"DICIRES DOS VELLOS"
XAN DE RAFAEL DE ROQUE |
||
|
|
|
A capela de San Xoán de Vista real
Tanto foi o medo das condesas ante aquel diluvio que entregaron as súas terras para facer unha capela. Lucas Tarrío Lijó |
||
Andan cos mozos, sen medo; Bailan xuntos agarrados, Falan cousas acertadas que cobizan os pasados.
O mesmo que un estranxeiro Mirei
botar os foguetes, Queimar
santos, botar globos, Ata
vin dar dous cachetes.
Mirando para o cemiterio, Que
estaba diante de min, Aquí
están aqueles mozos De
aquel tempo que nacín.
Cincuenta vou cumprir, Ao
cabo de outro tanto tempo, Os
que hoxe estamos aquí, Ou
no ceo ou no tormento.
Volvín de noite para a casa A
xunto de miña naiciña, De
dicirlle adeus ao Carme, Carme
de Santa Sabiña |
Home,
que andas pouco a pouco Cunha
cacheira de porco, Metida
dentro dun saco, Facendo
estampas de morto. Que
nin aos cregos respectas, Mira
esa como quedou Disque
lle deches nas tripas Co
fociño que apuntou. Por
iso el exclamou: “Misere
pulvis eris Demo
con cara de cocho Et
pulveris reverteris” O
porco bravo che meta Por
detrás co seu fociño, E
caias co nariz No
lombo dun porco espiño E
te levantes con el Ata
os miolos cravado E
che saque a túa estampa O
que levas agochado. |
“Estou
moi aburrecida, Miña
amiga Carmeliña, De
pisar estas cañeiras De
aquí, de Santa Sabina”. Boteime
a rir coma un tolo. Esta
muller está tola! Non
tén nada que facer, E
armou esa gaiola! Nesa
gaiola non caibo Porque
son vello coello. Colle
a cabeza a tampella, Sácanme
logo o pelexo. Se
che pican eses toxos, Ti
non lle poñas o lume, Mándame
logo un recado E
poreime por estrume.
Irene Mariño Rial |