O martes os noso profesores de Galego, Matemáticas e Naturais leváronnos ao Salón de Actos para que Ledicia Costas nos explicara como veu o de facer un relato como ''Unha estrela no vento''.

        Díxonos que era de Vigo e na súa época de estudante estaban de moda as pelexas de bandas. Comezou a escribir o libro cando tiña 16 anos debido a que ao seu mellor amigo lle deran unha malleira (agora xa sabemos a quen lle ven dedicado o personaxe de Miguel). O personaxe de  Abel veu de que había un rapaz duns 16 anos, no seu entorno, que lle caía moi ben á xente inda que tivera unha minusvalía ía aos mesmos bares e relacionábase coma outro calquera. Reina, a famosa Reina, veu de que cando Ledicia tiña 15 anos e á súa clase chegara nova unha rapaza xitana coa que ninguén andaba e ela tampouco se quería relacionar con ninguén (pola diferenza de culturas), ata nos dixo que ela mais unhas amigas foron mirar onde vivían e déronse conta de que vivían no medio do monte nunhas tendas de campañas e que a puxo no seu libro para facerlle un homenaxe.

        Tamén lle fixemos preguntas como por exemplo:

        - Porque fixeches que Miguel tivera unha vida tan desdichada?

        Ela respondeu:

        - Non me parece que a vida de Miguel fora mala, só me pareceu que si ía facer un libro preferiría facelo de cousas reais. A ver non todas as cousas do libro son reais pero a maioría si que o son, e por iso puxen unha vida así para Miguel.

        Gústame moito que os autores dos libros poidan vir ao noso instituto por que así pódennos explicar esas cousiñas que non se entenden moi ben e en que está baseado para escribir este libro.

        Tivemos a sorte de que viñera Marcos Calveiro (''Palabras de Auga'') e agora mais aínda con Ledicia Costas (''Unha estrela no vento'')

        Quero darlle as grazas a todos eses autores marabillosos de libros en galego, a nosa lingua.

Carlota Rial Ordóñez 

O martes 25 de marzo veu a o instituto Ledicia Costas, a escritora e ´´ Unha estrela no vento ´´.

        O principio falounos das pelexas entre bandas que había cerca do seu entorno e tamén falou de cada personaxe, e dixo que cada un tiña unha historia, contounos algunha como:

        A historia da pelexa que tivo Miguel, na realidade fora un amigo seu o que saíra ferido, non dun navallazo , senón dun botellazo.

        A continuación, fixémoslle moitas preguntas antes de que se puidera ver un vídeo que tiña preparado sobre o ciberacoso dunha adolescente en Canadá. Ao final esa rapaza acabouse suicidando.

        Finalmente o acabar de velo tivemos que marchar para o recreo, pero antes asinounos o libro mentres o profesor de galego lles sacaba fotos a todos os que querían ter unha imaxe coa autora

Lucía Casal Lodeiros

        Ledicia Costas contounos que fixera “Unha estrela no vento” co fin de demostrar no que estaba a vivir ela. Unha das cousas que nos contou máis parecida foi as pelexas de bandas. Unha delas era a TCB (The Criminals Boys). Antes, no instituto non había un “cerrado” e xente doutro instituto podía marchar do seu, sen avisar, e entrar noutro. Así o que se facía normalmente era que unha banda doutro instituto viñera ao dela (ou o dela ir a outro) a pelexarse (pero antes acostumábase pelexar en bandas) e cando empezaba a pelexa a xente do redor, ao non querer saír malferida, escapaba a correr. Ata un amigo da autora, vira a un home desangrándose, e morrer. Na porta do instituto era normal que case sempre houbera policía, pois traficábase con droga.

        Agora centrándose un pouco máis no libro, contounos varios pensamentos que tivo a ora de crear os personaxes, etc.

        -O Maqui, púxolle ese apodo por só unha razón, ela tiña un profesor que lle chamaban Máquina e sempre lles estaba contando historias (coma o Maqui).

        -Porqué morre Ábel? Bueno, a escritora non respondeu directamente, e dixo que había unha banda que facía moitas trasnadas e a xente ao velos, acostumaban escapar donda eles, pois o xefe desta banda tiña un irmán máis pequeno que era diminuído físico e psíquico, e tratábano como se fose unha persoa normal, é non coma un rapaz diminuído (como lle pasaba a Abel na lagoa , cos amigos de Miguel). Abel morre porque, como escribín o principio, a xente morría desangrada (algún, e hasta a banda de TCB, aínda que o xefe era pequeniño, un día de discoteca estampáralle unha botella de cristal a un home na cabeza).

        -Existe a Lagoa? Si, a Lagoa existe, é un bar que intenta imitar os bares daquela época, e ademais a banda que facía as trasnadas reuníase alí para xogar ao billar (como ocorre no libro).

        -Porqué é mala a vida de Miguel? A autora cre que a vida de Miguel que non é das peores, e que se o ves doutra forma non é tan mala, ou a vós parécevos que si (dixo ela ). A xente respondeu cunha palabra: sí (case todos o dixeron) ou no (pouquísimos).

        -Porqué morren os pais de Abel? A autora responde que son cousas que poden pasar, e no seu libro , ela imaxinouno así.

        -Porqué lle puxeches ese título? - Por que ao final do libro Miguel dí que Abel será coma unha estrela no vento (irrecuperable)

                          A outra razón é que non se lle dá moi ben poñer títulos e que tamén lle pasou co corazón de Xúpiter

        -Porqué Miguel é tan poético? Porque Ledicia (a autora) cre que todo personaxe ten un “don” e Miguel, ademais da pelexa, gústalle facelo.

        - Porqué xitanos? Por que ela tiña unha compañeira xitana que sempre estaba soa e vivía no monte nunha cabana, e ela quíxolle “dedicalo” aínda que seguramente nunca o lera.

         -Porqué esa portada? Ledicia dí, que a cambiaría aínda agora, pero iso foi o ilustrador.

        -Porqué é así o Maqui? Por que aínda que calquera persoa pode parecer boa (ou ser), pode dar un cambio repentino, coma o Maqui.

        Ao final vimos un vídeo onde unha persoa (Amanda todd) sufría acosamento cibernético e escolar por ensinar os seos nunha vídeo chamada, el dinos que se intentou suicidar e pero chegou a ambulancia, e salvouna. Pasou algo e a xente pegáballe, ela xa empezara a consumir drogas e “calmadores”, ao final, por pena de todos Amanda suicídase tomando lixivia.

        Se queres saber a miña opinión encantoume a visita da autora por que ela escribiu o meu libro favorito, (Unha estrela no vento) pero desexaría non haber sabido de Amanda nin haber lido a súa vida, iso non me gustou nada.

        O maltrato tamén se lle chama "bullying".

  Gabriel Figueira Núñez