ELOS DE CINZA

                                                            Xosé Manuel Lobato Martínez 

        

         Un avó que narra dende os pousos da memoria, unha antiga deusa descoroada, un legado moi singular herdado por unha saga familiar...

        Espírito imaxinario de halo encantado nunha ánima intanxible, de constante deambular sen parar...

 

        X. Manuel Lobato ten, como escritor, unha calidade que a min me gusta moito. Escribe sobre aquilo que máis lle chega á alma. Non adoita escoller o xénero autobiográfico, pero todo o que escribe está imbuído dos tres temas que, ao meu entender, conforman os alicerces da súa vida, persoal e literaria: a tradición (na que ocupa un lugar preferente a historia familiar que tanto ama), a paisaxe (vista sempre desde o cumio do Pico Sacro) e o reto do home feito a si mesmo, que entronca coa temática da emigración á que lle dedicou a súa tese doutoral. Elos de cinza, o seu último libro, publicado en Ézaro edicións, abunda nesa tripla perspectiva. E aínda que o libro é catalogado como novela (e como tal pode ser considerada), xa que se estrutura como unha saga mitolóxica que se desprega en varios séculos, a sensibilidade moral do autor impídelle concretar a historia nun suxeito individual. O verdadeiro protagonista é a paisaxe galega, unha paisaxe que ten que loitar día a día para facerse a si mesma, ante as continuas agresións que sofre, e que tanto lle doen a Lobato, e que recibe do autor a súa propia tradición familiar, converténdoa noutro elo da mellor tradición da literatura galega, esa que mestura ficción e realidade, e que fai da lectura dos libros do amigo Lobato unha experiencia única, acentuada por ese estilo barroco e lírico que con tanta destreza manexa.

                                                                                                                 X. Ricardo Losada