O ASESINATO DE MARTA

        Érase unha vez, unha nena de 12 anos chamada Marta, que vivía con seu pai e con súa nai. Era moi feliz, xa que ao ser filla única cumpríanlle todas os caprichos, ademais quitaba moi boas notas no colexio.

        Era Nadal, e pedíralle aos Reis Magos un oso de peluche moi grande porque o vira nunha revista e gustáralle moito. Os Reis trouxéronllo e durmía todas as noites con el.

        Un día levantouse de noite porque lle doía moito a barriga, e foi xunta seus país  adicirllo. Chegou á habitación e alí non había ninguén. Asustouse moito pensando que estaría soa. De súpeto, deuse a volta para mirar por toda a habitación e alí estaban cada un con un coitelo na man.

        Marta, comezou a gritar asustadísima mentres andaba lentamente para atrás.

        Seus pais acercábanse cada vez máis a ela.

        Súa nai, lanzou o coitelo e quedoulle xustamente ao lado do pé. Pero seu pai aínda o tiña na man. Ao lado da porta había dúas maletas, pero Marta nese intre non podía pensar. Que estaba pasando? Que facían seus pais? Eran uns asasinos?

        Entón, foi cando seu pai se acercou a ela, cravándolle o coitelo no brazo sen querer matala.

        Escaparon a correr, meteron as maletas no coche e marcharon, deixando desangrarse a Marta.

        Ela levantouse como puido, colleu o peluche e intentou ir á da veciña, pero quedou no camiño. Ao día seguinte a veciña que ía dar unha volta veu a Marta, pero xa non tiña pulso. Levouna ao hospital pero xa non puideron facer nada. Buscaron aos pais e agora están no cárcere.

Candela Lustres Pérez

SECUESTRO EN SAMAÍN

        Era a noite de Samaín e Dani atopábase só na casa. Tiña moito medo. Esperaba impaciente a que chegaran seus pais. Cando de repente timbraron ó timbre. O rapaz asustouse moito e púxose a mirar pola ventá. Pero só eran uns nenos pedindo caramelos. Abriulles a porta:

        -Truco ou trato!!!! – Gritaron eles.

        Dani saudounos e deulles caramelos. Eles déronlle as grazas e despedíronse.

        Ó pouco volveu a soar o timbre. Dani pensou que serían máis nenos pedindo caramelos. Pero non foi así. Abriu a porta e atopouse cun home alto e forte vestido de negro. Botou un grito e tentou pecharlle a porta, pero o home era moi forte e abriuna. Dani escapou a correr e o home perseguiuno. Subiu as escaleiras e escondeuse no armario do seu cuarto. Pero o home atopouno. Colleuno, meteuno no seu coche e fuxiu con el.

        Cando chegaron os pais á casa, déronse conta de que o seu fillo non estaba. Rapidamente chamaron á policía e ó momento abriuse unha investigación.

        A policía pensou que se trataba dun secuestro a cambio de cartos, e estaban no certo, xa que ó cabo dun mes chegou unha carta dos secuestradores que dicía:

        Ademais da carta tamén chegou unha foto de Dani co periódico dese mesmo día. Iso quería dicir que seguía vivo.

        Os seus pais atopábanse moi nerviosos. Non tiñan os tres millóns de euros do rescate, pero ían a intentar conseguilos mediante préstamos, axudas…

        Cando chegou o día, os pais de Dani foron ó parque á hora acordada. Xa tiñan os cartos, levábanos nun maletín.

        Sentaron nun banco, e pouco despois chegou un home alto e forte. O mesmo home que secuestrara a Dani na noite de Samaín.

        Cando os pais de Dani estaban a punto de darlle o maletín ó secuestrador, este meteu a man no peto do seu abrigo negro e sacou unha pistola. Sen pensalo disparou ós pais de Dani e escapou co diñeiro.

        Os policías tentaron investigar, pero non conseguiron pescudar nada del. Uns meses despois atopouse un corpo, no soto da casa dunha señora maior. Crese que esa señora era a nai do secuestrador e asasino de Dani e que o seu fillo gardara o cadáver do rapaz alí, despois de apuñalalo.

 Silvia Casal Lodeiros

A MELLOR NOITE DE MEDO

        Fai moitos anos para dicilo con exactitude o 31 de outubro de 1918, nun pobo chamado Mistic Falls vivía unha nena de pelo alaranxado e ollos verdes como dous rubís. Anabel vivía soa coa súa nai porque o seu pai morrera no mar.

        A ela encantáballe o samaín e por iso ía coa súa mellor amiga Elisa a pedir chuches, despois ían sentarse a un banco a comelas,aínda que, as súas nais  lles dicían que non comeran moitas porque despois íalles doer a barriga pero elas non facían ningún caso.

        Esa noite a Anabel doeulle a barriga pero non quería dicirllo a súa nai porque berraríalle. Foi prepararse un vaso de leite moi quente. Pouco a pouco foille pasando a dor e, cando foi para a cama, veu algo pola fiestra...........

        Un home vestido cunha capa e unha carrapucha negra que se acercaba a un castelo tenebroso ao que ninguén ía desde fai moito tempo porque lle tiñan medo, coas fiestras cheas de pó e telas de araña, as escaleiras rotas e a herba seca e morta polo redor.

        Ela quería seguilo pero pensouno antes, e decidiu ir porque ela era valente e tiña moita curiosidade, puxo unhas mallas e unha parca. Saíu e cando entrou, só viu unha cabaza cunha cara pintada. Foi mirando habitación por habitación ata que chegou a un salón enorme cun sofá verde no que estaba posto a capa negra do home pero… Onde estaba el ?

        Viu unha sombra no corredor e acercouse pero non viu nada, seguiu andando e veu un home tirado no chan, atado e parecía morto, tiña tanto sono que quedou profundamente durmida. Á mañá seguinte espertou e non estaba o home, senón que había un rastro de sangue que levaba para a porta e aí perdíase o rastro.

        Non quixo seguir mais niso e volveu para a casa coa súa nai e recordou que a ese home  o vira nalgún álbum de fotos e encontrouno, pero non sabia quen era.

        -Mamá quen e este?

        -É o teu bisavó.

        -E segue vivo?

        -Non, morreu fai 16 anos

        Ela quedou moi entusiasmada por saber todo, pero deixouno para outro samain.......

Sara Ordóñez Arias

NOITE  DE  TERROR

        Era de noite, e facía moito frío,  cando chegaba á casa despois de estar no cemiterio. Cando entramos no fogar, non había ninguén, e iso estrañounos a min  máis a miña nai. Onde poderían estar o meu pai, e o meu avó? Non o sabiamos pero quixemos pescudalo. Fomos ao bar no que é habitual que meu pai estea, xa que sempre vai ver os partidos. Pero… non había ninguén! Era moi estraño, ninguén estaba nas súas casas, só estabamos miña nai máis eu. Empezamos a pensar, pero non eramos capaces de sacar unha conclusión, tiñamos moito medo. Queriamos saír para fóra, pero a porta non se abría, e, de súpeto, oíuse un golpe. Nese intre agarrámonos moi asustados e decidimos ir mirar o que pasara. Unha vez na parte superior da casa vimos unha pantasma. Cando nos descubriu asustounos, e queríanos papar. Era moi fea, grande e terrorífica.

        Corremos de novo para o corredor principal. Que podíamos facer! Perseguíanos una pantasma!

        A nosa única maneira de saír de alí era rompendo o cristal da porta, así que o fixemos. Xa no exterior corremos o máis rápido posible. Cando vimos que a pantasma non nos perseguía paramos para volver a reflexionar. Moi desconcertados mantivemos una charla.

        -Mamá, que imos a facer?- dixen.

        -Non o sei, Miguel.- respondeume.

        -Ben nesta situación non podemos perder a calma. Pensemos e non nos poñamos nerviosos- volvín comentar.

        Tras un largo período cavilando, demos cunha posible boa resposta. Pensamos que toda a xente podía estar no Castro Barbudo, e que a pantasma que antes viramos na casa estaría revisando se quedaba alguén máis no interior das vivendas. Tamén  chegamos á conclusión de que esa mesma pantasma tería máis aliadas.

        Dito isto fomos camiño ó Castro. Unha vez alí vimos a toda a xente. Agora tiñamos que pescudar a maneira de sacalos a todos de alí. Con moitas follas que había polo chan fabricamos una especie de disfrace. Cando as pantasmas estaban a punto de matar a todos, ocorréuseme una gran idea. Ía a recitar unhas palabras que lera nun libro sobre o Samaín para espantar ós espíritos malignos. Ao facer isto, as pantasmas comezaron a esfumarse e puidemos salvar a todas as persoas que alí seguían encerradas nunha gaiola. Esa noite nunca se esqueceu, fora terrorífica, pero dende ese día o espírito do Samaín non volveu a aparecer. Cando todo se solucionou, déronnos as grazas por salvalos e fomos facer una pequena festa por esta vitoria. 

Miguel Otero González

Historia terrorífica en Rianxo

        O día 31 de outubro, pola noite, todo o mundo estaba nas súas casas, todo o mundo estaba durmindo. Eran as tres da mañá, cando foi ao cuarto de baño a miña veciña, e se atopara cun espírito, pero non era o de un calquera, era o do seu defunto marido falecido facía 10 anos.

        A miña veciña Marga gritou tan forte que se lle oía en Boiro. Chamou á policía, que enseguida chegou, e investigaron porque aparecerá alí aquel espírito.

        Xa ás catro da maña, aparecen fantasmas e espíritos no concello. Dende Isorna ata Asados, todo inundado, ata a mesma Santa Compaña, que visitou á casa do alcalde, e este está ingresado no hospital, por unha crise nerviosa.

        Tan grande foi este conflito, que ata tiveron que vir servizos médicos do 112, ambulancias, garda civil, policía nacional, bombeiros, cazadores de fantasmas e espíritos e, como non políticos, e científicos do país.

        A Casa do Concello estaba chea de policías atendendo chamadas de xente con queixas pedindo a dimisión do goberno local, con xente asustada, e tamén de compañeiros seus pedindo axuda, porque non daban feito.

        Tanto que a Santa Compaña queimou o centro de saúde, entón os enfermos alí atopados por crises nerviosas e desmaios, foron trasladados ao hospital de campaña, situado no Pavillón Municipal de Deportes.

        Os medios de comunicación tamén se fixeron Eco da Noticia. Dende a Voz de Galicia ata a mesma BBC. todas as canles de televisión, tanto nacionais, como internacionais, cortaron a Teletenda, para estar en directo dende Rianxo.

       Eran as seis da mañá cando o presidente do Goberno, chegaba a Rianxo. Dixo que non volvería máis por aquí, porque ten medo.

        O 1 de Novembro, chegou o equipo definitivo de cazadores de fantasmas que exterminaron todo.

        Rianxo volveu á normalidade, Marga, a miña veciña, xa está mellor. Os policías e todo o mundo que participou nesta emerxencia, recibiron diversos premios.

         O alcalde, dimitiu, amañouse todo, Rianxo volveu á normalidade, aínda que eu o pasei peor, porque había moita contaminación acústica, cousa que a min e áa miña familia nos molestaba .

         Foi unha noite para esquecer.

Sergio Somoza Tubío

A boneca diabólica.

        Uxía, unha rapaza de oito anos fora a unha tenda de antigüidades con súa nai, alí a rapaza observou unha boneca de porcelana que lle gustou moito, Uxía quería mercala, súa nai díxolle que volverían mañá. A rapaza non puido durmir en toda a noite por culpa dos nervios da boneca. Cando Mónica (súa nai) se levantou, Uxía xa estaba vestida, almorzada e preparada para ir a tenda. En canto Mónica estivo preparada, foron, e alí por fin mercaron a ansiada boneca. Ese día, 31 de outubro, Uxía durmiuse rápido, pero a boneca quedou na cociña, esa mesma noite oíanse voces pola casa:

        -Unha escaleira, dúas escaleiras, tres escaleiras…

        -Catro, cinco, seis…

        -Sete, oito, nove…

        - BOO!!! MUAHAHAHA! -risa malvada-

        - AHHHHH!! - soaba a voz dunha rapaza-

        Eran as dez da mañá, e ao ser un sábado Mónica deixouna durmir, pero xa eran as doce e como lle estrañaba que Uxía non baixara aínda, subiu a mirar que pasaba, en canto abriu a porta veu á súa filla morta, e ao lado a boneca cun coitelo manchado de sangue.

Irene Fernández Romero

A BONECA

        Era  Nadal, había moito que non se reunía toda a familia. Ao chegar todos lle daban un regalo a Marta, a pequena da casa, filla única. Todos estaban alegres e felices ata que soou o timbre. A nai de Marta abriu a porta, era o tío da meniña ao que solo vía por Nadal xa que vivía no estranxeiro. Cando entrou o frío da noite veu con el e a todos lles deu un calafrío. O tío tiña fama de ser calado e misterioso, pero Marta quería o regalo, así que se achegou a el. Era unha caixa de madeira sen envolver e que semellaba antiga.

        Dentro había unha boneca de trapo que lle encantou, pero a partir dese día, pasaron cousas raras na súa casa. Os electrodomésticos acendían e apagaban sós, as portas abrían e pechaban, algunhas cousas desaparecían e volvían a aparecer... Pero o feito máis raro é que a boneca cambiaba soa de sitio...

        Unha noite había tormenta e Marta tiña medo, quíxose abrazar á boneca, ca que fora para a cama, pero non a encontrou. Tiña unha lampadiña acesa a carón da cama porque lle daba medo a escuridade, pero cun raio a luz foise e todo quedou en completa escuridade. Marta levantouse lentamente da cama e cacheou en procura da porta. Saíu ao corredor e algo caeu, sobresaltada, Marta comprobou que era algo de cristal pero non soubo dicir que era, encontrou o pasamáns das escaleiras que ían á planta de abaixo. Foi baixando banzo a banzo con coidado ata que conseguiu baixar e foi á cociña. Veu horrorizada que o pavo estaba en pequenos cachos por todo o chan e cando houbo un raio tamén veu que ao reloxo lle faltaban as agullas. Foi ao salón onde a cheminea estaba prendida, sentouse ao seu carón, para mirar quentiña como chisporroteaba o lume ata que cun trono se apagou de súpeto. Marta saíu correndo, ía ir á habitación de seus pais pero veu que a porta principal estaba aberta... Mirou fóra e viu coa luz da lúa, baixo a chuvia, de pé, á boneca. A que xirou a cabeza pouco a pouco ata mirar a Marta que se quedou quieta, moi quieta, ata que caeu ao chan.

        A policía sigue investigando que lle pasou a Marta e ao cadro no que estaba toda a familia, que estaba no chan do corredor roto en anacos, nos que Marta era a única que faltaba. A boneca apareceu na cama da rapaza, mollada e sorrinte. En canto ao seu tío, desapareceu, nunca máis o atoparon.

Irene Conde Arcos

A habitación do final do corredor

        Era o día de Samaín, a familia Martínez alugara unha pequena casiña na que pasar a noite, posto que a súa casa estaba fumigándose.

        Os donos só lles puxeran unha prohibición: Non deberían entrar no cuarto do final do corredor.

        Xa chegara a hora de durmir, Mariña deulle un bico aos seus pais e foise para a cama; estaba a piques de quedarse a durmir cando escoitou ruídos, ao principio non lles fixo caso pois pensaba que era un soño, mais pouco a pouco estes fóronse intensificando. Asustada foi xunta seus pais, pero como estaban durmindo non os quixo espertar. Cada vez oíanse ruídos máis fortes, mentres se dirixía a súa habitación, veu unha luz emerxendo de debaixo da porta do final do corredor, e descubriu que o ruído saía dese cuarto, disposta a rematar con ese ruído atormentador dirixiuse cara ela. A medida que se acercaba os sons intensificábanse, levantou a man, púxoa no pomo, abriu aporta, e .....  non se soubo mais da rapaza.

        Dende entón todas as familias con nenos que non saben o acontecido, e alugan esa casiña acaban desaparecendo.

Sara Tubío Rial

A CASA ENCANTADA

        Xa cumprira os vinte anos e coa axuda de meus país e o meu traballo conseguirá o diñeiro suficiente para comprarme una casa.Estaba nun barrio tranquilo pero con pouca luz, enfronte había una casa que desde fora parecía que levaba anos abandonada. Debía de ser por iso que estaba en venta.

        Era o 30 de outubro de 1954 chegaba de traballar moi cansada, pero fixeime que as luces da casa de enfronte estaban acendidas e diante estaba un camión de mudanzas. Ao día seguinte puiden comprobar que nela se instalara unha familia que tiña un neno pequeno. Pasaron uns días e empezáronse a oír rumores de que nesa casa había pantasmas, dicíase que a radio se acendía soa que os billas e as portas se abrían e cerraban sos continuamente. Unha noite o neno sentiu unha presenza ao seu carón , levantouse, acendeu a luz e veu que a porta estaba cerrada. Saíu ao corredor pero alí non había ninguén. Nos días seguintes ocorreulle o mesmo, pero por fin, un día ao erguerse da cama, sentiu un cóxegas nas costas e, de súpeto, a ventá da súa habitación abriuse e veu escrita con sangue unha mensaxe no espello do armario:  “Queres ser o meu amigo?”

         O neno armouse de valor e díxolle que si e fíxose amigo da pantasma. Finalmente quedaron a vivir nesa casa e a pantasma deixou de asustar ao neno e foron moi amigos.

Laura Fernández Dieste

Celeste

Era unha tarde coma calquera outra, eu coma sempre estaba a ver a televisión. Cando me cansei, decidín xogar co ordenador, a un xogo chamado minecraft (era un dos meus xogos favoritos), que trata de facer a túa propia vida pero, con gráficos cadrados.

Ese día en concreto, recordo que meu curmán me presentou a unha boa amiga del chamada Celeste, estibemos xogando os minecraft conectados.

Celeste e mais eu estibemos chateando un par de meses, de súpeto deime conta de que me namorara dela.

Entón decidín coñecela en persoa e pedinlle quedar. Esperei un pouco a súa resposta. Pasados uns minutos , que a min me pareceron anos, doume a súa resposta, díxome que

-SI!!!!

Eu estaba incrédulo xa que Celeste era a rapaza máis fermosa que un se poida imaxinar.

Quedamos en vernos no seguinte venres, como ía a aguantar hasta o venres se era Martes.

Cando por fin chegou o Venres fun ao parque moi preocupado e se ela non sentía o mesmo?

Estiven agardando e Celeste non aparecía. Pasou por alí un home vestido de negro fun cara él. E pregunteille se vira a unha rapaza morena de ollos azuis, pero el non contestou.

Nun pestanexo, nunha milésima de segundo o home xa non estaba, de súpeto apagáronse as luces do parque, non sei porque pero sentín un calafrío que me recorreu todo o corpo, o corazón empezou a latexar como se quixese saírseme do peito.

Cando ía marchar escoitei un grito terrorífico, provinte dunha das casas que estaban ao lado, con moito coidado e intentado non bater con nada, acerqueime a mirar, no chan vin un corpo sen vida, era Celeste, seguín mirando e de súpeto apareceu diante miña, o home de antes vestido de negro, coa diferenza que tiña a roupa chea de sangue, escapei a correr con tan mala sorte que tropecei co cadáver, e cando o home de negro se acercou, enchinme de valor e sen saber, nin tan sequera ter idea fíxenlle unha chave de taikuondo, tirando con el e arrebatándolle o coitelo.

Nese momento Celeste levantouse, eu estaba tan asustado que nin pa ela mirei e sen pensalo craveille o coitelo, o home díxome que era o seu irmán maior é que era unha cámara oculta.

A mañá seguinte cando espertei dinme conta que todo fora un pesadelo produto da imaxinación, acendín o ordenador ( polo aburrido que estaba) e púxenme a xogar ao minecraft, nisto lín :

-Ola son Celeste queres ser o meu amigo?-

Gabriel Figueira Núñez

O VELLO, O NENO E O MORTO

Un día de noite escura, estaba Xoán na súa vella cabana e oíu un"clack ,clack ". O son proviña da porta cando abriu só había un cesto cun bebé no seu interior ,Xoán pensou nese intre :

- Non podo deixar a un bebé nesta escuridade .

Ao día seguinte Xoán buscou aos pais dos nenos por todas partes, pero non tiña ningunha pista. Despois de buscar todo o día viu que había unha nota na cesta que poñía

-Se esta lendo esta nota e seguramente porque o meu fillo está a salvo. Se non lle é demasiada molestia cóideo ata que unha túnica reflicte a súa cara .

-Pero que se creu esta xuventude! Vai a acabar comigo!  Supoño que non terei máis remedio que coidar do neno, ao fin e ao cabo con pais como eles estará mellor comigo .

E así pasaron os anos. Xoán xa era un vello e o bebé xa era un adulto chamado Xosé .

Un día que os dous estaban amontoando leña, unha persoa dixo quitándose a túnica que o cubría:

- Chegou a hora .

A súa cara era a de Xoán. Xoán ordenou rapidamente a Xosé que correse, pero de nada lles serviu; esa copia de Xoán era moito máis rápido. O dobre de Xoán dixo :

- Resísteste ? Como te podes atrever? .

Nese momento Xoán morreu do susto por esa voz severa e o seu dobre levou a Xosé pola forza .

 Adrián Chaves Gómez

Unha traxedia inesperada

-AAAAAAAHHHH!!!!!!!

Henrique entra na habitación.

-Dánnolo unha semana para que o coidemos e aí o tés, tirado no chan e morto!!! -Di Enrique enfadado e asustado ao mesmo tempo.-

-Eu pousárao no sofá, logo púxenme a cortar a carne e escapóuseme o coitelo! -Dixo María chorando.-

-Só tiña dous anos, aínda era un bebe! Como a dona se decate disto... De súpeto soa o teléfono.

RIIING, RIIING, RIIING, RIIING...

-Ola?

-Ola! Son María.

-Aaaaaaahhhhh!

-Que pasou?

-Nada nada , que me mordín a lingua.

-Chamaba para ver que tal estaba Genry.

-Ben! Moi ,moi ben... Agora está comendo.

-Pódesmo poñer?

-Non! Está durmindo.

-Non era que estaba comendo?

-Perdón equivoqueime adeus! -Colga o teléfono-

-Quen era? -Preguntou Henrique-

-María!!!

-Cando dixo que ía volver?

-Non me acordo!!

DING DONG, DING DONG.

Marilú foi mirar polo buraco da porta para ver quen era.

-É Maríaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!! Colle a pá e elimina as probas.

DING DONG, DING DONG.

-Vooooouuu!!!!!!!

-Ola Marilú! Onde está Genry?!

Marilú tírase ao chan e empeza a chorar.

-Mateiiino!!! Estaba na cociña, esvaróuseme o coitelo e caeu enriba da túa cobaia!!!!! Síntoo!!!!!

Luis Miguel Ramos Silva

O Samain Pasado 

        Vouvos  contar unha cousa que me pasou a min o ano pasado o 31 de Outubro, o día do Samain. Foramos  todos convidados a unha festa de disfraces na casa duns amigos de meus pais, eu non puiden asistir xa que tiña exame o luns e meu pai convenceume para quedar na casa a repasalo. Miña nai dixo que a chamara no caso de que pasara calquera mínima cousa, que estaban a 10 minutos da casa... o típico de todas as nais, pero o meu plan era non chamala aínda que lle prendera lume a casa para que non se preocupara e viñera o máis tarde posible mentres eu me quedaba falando polo whattshapp, vendo a tele e poñendo as miñas cancións preferidas o máis alto posible, e xa repasaría ao día seguinte o exame. Ás 21,30 sentinme a estudar propúxenme estudar unha hora porque se non sabía que logo me arrepentiría de non ter estudado e tería remordementos; ademais miña nai marchaba ás 22,00 e si no momento de marchar me vía estudando e ela que marchaba para unha festa íase sentir orgullosa, por así dicilo. Ás 22,30, xustamente, pousei os libros no estante, prendín a tele e collín o móbil. Estaban botando un programa especial do Samain en FDF e decidín velo mentres andaba co móbil . Estaba pasando un pouco do programa e empecei a escoitar unha voz moi calmada algo familiar e que non dicía unha sola palabra máis alta ca outra , empecei a escoitar o que dicía parecía un anuncio destes que che fan preguntas de cousas que odias e que ao final do anuncio danche unha solución na que nalgúns casos aínda empeoran esas cousas que odias.

        -Cansa de quedar soa na casa? ( que parvada, claro que non me encanta quedar soa na casa )

        -Canso de non poder estudar os Domingos ? ( aajjhjhhjhhhjh, eu si que teño que estudar os domingos e daría o que fora por non ter que facelo )

        Pois aquí esta a solución aos teus problemas porque hoxe ás 12 da noite, ao comezo de Novembro, todas esas cousas que odias ou pode que non odies desapareceran para sempre e o castigo por non poñerte a estudar !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

        Nese momento caéronme os libros na cabeza que deixara no estante. Todo fora un pesadelo que deu moiiiitoo medo, pero apaguei a tele e púxenme a estudar como unha tola ata que souben todo, mellor incluso que a mestra. Pódese dicir que no samain si que se xuntan os mundos, xa que non estou segura que o mundo dos mortos pero si o dos soños. Aínda que non sei moi ben como me puideron caer ese libro na cabeza sen que ninguén o empuxara .

Laura Sobradelo Nine

Eslenderman

Esta historia é un feito real (os medicas mellor que xa non a lean):

Non fai moito tempo en América uns sete ou oito amigos foron de acampada ao monte. Chamaron a un rapaz que lles caía mal para que fora con eles.

Cando empezou a anoitecer foron para alí a preparar as tendas.

Cando caeu a noite foron dar unha volta polo monte. Ao chegar a un sitio moi escuro os sete rapaces aforcaron ao que lles caía mal e matárono. O corpo deixárono tirado ao pé dunha árbore cunha nota que dicía: “XA MATEI Á TÚA 

PERSOA MÁIS QUERIDA, AGORA TÓCACHE A TI ”.

Os rapaces marcharon a correr para a comisaría para dicirlles que un home matara ao seu amigo.

Os policías pedíronlle que o describiran

e os rapaces empezaron a mentir:

-era moi alto e fraco, a cara era branca é non tiña nin ollos, nin boca, nin nariz, nin cellas, non tiña nada. Vestía de traxe negro e cunha gravata vermella. 

 Os policías de alí non tiñan fama de ser moi bos, é dicir, crérono.

Ao día seguinte, os policía, foron a buscar o cadáver, e alí o atoparon. Intentaron buscar pegadas e non as atoparon.

Desde aquel día crese en ESLENDERMAN

que significa: home esvelto.

THE END

En moi pouco propagouse a historia por Europa e en Alemaña outros rapaces fixeron o mesmo (tamén se creou un videoxogo ).

 DIEGO MIRÓN VICENTE 

I

Esta historia pasoulle a unha muller de Asados uns días antes de defuntos. Naquelas épocas púñanse velas, como actualmente, pero como faltaban moitos días para chegar a esa data, ela pasou por diante do cemiterio toda tranquila e veu unha luz moverse dentro do recinto, e, asustada sen saber o que era, comezou a correr. Ao pouco tempo de pasar de alí, pareceulle que a agarraran por atrás e comezou a berrar:

-Sóltame, sóltame !

Facendo forza , tirando del para escapar, soltouse e marchou para a casa a fume de carozo. Ao día seguinte fixo o mesmo recorrido á inversa de día. Ao pasar por onde a agarraran descubriu que o que pasara era que quedara enganchada nunha silva, e non era a Santa Compaña, e así pasoulle igual no cemiterio, posto que unha persoa estaba poñendo unha candea nunha tumba aquela noite , xa que pola mañá aínda estaba acesa.

II

Isto sucedeu alá polos anos 40, ao rematar a Guerra Civil Española.

Unha noite meu bisavó, que daquela entón era serrador ( persoa que serraba madeira casa por casa, cortando táboas ) cando viña de Isorna, el só, tiña que cruzar a Leoira para chegar á casa que tiña na Marquesa en Asados. Como xa vos dixen antes, el viña de Isorna, e alumeábase cun candil, posto que naquelas épocas non había luz eléctrica.

A media hora de saír, mirou para atrás e veu que, detrás del, viña unha luz perseguíndoo ao lonxe. Ell parou, a luz fixo o mesmo.

El collera medo, pensou que era a Santa Compaña e comezou a correr . Canto máis corría, a luz tamén. Correu ata chegar case a súa casa , diante da posible Santa Compaña.

Antes de chegar , aínda no camiño, parou e colleu un pau de pino e agochouse .Tamén apagara o candil, pero a luz seguía indo cara a el, e esperouna tremendo de medo.

Cando a luz chegara case ao lado del, saltou polo medio dos pinos e íalle dar co pau ao que posiblemente era a Santa Compaña.

Cando levantou o pau para pegarlle, escoita unhas palabras :

-Quieto! Non me deas, non me pegues!

El quedou asustado e inmobilizado, esperando a ver que pasaba .Resulta que era outro home que saíra tamén do mesmo sitio e viña detrás del polo mesmo camiño e pasáralle o mesmo ca el, veu outra luz e seguíaa pensando que era a Santa Compaña ata que se atoparon, e resultou que eran veciños.

Historias reais ocorridas en Asados no século pasado

Fonte de información: Meu pai

Sergio Somoza Tubío

A cabaza mutante

Un día meu pai mais eu fixemos una canbaza moi bonita e cando a veu meu irmán botoulle lixivia. Puxémola na mesa da cociña e fomos dar unha volta. Cando volvemos a cabaza desaparecera. No chan había unhas marcas moi raras, eran as pisadas da cabaza, aínda que ao primeiro nós pensamos que correspondían a un ladrón.

Na tele saíu a noticia de que había unha cabaza mutante pola cidade que ía rompendo todo.

Meu irmán dixo que a única solución era matala, pero había que botarlle ácido sulfúrico por riba.

Buscámola pola cidade e, cando a encontramos, así o fixemos.

Francisco José Pouso Barral

A CASA FANTASMA DA NOITE DE SAMAIN

Un día antes da noite de samain, estaba na casa dun amigo cando seu avó nos contou unha lenda que trataba sobre unha casa fantasma que só aparecía na noite de samain.

A lenda dicía que quen entrara na casa fantasma morrería dentro e que un día uns rapaces foran pedir a esa casa e non saíran nunca dela.

Ese día eu mais Carlos decidimos encontrar esa casa fantasma para descubrir que pasaba en realidade nela.

Despois fomos a chamar aos amigos para preguntarlle si se apuntaban a “excursión”, 1º llo preguntamos a Mario e dixo que si, 2º llo preguntamos a Sonia e dixo que non lle apetecía (ou sexa, que tiña medo), 3º a Xoaquín que dixo que si, 4º a María que dixo que si. A Marcelo xa non llo fomos preguntar porque era un medica.

Ao final imos ir Carlos, Mario, Xoaquín, María mais eu.

Ao día seguinte que era o día de samain, xuntámonos todos pola mañá no Nampo de Maneiro para preparar todo o que iamos levar, que eran cinco lanternas, dúas pilas de recambio para cada un, unhas cantas barriñas enerxéticas e mais a bebida que levábamos dúas botellas de auga cada un máis unha botella de bebida enerxética para cada un.

Tamén levamos un machete por si tiñamos que romper a porta para entrar mais unha corda por si era necesario.

Cando chegou a noite subimos ata o Castro Barbudo e esperamos alí dúas horas ata que, de súpeto, apareceu alí a casa fantasma. Xoaquín quedara tan apampado mirando pa ela que case se desmaia.

Ao final estabamos no certo en que tiñamos que usar o machete pero a Mario quedáralle na casa así que non puidemos entrar na casa fantasma.

Así foi como acabou o noso samain.

Iván Fernández Quintáns

Muller custureira e home troiteiro,

nin boa meda nin bo palleiro.

A lúa de outubro, sete lúas cobre,

e se cadra, cobre nove.

Polo San Martiño, veranciño.

Por santa Isabel, inverno a encher.

En novembro cavar non se che lembre;

a aixada de cavar,

emprégaa para aburatar.

Outono chegar, prados a verdexar.

Non se collen as troitas

coas pernas enxoitas.

A verdura no seu outono

Cómea o seu dono

De boa nai, busca filla,

da boa cepa enxerta a viña.

O que ten carro e muller,

non lle falta que facer.

Lévame no teu carro, leva

carreteiriño das uvas;

lévame no carro leva,

comerei das máis maduras

Corrín ca galiña,

Corrín co galo,

Corrín ca máis vella,

Corrín ca menor,

Corrín ca mediana

Que é a que está mellor

Moito tes que saber

para os cogumelos coller.

O viño na adega,

o gran na tulla

e na lacena

augardente da Ulla.

Outono chegar, porco cebar

A castaña do camiño é do veciño

Para espreitar as meigas, allo

Para facer  augardente, leña de carballo

No mes dos mortos ,

Mata os teus porcos

Sergio Somoza Tubío

Castaña e a miña color favorita

Amor que eu lle dou

Son sempre protexida,

Tamén non o estou

Amor á terra que teño

pois sempre caio ao solo

Ñus non nos comen

A min non me dan temor.    (castaña)

Cara teño,

corpo non.

Cabeza, por suposto,

disfrazada no samaín estou.

Algunha vez plantada na leira

outra cunha vela no meu interior

(castaña)

Casi redonda son,

cAsi coma un balón,

saBor do samaín,

fabA creme que non,

cabeZa pode que si

adivinAs???

Gabriel Figueira Núñez

(vampiro)

(samain)

Gabriel Figueira Núñez

(gata)

NOITE DE MEDO NA CASA DE UXÍA

        Un grupo de rapazas, aproveitando que era Samaín, decidiron xuntarse para facer unha festa de pixamas e contar contos de medo. Podían ser inventados ou reais.

        Ao final xuntáronse catro amigas: Sabela, Uxía, Xiana e Ana. Todas traían a súa propia historia, pero a que máis medo nos deu foi a de Xiana. De feito cada vez que o penso teño máis medo.

        A historia comeza cando no pobo onde vive Xiana morreu un veciño atropelado por outro veciño, xusto o día antes das festas que cada ano se celebran na honra da Virxe dos Milagres.

        Despois do enterro, a familia e amigos acudiron a casa familiar para despedirse da viúva e dos fillos do defunto. Á viúva non se lle ocorre outra cousa que poñerse a ver fotos onde saía o seu marido. De súpeto, todos calaron e miraron uns cara os outros con caras pálidas, déranse conta ao momento que na foto que estaban ollando, que era da primeira procesión que houbera no pobo, faltaba un cacho xusto da xente que ía detrás de Xosé (o veciño falecido) . É dicir, decatáronse de que todos os que ían na precesión foran morrendo en anos sucesivos e por orden segundo saían na foto e sempre antes das festas do pobo. O veciño de Xiana debía saber que ese ano lle tocaría a el e decidiu romper a foto, non sabemos si para romper a cadea de falecidos ou para que non se soubese quen era o seguinte. O caso e que todos os veciños estaban atemorizados e querían saber quen estaba despois

Diana Ramos Torrado

         Esta historia transcorre o 31 de Outubro pola noite.

        Xiana unha rapaza de 11 anos, quedou soa na casa sen saber que era a noite do Samaín, mentres seus pais ían a unha cea. Esa noite escoitaba ruídos raros e ela preguntábase porque os había, xa que nunca os sentira.Tocaron á porta e antes de que ela abrira sentíase "SON a PANTASMA DOS PESADELOS".Entón ela, morta do medo, meteuse na cama correndo e desexando que seus pais chegaran preto pola porta.Cansa de tanto esperar por seus pais a que chegaran, abriu a porta, posto que o ruído continuaba. Foi abrir, mirou e mirou e non atopaba a ninguén. Entrou para a casa e volveu deitarse na cama,tan pronto se deitou outro ruído sentiu este dicía"ESTA NOITE ALGO CHE VAI PASAR, JAJAJAJAJJJJA!!!". Ela non se levantou en ningún momento, cando de preto sentiu que andaban na fechadura da porta.Ela  preguntaba "QUÉN ANDA AÍ?" e unha voz dixo: somos teus pais. Ela botou a correr polas escaleiras e contoulle todo o que acontecera. Seus pais dixéronlle que, como era Samaín, fora unha broma deles.

Clara Figueira Eiras

A casa encantada

Érase unha vez unha grupo de nenos (dous nenos e dúas nenas ). Marta era un ano máis pequena que os demais, tiña o pelo castaño e rizado; Carla tiña o pelo tamén castaño, pero largo e liso; Carlos era roibo e tiña os ollos azuis; e por último, Antonio tiña o pelo castaño e os ollos marróns. Tiñan todos 11 anos menos Marta.

Unha tarde ían polo monte, cando se fixo de noite. Non encontraban o camiño e perdéronse. Seguiron camiñando e dunha árbore caeu unha pelota, collérona e pesaba moito. Carla caeu nun buraco que alguén fixera no chan e despois dunha ou dúas cousas máis coma esta, pensaron que esas trampas fixéronas para que a xente non seguira por aí, pero tiñan tanta curiosidade que seguiron andando.

Despois de camiñar un pouco máis chegaron a un grande castelo coas pedras todas vellas e cun aspecto que daba medo. Despois dun portal, había un céspede todo cheo de terra con dúas árbores, unha a cada lado do camiño.

Entraron e as portas cerráronse detrás deles, facendo un ruído co que espantaron a case todos os morcegos que estaban colgados. Entraron ao castelo e todo estaba cheo de telas de araña.

Chegaron ata o medio do recibidor e deron unha volta lentamente todos a vez para mirar o que había, e cando volveron a mirar cara adiante apareceu un neno. O neno tiña o pelo negro, coa cara pálida e de malo, vestía unha túnica. Os nenos déronse conta de que era un vampiro.

Marcharon a correr, pero a porta estaba pechada e o neno perseguíaos sen dicir unha palabra. Saíron tamén pantasmas a perseguilos. Chegaron a unha habitación onde había un buraco e todos caeron menos Antonio. Seguiron correndo por abaixo porque tiña pasadizos e déronse conta de que faltaba Antonio. Volveron, e viron como estaban todos ao redor del, pero agora había tamén uns zombis. Foron correndo e colleron todos a Antonio e volveron por abaixo. El estaba moi asustado, pero iso non o impediu correr. Saíron por unha porta que había abaixo e seguiron correndo.

A esas horas xa era case de día e un pouco máis lonxe estaban todos os seus pais buscándoos. Cada un marchou para a súa casa contándollo todo aos seus pais. Eles non os creron pensaban que se pasaran toda a noite de acampada, que lle estaban mentindo e castigáronos a todos.

Adriana Romero Blanco

A bo viño, non hai mal bebedor.

O viño de mal parecer,

perde os ollos ao beber.

Outono presente, inverno na beirarrúa de enfrente.

Cando se remata o viño,

a bota non fai falta.

Non hai ruín viño

con castañas asadas

e sardiñas salgadas.

O viño con mel, sabe mal e fai ben.

Quen é amigo do viño, de si é enemigo.

O viño con mel, sabe mal e fai ben

Sergio Somoza Tubío

HISTORIA DE MEDO

        Nun pobo fai moito tempo ocorreu unha terrible historia que deixou a todos asustados.

        Unha familia mercou unha casa nese pobo, como estaba un pouco vella, restaurouna e foron vivir alí.

        Pero naquela vila non lle agradaban a xente, pois pensaban que a familia se cría superior a eles, porque tiñan máis diñeiro.

        Á semana de estar alí comezaron a suceder feitos estraños, un día o fillo da familia foi ao instituto e cando volveu seus pais non estaban, pois foran traballar, mais na casa notou unha presenza estraña, cando foi á súa habitación estaba todo revolto e faltaba o seu ordenador e algunhas cousas máis. El estaba moi asustado e chamou a súa nai, que lle dixo que avisara á policía. A policía foi á casa pero non veu a ninguén. Entón comezaron unha investigación de quen entrara na casa. Pero toda a familia sospeitaba dalgún veciño pois non lles caían ben.. Pero de súpeto o pai decatouse de que puxera unha cámaras na casa. Veu as gravacións e quedou pampo pois os obxectos movíanse, pero non había ninguén na habitación. O pai comentoulle os sucesos á policía, estes dixeron  que era impresionante o que pasara. A familia non podía crelo e decidiron buscar información sobre aquela casa. Atoparon con que naquela casa aparecera morta unha muller que fora misteriosamente matade e buscaba vinganza. A familia decidiu  marchar porque vivían asustados e detrás deles marcharon todos os veciños temendo que a señora fora as súas casas.

Paula Ordóñez Castro

Pilonga, chámanme,

dura e sen camisa,

no Nadal cómenme

ata na misa              (castaña)

Suave ou peleón

ás veces, mordo coma un león     (viño)

Teño follas e non son libro,

teño barbas e non son chibo.     (millo)

Unha faixa é o meu vestido;

se a teño posta estou morto;

se mo quitan, arranco a bailar.

Pés e mans non teño,

lévanme nas palmas

e aos nenos fago gozar     (o trompo)

Asubío e non teño boca,

corro e non teño pés,

pégoche na cara

e ti non me ves.           (vento)

Nun monte moi espeso,

hai un home franciscano,

ten dentes e non come,

ten barba e non é humanao.         (millo)

Branquiña son,

negriña tamén,

dóce coma o mel      (uva)

Ao pasar a Santa Lucía ,

Encollen as noites e medran os días.

O verán de San Martiño ,

ou grande ou pequeniño

Un podador podaba a parra

e outro podador que por alí pasaba díxolle :

-Podador que podas a parra que parra podas ?

- Podas a miña parra ou a túa parra podas ?

-Nin podo a túa parra, nin podo a miña parra , que podo a parra de meu tío Bartolo

 Sergio Somoza Tubío

Bendito mes que empeza por Santos,

E acaba por San Andrés

A Santa Compaña

Naqueles tempos non había apenas reloxos, e unha señora equivocouse de hora, porque había moita lúa, e saiu a unha da mañá a vender peixe.

Encontrouse no camiño coa Santa Compaña. Levaba moita xente, incluso sacerdotes. Ela seguiulles para saber cara a onde ían. Entraron nunha casa, porque tiña a porta aberta. Había dous enfermos, un menos grave ca o outro. Os sacerdotes déronlle a Comuñón ao menos enfermo.Os sacerdotes e as xentes que o acompañaban saíron e pecharon a porta. A muller quedou na casa ata ó amencer. Á  mañá seguinte,o home ao que lle deron a comuñón levantouse da cama e preguntoulle á muller que facía ela na súa casa. A muller contoulle o que pasara e deuse conta de que aqueles sacerdotes curaran ao enfermo.

O Monte Castro

Esta lenda pasou nun monte chamado Castro moi coñecido por todos nós. Neste monte , segundo oídas , había unha raíña, que tiña moitos escravos. Moitos destes escravos non lle traballaban ben ou non eran fortes e como a raíña era delgada ( ninguén era tan delgada coma ela) mandoulle aos escravos que construirán un túnel tan delgado como era ela, e os soldados fixérono.

Cando algún escravo non obedecía as súas ordes ou non traballaba pasábanos polo túnel, e, como eles non cabían que eran máis gordos, quedaban atrapados. Horas despois viñan uns bichos moi grandes e delgados , que os comían , nin sequera deixaban ós ósos.

Unha aparecida

Unha nai tiña tres fillos, estaban casados. Un deles vivía con ela. Súa nai morreu, e como ela tiña feita unha ofrenda á Virxe do Carme e non lle deu tempo a cumprir a súa promesa, unha noite aparecéuselle o seu fillo máis. Polas altas horas, presentóuselle o fillo. El oíu a voz dela, pero non lle deu importancia; pareceulle un soño.

O  día seguinte, o fillo foi ver ao seu irmán e contoulle o ocorrido a noite anterior. Díxolle que se para a próxima noite aparecía, que se quedara na casa, porque se era de verdade súa nai non tería porque terlle medo.

Marchouse para a casa, e a mesma hora que o día anterior pola noite:

-Fillo meu , Fillo meu ! Son túa nai!

El acercóuselle e díxolle :

-Es miña nai ? Ben, non teño medo.

A nai acercóuselle e empezoulle a falar:

-Fixen unha promesa á Virxe do Carme; por favor, pon unha misa no meu nome para que se poida cumprir a miña promesa; estou penando no purgatorio.

-Vaite, nai miña-díxolle seu fillo- Que mañá, tan pronto que me levante, irei á igrexa e poreiche unha misa.

Á mañá seguinte, o home foi ao seu irmán e contoulle o que dixera súa nai .O irmán estivo de acordo e ofreceron unha misa por súa nai.

Súa nai dende o máis alá alegrouse moito, e puido entrar finalmente na igrexa triunfal.

Unha lenda

Tamén me contaron que unha muller pasou polo cemiterio ás doce da noite e dixo que oirá gritos e voces .

Despois de motos, que aos pobres non os deixan descansar en paz.

A Santa Compaña

Segundo esta lenda , a Santa Compaña son unas luciñas que si un señor ou outra persoa soña cunha persoa en un soño vence esas luciñas, ó día seguinte more a persoa coa que soñou .

Unha noite ían dous homes, xa cansados, por un camiño da súa aldea. Un deles ía algo bebido e caeu ao chan como se fose a morre . O outro ó velo caer tan inesperadamente ; botouse a correr cara a aldea, para avisar á muller. Cando chegaron alí os tres, o home non estaba . O único que había era a súa roupa.Todos alarmados, correron á aldea para contarllo á xente e ao alcalde , pero cando chegaron , toda a xente se lle quedaba mirando para a cara das dúas mulleres e do home, porque a tiñan rabuñada e sangrando; eles non se daban conta porque non pelearan con ninguén. Todo o malo que pasou foi outra obra da Santa Compaña

Revista Voces Rianxeiras do ADR Castelao de Rianxo, publicada no ano 1985

Sergio Somoza Tubío