A NOSA TARDE

        Onte, nós fomos con vós no coche do meu tío, despois de comer unha bola de trigo e beber té, a un paseo e de camiño vimos un oso e unha pola.  Esta última pareceume que xa a vira antes. Cando viñemos tivemos que levar a Xohán ó hospital, xa que rompera un óso ó caer dende unha póla  da maceira que hai na eira.

Marcos Rial Lorenzo

        No interior  da  casa, e  fóra  dela respirábase un aire puro. Na cociña,  por  riba da encimera había un xogo de catro taciñas de  té, dentro delas aínda quedaban restos do que  fora  unha infusión de manzanilla. No forno estábase a asar unha  bola  de pan. Nos  andeis había pratos decorados con  osos  roendo  ósos, nenas recolléndose o pelo con  nós...
       Na mesa aínda estaba a  enorme  bóla  de masa coa que fixeran galletas que terían que  pór a cocer mañá pola mañá.
       No  xardín as  pólas das árbores non deixaban pasar apenas luz, e o terreo sumíase nunha agradable penumbra. Nos galiñeiros as  polas  cacarexaban sen parar cara ós cans.

María García Ferreiro

       Cando cheguei á casa dos avós oíanse os cacarexos das  polas. Entrei na casa e miña avoa mandoume ir  fóra  a axudala coa poda das árbores que marcan o fin do noso terreo e o comezo do  da  veciña do lado, unha muller que  nos odia, que é moi maniática e moi rara. Sempre toma o  té  ás cinco da tarde. Ás veces, acompáñana dúas das súas amigas e séntanse a murmurar na terraza. Hoxe estaban as tres.
 
       - Non  vos  entendo, por que podades  vós  en lugar de contratar a alguén?- preguntou a veciña.
 
       Nós  non fixemos caso e seguimos cortando as  pólas  e xuntándoas nun montón.
 
       -Ves, ademais de parvas  son  xordas -dixo a amiga da dereita.
 
       Miña avoa enfadouse, non lle gusta que falen mal dela nin de ninguén e menos esa veciña en concreto. Púxose a facer  nós  nun cordel para ter as mans ocupadas e tratar de relaxarse e non  pórse a discutir.
 
       -Ven, vamos, por favor, antes de que volvan a dicir algo- dixo, e fíxenlle caso porque cando se enfada ponse coma un oso  ou un can ao que lle quitaron o óso  que  estaba roendo. 
 
       Marchamos e fomos ao  parque a ver ao meu avó. Os xoves xoga cos seus amigos xubilados á petanca  cunhas  bólas de  metal. Levámoslle unha  bola  de pan de millo, centeo e uvas pasas porque sempre tén moita fame despois dunha partida. Volvemos á casa e funme con meus pais ao noso piso, o  mellor  de Rianxo.
 
       - Esperamos  verte  logo - despedíronse os avós.
 
                                                                                   Victoria Pereira Suárez

HOXE NON FOI UN BO DÍA

       Pola tarde fun a fóra cando pasaron uns amigos e decidín ir con eles ao parque. Alí comezamos a xogar ás bólas e máis tarde, todos nós xogamos ao fútbol. Pero, sen querer, mandei a pelota moi alta e quedou na póla dunha árbore. Tiven que ir collela e cando estaba a punto de alcanzala, desatóuseme o nó do zapato, piseino e caín ó chan. Deume a sensación de que rompera un óso. Deume moita rabia; se non fose tan torpe non caería no parque! Volvín á casa magoado e cando entrei, miña nai díxome:

       -Ven aquí, meu pequerrecho. Que te pasou? Que sustos me dás! Tranquilo, non é nada , cousas que pasan. Vós, os "rapases", e os vosos "xoghos", non podo entendervos. Por culpa dun balón puideches romperte "algho". Hai que pór máis coidado ó que fas.

       Púxenme o meu pixama de "Angrhy Birds" e fun cear unha das polas dos nosos veciños, Serviliano e Segismunda. As galiñas dos veciños son as que menos nos gustan a min e á miña irmá maior, Filomena. Mentres, miña nai, Escupiliscinia, bebía un té e comía unha bola de pan de cea.

       Agora, despois de escoitar esta anécdota, entendes porque fora un mal día.

Bernal Muíños Rodríguez

PRETO DO MAR

       Aquela noite estaba máis escura do normal e a lúa deixaba o seu reflexo no mar. As gaivotas durmían engruñadas encima das rocas dos acantilados e as olas producían certos ruídos que rompían o silencio. Máis adiante , no interior da cidade, atopábase a xente que berraba polas rúas e andaba con présa. As estradas estaban repretas de coches e nun deles estaba Carolina coa súa mascota Malte, que polo visto parecía que tiña unha á rota. Ía levala ao veterinario.

       Cando chegaron, este revisouna e comentoulles que lle tiñan que escaiolar a á. Pero non era certo, todos estaban equivocados. A dor que sentía a pobre Malte estaba provocada por unha pequena lasca de mexillón que se lle cravara na á. Cando lla sacaron marchou a voar para reunirse cos seus parentes, que cómpre dicir, que aínda estaban durmindo.

Fátima Ordóñez Muñiz

      A casa de Xoán, o “Dramón”, tén un xardín moi grande no que  xogaba  coas bólas ao fútbol mentres comía unha bola de pan. Miña nai díxolle: “cómpre un pouco de xamón e queixo, gustaríache máis” 

       Un día correndo rompeu un pé, fora por tropezar e esvarar no parque fóra da área de xogos

Manuel Arcos Resúa

       Era un 24 de xullo. Era o día máis caloroso do ano. Facía tanta calor que ata me daba  nós no estómago. Os abanicos batían coma as ás dun paxaro enfurecido. Aquel día, eu e miña familia  foramos a praia de Cabío. Meu pai xa fora alí moitas veces de pequeno co meu avó a pescar.

        -Compre mercar un parasol por si acaso fai moito sol.

        Dixera meu pai, mentres miraba un sitio bo para poñernos. Miña nai tiña unha bóla en forma de balón, que era a pelota coa que xogabamos na praia cando nos aburriamos. Máis tarde, viramos unha pola ao lado do aparcadoiro. Foi bastante divertido, debido que ao lado do aparcadoiro había unha granxa e parecía que se escapara unha. Había unha praza naquel aparcadoiro soa e illada. Estrañounos un pouco xa que a praia estaba chea de xente, pero nos aparcaramos igual.

        Logo, chegaramos finalmente á praia. Era xigantesca.

        -Mirade, por aquí hai un sitio.

        Dixera miña nai, mentres seguía suxeitando a pelota. O primeiro que fixeramos eu e miña irmá nada mais encontrar sitio, foi tirarnos a auga. Pero algo malo pasou. Miña irma irmá pisou nun sitio cheo de cristais, e esnaquizou un óso do pé. Polo que tivemos que marchar xa cara ó hospital, debido a que a miña irma lle doia moito.  

       Cando iamos ao hospital, a verdade è que me entrara fame. Logo, miña nai mirou por algo de comer na neveira portátil que levaramos á praia. Encontraramos unha bola de pan e nada máis. Cousa que foi estraña debido a que miña nai non a puxera. Pero nos comémola igual.

        Cando chegaramos ao hospital, botaramos como 2 horas a esperar polos resultados do pé da miña irmá. Despois diso, xa foramos para á casa. Fora o día máis aburrido e abafante da miña vida

Luis Iglesias Miguéns

A VIDA DUNHA BONECA DESGRACIADA

       Non son máis ca unha simple boneca de trapo, cuxa vida consiste en facer feliz a unha nena dunha familia moi pobre, cuxo nome é Raquel.

       Raquel  xoga comigo a que me pón zapatos novos nos meus pés, porque aínda que tan só é unha rapaza de oito anos, xa sabe sabe perfectamente como é este miserable mundo que, anos atrás, todo llo arrebatou, e máis as cousas que se pode permitir e máis as que non.

       Non sei que será de min, xa que onte mentres ela xogaba  no parque, entretívose máis do debido, e, cando viu que o Sol se estaba a meter polo horizonte, saíu correndo en dirección á súa “casa”, e, coas présas que levaba, non reparou en que eu estaba alí, debaixo dunha árbore, observando como se alonxaba sen se acordar nin sequera da miña presenza. 

       Non sei o que farei agora, non sei os lugares aos que viaxarei, ao mellor agora poida cumprir o meu soño de ver unha desas presas que acumulan a auga, e que a tanta xente abastecen.

       Non o sei, só o destino sabe o que me pasará agora, polo que deixo todo nas súas mans.

Coral Romero Novoa

O luns pasado, despois de que me trouxeran a bola fixen de comer. Ao acabar de comer como vivo nunha casa cerrada soltei as polas e tomei un té con sabor a canela. As cinco divisei a meu tío desde a ventá. Meu tío viña cun amigo seu xa que ían a o bar a botar a partida a o truco. Eu saín pola ventá e griteilles:

-Manolo, coidado coa póla.

Cando llo dixen xa era demasiado tarde e Manolo o amigo de meu tío xa caera e rompera un óso, a clavícula. Levámolo ao hospital. Nós esperámolo fóra. Ao saír agradecéunolo  e por último deixamos a Manolo na casa e a meu tío no bar e eu marchei para a casa

Adrián Vidal Lorenzo

UNHA CHAMADA MORTAL

         Só uns minutos máis e serían as doce da noite. Tic, tac, tic, tac. O tempo corría e Carla tívose que levantar para ir ó baño. Por que hoxe? Era o terceiro domingo de mes, o día no que os mortos volvían do seu mundo para intentar levar ós vivos. Levantouna con coidadiño e foi paseniño. Moitos pensan que os mortos son mortos e nada máis, pero os terceiros domingos de mes, convértense en humanos, só que sen corpo, unha simple imaxe borrosa. E como “humanos” séntenche: se camiñas, se respiras, se comes... Por iso Carla ía con coidado e medo. Paso a paso. “Por que hoxe?” seguía pensando ela. Se os días que os mortos volven ó mundo está durmida non lle farían nada, pero estando esperta, podíana coller e matala só con oír a súa respiración. Xa estaba no baño. Cando rematou correu para a habitación. Cometera un erro enorme. Por moito que correra á habitación, se non estaba durmida, as pantasmas colleríana.

       - Coometiiches... un graaande errooo...! Agooora… olvíídatee… da túúúaa viiidaa….

       - Non, non aínda.

       Torceu o brazo e sen querelo fixo desaparecer as pantasmas. Que pasara? A estrela que tiña no brazo. Era unha marca de nacemento, pero ó parecer protexíaa dos malos espíritos. Claro! Por iso súa nai sempre lle dixera que non tivera medo, que tiña algo que a protexería. Xa nunca máis volvería ter medo.

Alba Vicente Muñiz

Marta

      Vouvos contar como é para Marta un día calquera, máis non vos pensedes que por ser un día normal coma os vosos, un  día normal e corrente, ela o considerase aburrido.Cómpre dicir que ela non fai nada fóra do normal.Pola mañá igual que todos vós, vai á escola, ela vai á escola, ela sempre vai andando con moita présa xa que ten que esperar polo tardón de seu irmán para saír da casa, porque como é pequeno non pode ir camiñando só.    Pola tarde seu irmán e máis ela van xogar ao parque, así que Marta merca unha bola de pan e fai os bocadillos.

       Isto é todo o día de Marta. A rutina do día a día de Marta é moi corrente, non é unha nena que queira improvisar. Ela non quere vivir aventuras, ela non quere xogar a colgarse dunha póla é  gritar como Tarzán, ela non necesita fantasiar con outra vida, que por sinxela que sexa, gústalle tal e como é esta que ten.

Laura Losada Miguéns

O meu pobo.

       O sábado pasado houbo unha esmorga do meu pobo, que foi un verdadeiro desastre; nós, os da comisión, fixemos un nó nas pólas da árbore da praza enganchar o cable da luz da orquestra. Moitas pombas, que aniñaban por eses lares, quedaban prendidas no cable e rompían as ás. Non fixemos nada ao respecto porque non nos avisaron, e ademais a xente non quería dicilo porque  así non voaban a fóra e para atraer os turistas compre que non emigren. Entón empezou o noso plan magnífico, comprabamos unha bola de pan  para alimentalas; durmían no ``Albergue para pombas´´. Dentro do albergue hai unhas pólas moi arrombadas. Alí case non se podía un poñer de pé. Os ósos das pombas cada vez estaban mellor e empezaron a marchar. Estabamos deprimíndonos pola perda daquelas aves cando, por arte de maxia, as pombas volveron ó  albergue e xa non volveron marchar.

Lía Ordóñez Tarrío

       Pola tarde nós fomos xogar ás bólas. Non me decatei de que o nó que tiña no tenis se desatara, tropecei e, ao caer, lastimeime no pé.

       Logo comín unha bola de pan e deille un óso ao can. Marchamos para a casa porque era a hora do té, pero a póla dunha árbore caera enriba da miña bicicleta.

Laura Romero Blanco

        Nós decidimos ir fóra da cidade, ao bosque. Cando nos  íamos acercando xa se vían as pólas das árbores. Sorprendeunos unha cousa, varias pegadas de oso. Iso asustounos un pouco pero tomamos un té e pasounos. Cando chegou a noite tivemos que facer nós para asegurar a tenda de campaña. Para cear tomamos bolas de pan de centeo e millo con pasas. O son dos grilos relaxábanos. Cando chegou a mañá fómonos para a casa cun sorriso de orella a orella cando, de súpeto, vimos unha pola e botámonos a rir.

Mario Rodríguez Tubío