X. Manuel Lobato ten, como escritor, unha calidade que a min me gusta moito. Escribe sobre aquilo que máis lle chega á alma. Non adoita escoller o xénero autobiográfico, pero todo o que escribe está imbuído dos tres temas que, ao meu entender, conforman os alicerces da súa vida, persoal e literaria: a tradición (na que ocupa un lugar preferente a historia familiar que tanto ama), a paisaxe (vista sempre desde o cumio do Pico Sacro) e o reto do home feito a si mesmo, que entronca coa temática da emigración á que lle dedicou a súa tese doutoral. Elos de cinza, o seu último libro, publicado en Ézaro edicións, abunda nesa tripla perspectiva. E aínda que o libro é catalogado como novela (e como tal pode ser considerada), xa que se estrutura como unha saga mitolóxica que se desprega en varios séculos, a sensibilidade moral do autor impídelle concretar a historia nun suxeito individual. O verdadeiro protagonista é a paisaxe galega, unha paisaxe que ten que loitar día a día para facerse a si mesma, ante as continuas agresións que sofre, e que tanto lle doen a Lobato, e que recibe do autor a súa propia tradición familiar, converténdoa noutro elo da mellor tradición da literatura galega, esa que mestura ficción e realidade, e que fai da lectura dos libros do amigo Lobato unha experiencia única, acentuada por ese estilo barroco e lírico que con tanta destreza manexa.

                                                                                                                 X. Ricardo Losada