pai). Víchelo?. Un auténtico caloteiro!.

         Pai.                 Hai días que todo vai torcido!.

         Crego.             Iso é todo o que tes que dicir?. Hoxe,mal; mañá, peor; válanos noso Señor.

         Nai,                 Amén.

         Pai.                 O que ten cabras e fillos,  non pode estar a ben cos veciños...

         Crego.             Ninguén puido levarlle o pulso á resaca...!.

         Camp.             (Aparecendo na cima dunha árbore). Adeus veciños, que vos deixo soíños!, Chímpome!.

         Pai.                 Pepiño, baixa que temos que ir comer a tortilla...

         Nai.                 Xa verás cando chegues á casa....Arrepíntete agora mesmo!.

                                Baixa!.

         Pai.                 Veña oh, que “enfría” a comida!.

         Camp.             Chímpome!.

         Crego.             A voar como os paxaros do ceo e as benditas ánimas do purgatorio...

                                O que queira voar, que voe!.

         Camp.             Chímpome!.

         Nai.                 Pepe, mira ben o que fas, isto xa pasa de marrón...

         Camp.             Chímpome!.

         Crego.             Cada un do seu cu fai un pandeiro...

         Pai.                 Campelo: home valente e bota de viño, pouco duran! Baixa!.

         Camp.             Chímpome!.

         Crego.             Un nunca se debe suicidar, por si acaso. Baixa!.

         Nai.                 Campelo, que cho manda túa  nai... Baixa!

         Camp.             Chímpome!.

         Crego.             O máis probable é que ardas no inferno para toda a eternidade. Baixa!

         Pai.                 Campelo, por última vez, estase perdendo a tortilla. Baixa!.

         Camp.             Aí ven a Xenoveva... Veva, sabes o que lle deixou dito o cura de Cocidos á criada?:  veña tarde, veña cedo,  déitate na miña cama.

         Ama1.             Aínda tes ganas desas trapalladas do ano da pataca. Baixa!.

         Pai.                 Baixas,  ou subo por ti?.

         Camp.             Chímpome!. Agora ven a Emiliana... Emiliana, estou aquí....

         Ama 2.            Pepiño, xa morrerás do teu tempo: aquí non has quedar, descoida!.

         Camp.             Chímpome!.

         Nai.                 Cando os homes non poden, ¡que axuden os santos!.

         Ama1.             Virgo potens.

          Nai, Pai, Crego e Ama2.  Ora pro nobis...

          Ama1.             Virgo clemens.

          Nai, Pai, Crego e Ama2.  Ora pro nobis...

         Ama1.             Virgo fidelis,

         Nai, Pai, Crego e Ama2.  Ora pro nobis...

          Camp.             Alá ven o señor Pedro... Señor Pedro, ¡Adeus que me chimpo!.

          Pedro.             (Entrando). ¡Campelo, cago en todos os demos do inferno!. ¡Baixa!

                                  Cago nos curas!. Baixa!. Se vou por ti...!.

          Camp.             Agora mesmo, chímpome!. Vou esperar un pouco, que ven a Argentina...

          Arg.                 (Cara ó Campelo). Ojo con lo que deseas, porque puedes conseguirlo!.

          Crego.             Home papón, merece que lle canten o kirieleisón...

         Arg.                 (Ó crego) Usted le dará la extremaunción in artículo mortis...

         Crego.             Pepiño, baixa e queimamos obras de ateos para o mellor aseo da conciencia...  Baixa, que a moto, de todas todas, tedes que pagarma!.

         Camp.             Tamén ven a Pacita...  Dálle recordos ó Cara e dille que non me pode matar: Chímpome eu!.

         Paz.                 Campelo, hai mortos de dúas clases, aburridos e divertidos, ¿ de cales vas ser?.

         Arg.                 No te pasés con el chico...

         Camp.             Apartade que me chimpo!. Atención, chegan dous futuros Bispos!.

         Ama 1.            Turris davídica.

         Nai, Pai, Crego e Ama2.  Ora pro nobis...

         Ama1              Turris ebúrnea.

          Nai, Pai, Crego e Ama2.  Ora pro nobis...

         Ama1.             Domus áurea.

         Nai, Pai, Crego e Ama2.  Ora pro nobis...

         Sem.2.             Vale máis morrer de valente que vivir de covarde... Chímpate!.

         Sem.1.             Es un cagado. Irate!.

         Camp.             Ide á merda!. Eu baseo a miña conduta no libre albedrío!. Fago o que me da a gana!. (Golpe moi forte. Aparece o Campelo).

                               A vida é corta e hai que aproveitala!.

                                 Marcho para Holanda!. Se hai guerra, mantédevos á marxe!.

 Antón Vilariño: O Campelo de Pradeda. (3º acto, 4ª escena)

9 FUTURO, FUTURO…

         CREGO.                O futuro só debe preocuparnos  porque alí é onde imos pasar o resto da vida…

         SR. PEPE.             Sen ningunha enfermidade?

         CREGO.                Sen ningunha!

         SR.PEPE.              Vacinados?

         CREGO.                De todo!

         SR.PEPE.              Chacho…Iso vai á misa!

         CREGO.                Así é… O tempo é algo que se está descontando da nosa vida de maneira permanente…

         SR.PEPE.              Chacho!

         CREGO.                El é a única cousa viva nesta terra de defuntos…

         SR.PEPE.              Chacho!

        CREGO.                A ilusión é unha cousa que comeza por i e se perde co tempo…

         SR.PEPE.              Chacho!

         CREGO.                Lembras cando comiamos vitela asada?

         SR. PEPE.             Burricán!

         CREGO.                Lacón con grelos…?

        SR. PEPE.             Burricán!

         CREGO.                Cabrito ó forno?

         SR. PEPE.             Burricán!

         CREGO.                Lémbraste das castañas e figos para  harmonizar o menú?

         SR.PEPE.              Chacho!

         CREGO.                O viño da Ribeira Sacra…?

         SR.PEPE.              Burricán!

         CREGO.                Pero…  Hai que palmar!

         SR.PEPE.              Carallo!

         CREGO.                Hai que  procurar o futuro… Futuro, futuro!

         SR.PEPE.              Carallo! O futuro pode esperar…

         CREGO.                As enfermidades son malas de curar…

         SR.PEPE.              Chacho!

         CREGO.                Teño que marchar… E vostede… ten que descansar…! Cando teña un vagar, visitareino…

         SR.PEPE.              Chacho! O futuro pode esperar…

         CREGO.                Póñaseme  coas contas…  Que logo son moi malas de cadrar!

         SR. PEPE.             Señor cura! O futuro pode esperar! Prometo que me vou coidar!

         CREGO.               Á alma haina que salvar… (Marcha)

         SR. PEPE.            Carallo se me vou coidar: o futuro pode esperar…!.

                                                              Antón G. Vilariño. Futuro, futuro… (Acto I. 1ª Escena).

10 A CHEGADA.

       Nuria.             (Falando con Aitor que está entrando). Tío, mira quen está aquí: John Dean.

       Aitor.               Es  ti…?  (Dálle un abrazo).  Pero se non viñas ata mañá!

       Xián.               Xa ve… ¡ Mandáronme vir hoxe!

       Aitor.               (A Román). Abraza a teu curmán!

       Román.           Tío, ti es  Dean?

       Xián.               Din que si.

       Román.           Chacho… Non mo pareces!

       Xián.               A min tampouco… Que gracioso!

       Aitor.              Moi ben. Séntate; virás cansado. Unha viaxe tan longa…

       Xián.               Tampouco é para tanto… ¡un cuarto de hora!

       Román.           Desde América, só che levou un cuarto de hora?

       Xián.               Desde a porta a aquí…

       Nuria.            Non mo recordes. Tío, xa cho contaremos. Perdoádeme un momento… (Sae).

       Aitor.              (Mirando ben a Xián). Non te pareces nada a teus pais…

       Xián.               Nada?

       Aitor.               Pero o que se di nada…

       Xián.               Non é nada estraño. Eu son máis novo ca eles…

       Aitor.               Non te pareces a ninguén da familia…

       Xián.               Xa se sabe, a alimentación…

       Román.           Tío, ti non comiches Cola cao?

       Aitor.               É que tes uns trazos tan raros…

       Xián.               Xa dicía  miña nai que ó mellor  me cambiaran no hospital…

       Aitor.               Algúns cambios puido haber…

       Xián.               No meu hospital, 25 demostrados… o meu, sería o Cambiazo 26…

       María.             (Entrando e facéndolles  cambiar de conversa).  Fálalle inglés, Román.

       Xián.               ( Asustado) Para que?. Que non se moleste…

       Aitor.               Non é ningunha molestia. Para ti será máis fácil… E este domínao perfectamente… case que coma ti…

       Xián.               O que é coma min, ben seguro… Si, si!

       Aitor.               Xa o verás; fálalle, fálalle.

       Román.           Con dificultade). You have bene ta mi very simpatik.

       María.             Que che dixo?. Que che dixo?

       Xián.               Ah!, iso como non o diga el… Eu non o digo!

       Román.           Jou are biutiful…

       Xián.               Non; iso, non… faltar non, eh?.

       Román.           Yes?

       Xián.               Yes. Pero xa chega de inglés; toléame moito… non me “laiquea” nada!

       Aitor.               Pero se o falaches desde pequeno!

       Xián.               Por iso, xa estou aburrido!.

                         Antón Vilariño: Cambiazo 26. 1º Acto. 3ª Escena.

IDENTIFICACIÓN.

       Fran.                   (A Dávila que está entrando).  Por favor señorita, fíxese neste cabaleiro (sinala a  Xián), e dígame se o coñece…

       Dávila.                 A este señor, non o coñezo; pero a ese (sinala a Aitor), si.

       Aitor.                    (Intentando irse). Pois eu non a coñezo… teño que ir…

       Xián.                     Quieto parado, vello “caghado”! Quen é este tipo?

       Dávila.                 Don Itor…

       Xián.                     Don Itor… É don Itor?.

       Dávila.                 Si, don Itor…

       Fran.                     Este señor é don Itor?

       Dávila.                 Xa llo dixen…

       Xián.                     Don Itor Corleone?

       Fran.                     Ese,  era don Victor…

       Xián.                     Logo, quen é don Itor?

       Dávila.                 Este señor…

       Fran.                    Non se repita…

       Xián.                    Que fixo?

       Fran.                    Recorde que aquí, pregunto eu…

       Xián.                     Pero as preguntas dígollas eu…

       Fran.                     Faga o favor de calar! (Á Dávila) Quen é este señor?

       Dávila.                 Xa llo dixen…

       Fran.                    Quero dicir… Que fixo?

       Dávila.                 Entre outras moitas cousas…  Introduciu as plantacións en América!

       Fran.                     Este señor?

       Dávila.                 Este mesmo, si.

       Xián.                     Que plantacións?

       Fran.                     Que plantacións ían ser?

       Dávila.                 As de eucaliptos…

       Fran.                    Pero iso non é delito…

       Xián.                    Que animal… Non é delito?... Pódese acusar de modificación ambiental con resultado de cambio climático; polo tanto: mal pai, mal tío, mal cidadán… ¡Un auténtico perigo para a humanidade!

       Fran.                    Esas acusacións teño que facelas eu…

       Xián.                     Pois fágaas…

       Fran.                    Todos á comisaría!.

                                Antón Vilariño: Cambiazo 26. 2º Acto. 3ª Escena.

11 TANIS I O MOCOS.

1º ACTO.

1ª ESCENA.

(Pazo Real de Sofrovia. Aparece na escena a Xefa do Protocolo para ler un comunicado da Casa Real sobre a maioría de idade do Príncipe).

 Xefa P.            A Real Casa de Sofrovia, e no seu nome o Real Consello do Reino comunica a tódolos seus  súbditos que o loito mantido polo noso querido Rei está oficialmente rematado. O primeiro acto oficial será a festa da maioría de idade do Príncipe Estanislao de Sofrovia. A tal fin deuse orde a tódolos directores de bandas do noso reino para que desde mañá tódalas bandas volvan tocar sen parar desde a saída á posta do sol…¡Viva o Príncipe Estanis…!

Tanis.              (Aparece moi alporizado berrando e interrumpindo  á X.P.)

                        Onde está o meu frac?

Mordomo.       (Detrás de Tanis. Tratando de acougalo). Vostede non pode vestir ese frac, alteza… Xa sabe que o Real Consello acordou…

Tanis.              (Berrando). ¡Impórtame un corno o que acordase o Real Consello! ¡Non me importa nasti de plasti! Quero o meu frac de sempre ou non asistirei ao acto…

Mordomo.       Pero, alteza…

Cons. Maior.   (Entrando moi serio). Ese frac foi retirado do uso,  alteza. É preciso que o vestiario da súa alteza sexa anovado cada pouco tempo, iso é o que estipula a etiqueta da Real Casa. A súa alteza debe saber amosarse á altura das circunstancias e…

Tanis.              ¡Basta de lerias! Dixen que quería o meu frac, ou que non haberá cerimonia, e iso é o que hai. ¡Tacatá!. E deixade de chamarme alteza, caráspita… ¡ Pande de carrozas desengraxadas!

C. Maior.        Como debemos chamalo, alteza?

Tanis.              Chamádeme tío. Todo o mundo se chama tío.

C. Maior.        Tío, alteza?

Tanis.              Tío, si, tío.

C. Maior.        Ben. Pero pense en seu pai, alteza…eeeh, señor…eeeh,tío. A súa maxestade, que en paz descanse, non lle gustaría que a súa alteza…que vostede… que seu tío… vestise inadecuadamente en ocasión de tanta relevancia…

Tanis.              ¡¡Quero o meu frac!!

C. Maior.        (Asustado faille unha sinal ao  mordomo para que vaia polo frac).

Mordomo.       (Volta cunha camareira que trae o frac e entrégallo a Tanis).

Tanis.              (Tendo un emocionado encontro coa prenda, berra). Este é o meu frac das cerimonias… ¡Mandarei cortarlle a cabeza a aquel que se atreva a tocalo!. Entendido, tíos?

C. Maior.        Ehem… A pena de morte foi abolida no noso reino, alteza… señor… tío. (Intenta saír disimuladamente)

Tanis.              Pois cortareille as mans. Capiscades? Ademais só é unha maneira de falar.

Mordomo.       (Sae da escena e volta seguido dun barbeiro).

Tanis.              (Cando ve ó barbeiro ponse a berrar). ¡Diso nada! ¡Ollo! ¡Diso nada!, ¿eh?! ¡Ninguén se atreva a tocarme a crista!

Mordomo.       Pero, alteza…

Tanis.              ¡E nada de alteza!

Mordomo.       Pero, tío…

Tanis.              (Sinalando ó barbeiro). O que se atreva sequera a  pensar en rozarme a crista, que se ateña ás consecuencias. ¡Tacatá! Nin ó aro tampouco (Sinala a orella), por suposi.(Acoden outros membros do Real Consello, todos moi serios, fan inclinacións ante Tanis).

C. Interior.      Emmm, alteza, señor, a cerimonia comeza dentro de dúas horas. Todo o mundo espera ver  o príncipe herdeiro en plenitude de forma e cun magnífico aspecto. É preciso que…

Tanis.              E, tamén por suposi, non me ducharei. (Marcha)

Mordomo.       (Saltando como un resorte). A ducha tampouco, alteza?

Príncipe R.      (Sae correndo). ¡Viva!, ¡Viva!. (Marcha correndo da escena).

                        (Fóra da escena dáse un gran alboroto. O mordomo, axudado  por varias persoas, trata de convencer a Tanis. Os conselleiros fan un aparte para buscar solucións).

C. Maior.        Isto é competencia de Sanidade…

C.Sanidade.    Non está suxeito ás competencias ordinarias…Hai un problema de revisión da Constitución…

C.Xustiza.       Suporía un asunto de desaforo…Mellor chegar a un acordo.

                        (Novamente hai discusións con Tanis fóra da escena ata que se chega a un acordo que sae ler unha secretaria).

Secretaria.      1º Este tío, ducharase por esta vez e sen que sirva de precedente; o cal non quere dicir que non se pense duchar nunca, senón só moi de vez en vez, e coa única finalidade de flipar e estar a gustiño na auga…

                        2º Simbolicamente, deixará sen lavar a perna dereita…

                        3ºVestirá como lle pete en solidariedade cos colectivos desfavorecidos.

                        4º Lucirá a crista pintada coa bandeira nacional: vermella, branca e azul ultramar.

Dado en Sofrovia a (data actual).

Príncipe R.      (Correndo). ¡Viva! ¡Viva!

                        (Saen todos da escena).

 2ª ESCENA.

(Ante unha suposta recepción con multitude de invitados aparece Tanis rodeado dos seus Conselleiros. O príncipe, co seu frac roto e cheo de imprendíbeis, uns pantalóns vaqueiros rachados, unhas bastas botas militares, brinco na orella e crista pintada coas cores da bandeira nacional, saúda desde a varanda)

Tanis.                          ¡Hei. (Máis alto e saudando co brazo). ¡¡Hei!!. (Berrando máis e andando como fan  os cantantes de rock). ¡¡¡Heeeeeiiiii!!!...¿Que pasa tíos?. ¿Qué?... ¿De priva e de manduca pola cara á conta do menda, non?.

C. Maior.        (Fai xestos moi claros a unha orquestra para que toque. Soa unha peza moi alto).

Tanis.                          (Xa sentado e moi rodeado polos conselleiros saúda cos brazos e fai ampulosos cortes de manga. Os conselleiros tápano totalmente e toma a palabra o Conselleiro Maior).

C. Maior.        …Por suposto, somos conscientes da estrañeza de todos os presentes polo vestiario e aspecto da súa alteza, mais ten unha explicación e nós, cumprindo coas súas precisas instrucións, queremos facérllela saber. O frac elixido polo príncipe para esta ocasión memorable non denota outra cousa ca súa vontade de atender con especial dedicación á causa dos máis necesitados… (Moitos aplausos).

Tanis.              (Levántase e saúda a todos movendo a cabeza de arriba a abaixo e sacando a lingua ao mesmo tempo).

C.Maior.         (Continuando co discurso). ¿Qué dicir do amor do príncipe polo seu país?. Este amor é tan grande, tan cumprido e tan profundo, que a súa alteza non dubidou en ofrecer a súa cabeleira para que as cores do noso sinal de identidade máis senlleiro estivesen sempre presentes durante a celebración no lugar máis principal e máis notorio. Velaí como o príncipe demostra o amor que ten polo seu país. (Aplausos atronadores).

Tanis.              (Levántase e aplaude con gran entusiasmo).

C. Maior.        … Por todo isto o Consello de Rexencia de Sofrovia, seguindo os consellos da Raíña Nai, declara maior de idade ó príncipe Estanislao e decreta se leve a cabo, á maior brevidade a Cerimonia da Coroación  do príncipe como rei de Sofrovia. ¡Viva o príncipe Estanislao!. ¡Viva o reino de Sofrovia!.

Príncipe R.      ( Entra correndo). ¡Viva! ¡Viva! ¡Viva! (Marcha correndo).

 3ª ESCENA.

                        (Cerimonia de coroación. Aparecen na escena os conselleiros e a Xefa de P. con Tanis)

Xefa de P.       (Faille unha gra reverencia). ¿Que nome desexades para o voso reinado, alteza?

Tanis.              Tanis.

Xefa de P.       Pero, alteza…

Tanis.              Tío. Chamádeme tío, tíos.

Xefa de P.       Pero, tío… Estanislao é un fermoso nome. Distinguido, eufónico, inhabitual. Só houbo dous Estanislao na nosa historia, e os dous chegaron a nós con prestixiosa auréola, un como santo varón e o outro como eminente científico…

Tanis.              Tanis. Soa ben. Tanis I de Sofrovia…

                        Mellor: Tanis I O Mocos…

Príncipe R.      (Correndo). ¡Viva!, ¡Viva!.

Todos.             ¿O… Mocos?

Tanis.              Si. ¿Que  pasa? ¿Non vos mola? ¿Preferiades o Valente? ¿O Sabio? ¿ O Conquistador? Bah, babioladas . ¡Qué máis ten!.  Gústame o Mocos, amosa personalidade. Facede que a prensa empece a chamarme así. ¡Tacatá!

Príncipe R.      (Correndo). ¡Viva!, ¡Viva!.

Xefa de P.       ¿Cómo será o vestiario, alteza… digo: tío?

Tanis.              Por suposi…¡Como sempre!...Agás que no lugar das bandas, faixas e cruces, cargarei con varios metros de cadeas…

Xefa de P.       ¿Podo preguntar cal é o motivo, tío?

Tanis.              ¡Paso de todo! ¡Paso de todo en sinal de protesta por esta sociedade podre!. E iso por agora… Se a sociedade non cambia, son capaz de rachar os calzóns…

Príncipe R.      (Correndo). Isto merece un… ¡Viva!.

Xefa de P.       Temos un problema, tío.

Tanis.              ¿Qué pasa agora?

Xefa de P.       Trátase da crista. Vai ser un problema particularmente complicado colocar a coroa real sobre a vosa cabeza con esa crista de por medio, tío.

Tanis.              Recaráspita, tés razón… Pero seguro que o podedes arranxar. Buscádelle un apaño á coroa. Ou que a coroa sexa de flores. ¿Por qué non unha de flores, coma as dos vellos hippies?.  Iso si que molaría. Flores do cemiterio, claro; ou mesmo toxos, que é máis agresivo. Toxos con chorimas no lugar de ouro e os diamantes. Unha coroa rústica, popular. ¿Por qué non?

Xefa de P.       Señor tío, ¡non podería ser de carballo?,  sería enxebre e símbolo da fortaleza do noso reino.

Tanis.              Podo transixir niso… Pero, por suposi, nada de marchas militares. ¡Quero marcha da de verdade! Quero escoitar ós Sex Pistols, ou ós Anxos Sanguentos, ou ás Killer Barbies, ou ós Diplomáticos de Monte Alto; alto, alto… xa está por esta vez: ¡Os Heredeiros da Crus!.

Príncipe R.      ¡Isto si que mola! ¡Viva!

Tanis.              (Seguindo). Iso é… ¡Marcha!... Se non poden vir eles mesmos, pinchades discos. E quero que o acto sexa aberto, que asista quen queira. Quero ver a miña basca entre o público, e non só caretos de puretas.

Xefa de P.       Pero alteza, tío…¡o acto non pode ser público!. Poriamos en perigo a vosa seguridade.

Tanis.              ¿A miña seguridade? ¿E logo, quen lle pode querer facer mal a un tipo guai coma min?

C. Maior.        (Entrando). Os inimigos do reino, señor.

Tanis.              Pois invitádeos á festa, así deixarán de ser inimigos.

C.Xustiza.       Non sería constitucional, tío…

C.Sanidade.    Nin posible desde o punto de vista sanitario…

Tanis.              Pois non hai acto… (Marcha enfadado).

Xefa de P.       Tranquilidade… Tranquilidade… (Marcha falar con Tanis e co C. Maior. Volta para comunicar). O acto será público, pero de acceso restrinxido e con estrita vixilancia…

Tanis.              (Volvendo  pensativo).  Outra cousa: o discurso. Teño que largar un discurso, non?

Todos.             Así é, alteza.

Tanis.              Ben. Improvisarei. Só teño que chimpar un par de birras para  animarme e sairame unha arenga chachi churri. Vou deixar a todo o mundo flasheado.

Xefa de P.       Non podedes improvisar, señor, digo tío… o discurso debe ser preparado de antemán polo Real Consello. É o costume.

Tanis.              (Ríndose forte). O Real Consello?. Esta panda de fósiles do plistoceno?

C. Maior.        É o costume, alteza. Como sabedes o Consello está composto por economistas, sociólogos, avogados, pedagogos, científicos… ( Os conselleiros asisten compracidos  facendo xestos), as mellores cabezas do país en cada materia. Eles elaborarán un discurso perfecto ó gusto da súa alteza,  do pobo e dos países estranxeiros, que estarán á expectativa das primeiras declaracións  da súa alteza…

Tanis.              Entendo. Pero non importa. Serei cauto e remirado e non ofenderei a ninguén.

Todos.             (Nova discusión na que interveñen todos). Pero, pero, isto…é…é…non, non…

Xefa de P.       Tranquilidade…tranquilidade…  (Fala baixo con Tanis e cos outros).

Tanis.              Está ben. Faremos unha cousa: en vez de improvisar no momento, improvisarei antes. Escribirei eu mesmo o meu discurso e deixaréillelo ler aos carrozóns  do Consello. Así, se algo non lles mola, pódese retocar.

C. Maior.        (De mala gana). De acordo, alteza…

Tanis.              Tío, rediola, chámame tío. Ou Mocos, directamente.  Que prosmas sodes!. Síntome raro cada vez que me chamades cousas raras.

C. Maior.        Perdón, tío. Cando pensa seu tío compoñer ese discurso?

Tanis.              Sen problemas. Fareino agora mesmo. E sen birras. Paso das birras. Non necesito colocarme para redactar un discurso político de altura. A ver, ¿onde hai papiros?. ( Entra unha secretaria que lle entrega papel e bolígrafo. Tanis escribe  moi rápido en varios folios. Os presentes míranse interrogativamente. Tanis  entrega os papeis á Xefa de P.  quen le en voz alta).

Xefa de P.                               Non hai futuro,

                                               Non hai futuro,

                                               Non hai futuro:

                                               Condenación

                                               O mundo é noso:

                                               destrución,

                                               destrución,

                        destrución,

                        Sen destrución

                        Non hai rexeneración.

                        Paisanos, colegas,

                        invadamos as adegas.

Príncipe R.      (Sae correndo e interrumpindo). Viva!, Viva! (Marcha correndo).

Xefa de P.       (Segue). Se o viño non te enche,

                                   Birras, petas e augardente.

Príncipe R.      (Sae correndo e interrumpindo). Viva!, Viva! (Marcha correndo).

Xefa de P.       (Segue). E bailemos sen demora

                Rock and roll a todas horas.

                Non hai futuro.

                Destrución, desolación.

                Os vellos enganáronnos:

                Non vale máis paxaro en man que cento voando.

                Dime con quen andas e direiche con quen andas.

                A quen madruga, nin Deus o axuda.

                Se ti mesmo, así estarás seguro de que es unha merda.

Príncipe R.      (Sae correndo e interrumpindo). Isto ponse chachi ! Viva!, Viva! (Marcha correndo).

Xefa de P.       (Segue). A imaxinación ao poder.

                                   Rock and roll,

                                   rock and roll,

                                   longa vida ao rock and roll.

Todos.             (Miran para  Tanis  con cara de abraio).

Tanis.             Oh, só son unhas notas soltas. Son  a cerna do discurso, o miolo. Despois, unha vez na calor do acto, coa basca alí diante…

C. Maior.        Ehmmm, señor, eeeh, tío (Balbucindo), tal vez os vosos súbditos… é dicir, non é que non lles vaia agradar o voso discurso, mais… en fin, tal vez agradecerían  algo máis construtivo…

Tanis.              Construtivo?. Oh, é moi construtivo. É  exactamente o mesmo que ti  largaches  na miña festa de aniversario, pero mellor  explicado.

Todos.             ( Amosan cada vez máis abraio).

Tanis.              Está  clarísimo. Trátase de sentar as bases dun mundo novo, entendedes?.     A mensaxe é: destruamos todo o vello, o inútil, o equivocado. O mundo é unha calamidade, a sociedade é unha desfeita, o sistema capitalista unha ruína:  inxusto, ineficaz, devastador. Iso é o que fai que a vida sexa unha merda. Cómpre ir pensando nunha revolución para cambiar todo isto. (O persoal de servizo  asentía coa cabeza). A que si, eh?. Védelo? É un discurso cheo de mensaxes positivas. Os currantes enténdeno. E vós non,  porque tedes o tarro comido  polas vosas propias miserias. Saíde á rúa e informádevos do que está  pasando.

C. Maior.        Alteza, tío… Pido permiso para unha reunión urxente do Real Consello…

Tanis.              Vale, vale… Facede algo… E, por suposi, non me ducharei.

Príncipe R.      (Entrando). Este é meu irmán! Viva!

                        (Marchan todos).    Fin do 1º Acto.   

Adaptación teatral de Tanis I o Mocos de Manuel Lourenzo González, feita con autorización  do autor, por Antón G. Vilariño para a Escola de Teatro do Grupo Airiños. I Acto.