"DICIRES DOS VELLOS"

XAN DE RAFAEL DE ROQUE

            

A capela de San Xoán de Vista real

        A zona de Iñobre (Taragoña) era de dúas condesas de Rubiáns, as cales tiñan o mellor millo de toda a aldea. Mentres as condesas paseaban cos seus escravos nun verán moi seco, mofándose de todas as colleitas dos aldeáns que non medraran, un dos aldeáns botoulle un mal de ollo; empezou a diluviar e perderon a colleita e dixeron: “A orejas de burro, ahora veo venganza en vosotras”.

      Tanto foi o medo das condesas ante aquel diluvio que entregaron as súas terras para facer unha capela.

Lucas Tarrío Lijó

 

   Andan cos mozos, sen medo;

Bailan xuntos agarrados,

Falan cousas acertadas

que cobizan os pasados.

 

   O mesmo que un estranxeiro

Mirei botar os foguetes,

Queimar santos, botar globos,

Ata vin dar dous cachetes.

 

   Mirando para o cemiterio,

Que estaba diante de min,

Aquí están aqueles mozos

De aquel tempo que nacín.

 

   Cincuenta vou cumprir,

Ao cabo de outro tanto tempo,

Os que hoxe estamos aquí,

Ou no ceo ou no tormento.

 

   Volvín de noite para a casa

A xunto de miña naiciña,

De dicirlle adeus ao Carme,

Carme de Santa Sabiña

Home, que andas pouco a pouco

Cunha cacheira de porco,

Metida dentro dun saco,

Facendo estampas de morto.

 

Que nin aos cregos respectas,

Mira esa como quedou

Disque lle deches nas tripas

Co fociño que apuntou.

 

Por iso el exclamou:

“Misere pulvis eris

Demo con cara de cocho

Et pulveris reverteris”

 

O porco bravo che meta

Por detrás co seu fociño,

E caias co nariz

No lombo dun porco espiño

 

E te levantes con el

Ata os miolos cravado

E che saque a túa estampa

O que levas agochado.

“Estou moi aburrecida,

Miña amiga Carmeliña,

De pisar estas cañeiras

De aquí, de Santa Sabina”.

 

Boteime a rir coma un tolo.

Esta muller está tola!

Non tén nada que facer,

E armou esa gaiola!

 

Nesa gaiola non caibo

Porque son vello coello.

Colle a cabeza a tampella,

Sácanme logo o pelexo.

 

Se che pican eses toxos,

Ti non lle poñas o lume,

Mándame logo un recado

E poreime por estrume.

 

 

 

Irene Mariño Rial