UN NOVO CURSO ACADÉMICO 2014-2015
ASÍ NOS VEMOS
|
||||||||||
Refráns
de Xuño e San Xoán Entre San Xoán e San Pedro sempre hai días de néboa e cómense ameixas de San Pedro, cereixas… Polo San Xoán a sardiña molla o pan En
San Xoán bótalle o fouciño o pan, en Santa María da meda fai a fariña.
En
Xulio arder e patacas coller Quen
fai xaxún en San Xoán ou é tolo ou non ten pan A
sardiña polo abril déixaa ir, polo maio ásaa no borrallo, pero polo San
Xoán déixaa que pingue no pan Entre
San Xoán e San Pedro recolleita do centeo Tradicións
do San Xoán
O 23 de Xuño pola noite faise unha fogueira e a tradición e saltala para
espantar malos espíritos…, e darlle a benvida ao verán (sobre as doce
da noite). Fanse sardiñadas ou churrascadas.
Neste día pola tarde antes de poñerse o Sol recóllense varias herbas.
Na parroquia de Asados faise un ramo con: Fiúncho,
chopo branco, herba de Santa Mariña, herba Luísa, malva, xeranio, ruda,
rosas, menta…
Métense nun caldeiro con auga antes de que se poña o Sol e ao día
seguinte lavas a cara pola maña
con esa auga que ten olor a flores.Polas noites é moi común cambiar
cousas de sitio e hai uns anos aproveitaban esa noite para levar carros,
gamelas, macetas, portais... Algunhas cousas levábanas ao río ou diante
do Concello ou lugares visibles para chamar a atención. Sergio
Somoza Tubío |
||||||||||
Poemas
por Gabriel Figueira Núñez
|
||||||||||
Viaxe
a Cerceda A
ver, imos acabar o problema
que se non saímos ao patio. -Quen
o sabe facer? Alcei
a man, era moi fácil. Simplemente había que saber a formula da pirámide: Volumen:
(Superficie da Base Altura) :
3; Volumen:
( 27 5) : 3 Volumen:
135 :3 Volumen:
45 -Ben,
pódeste sentar. Tomei
asento. -Ademais
de Pablo, alguén máis saberíao facer? Christian
levantou a man. -Veña,
sae a explicalo. Soou
o timbre. -Salvouse
pola campá (pensei) -Veña
aos autobuses. Subimos. -Christian,
ti sabías facer o problema ? -Non,
que sorte tiven. -Veña
abrochade os cintos dixo Xavier ( o noso titor). O
autobús arrancou, pasamos as horas mirando pola ventá e falando. Pero
sen perder a esperanza de ir a Cerceda. De
súpeto o autobús pinchou. Non
podía ser, tardarían horas en reparalo. Espertei,
era o día 18! Gabriel Figueira Núñez |
||||||||||
HISTORIA
Era
un día de verán soleado coma outro calquera, unha nena chamada María
acababa de cumprir os dezaseis anos.
Un día decidiu facer un currículum e presentarse a camareira. Aos poucos
días chegoulle unha mensaxe: “Ola,
son Xurxo, o dono do bar. Escríboche para dicirche que nos gustaría
contar contigo para a quenda da tarde-noite; o horario sería dende as
18.30 ata as 24.00. Sei que cos teus anos pode ser difícil esa quenda
porque supoño que estarás estudando. Espero unha resposta”.
María decidiu traballar os tres meses do verán naquel bar. Os días
pasaban e ela levaba bastante ben o traballo como camareira. Ao cabo duns
meses empezou a darse conta de que nese bar as cousas non ían ben, algo
non lle cadraba. Un día decidiu esperou a que o persoal marchase para
controlar o bar e mirar si as cousas eran como ela pensaba.
As 24.00 todo o persoal de limpeza, cociña, camareiros,e controladores
acabaron o traballo. Ela foi para o baño e dixo: “Xa
cerro eu, non vos preocupedes. Íidevos indo eu xa saio agora”.
Dirixiuse cara á cociña onde veu algo estraño, o persoal de cociña non
só eran maiores senón que tameń traballaban nenos. Avisou á policía
e informou da situación.A policia meteu a Xurxo no cárcere porque iso
era ilegal. O bar tivo que pechar e María tivo que buscarse outro
traballo no que a súa quenda fora de tarde. Laura Fernández Dieste |
||||||||||
Un
día perfecto.
Levanteime,
fun vestirme, almorcei, e fun no autobús ao colexio. Hoxe era un día
especial, pois o titor ( por certo chamado Xavier) íannos dar as notas.
Xa chegará ao colexio, esperei a que o conserxe abrise a porta coma todos
os días. Mentres estiven esperando, charlei cuns amigos. -Cantas
credes que vos quedan ? -A
min ningunha - dixo un dos meus amigos, era Manuel. - Ademais eu
tripliquei a nota en todo! - Continúo dicindo. -Eu
creo que me quedan dúas.- dixo Marcos. -Pois
a min, quédanme 6! -saltou Adrián.
Tocou
o timbre. Tiña que coller a chave, así que me acheguei á conserxería,
non estaba Jairo, o conserxe. Preocupeime por el. El nunca che me chegaba
tarde. Collín a chave de todas formas e abrín a porta. Entramos e achegóuseme
María, -Déixame
ver que puxeches nas incidencias. -( pois estabamos facendo un traballo de
tecnoloxía) -Aínda
non o teño.- Respondín -Pois
déixamo facer a min. -Non,
ti vai facendo a auto avaliación. -Si
home, fago eu as incidencias. -Non,
fágoas eu porque xa teño feita a auto avaliación. -Boh!
vaite á m…
María
sentouse no seu sitio e empezou a facer a auto avaliación. Eu mirei o
horario. Tiñamos co titor a última hora... Suspirei. -Veña,
a empezar-. Dixen.
Empecei
a traballar. E ao acabar María deume a folla coa auto avaliación. Lina.
Ela dicía que o resto do grupo fixera o pouco que eu lle deixara. Non lle
falei, nin lle fixen caso.
Continuei
desexando saber a nota.
Pasaron
as dúas seguintes horas e o recreo sen nada especial. Ata chegar á clase
de Matemáticas. Chegou o profesor, Carlos. Deixounos unhas fotocopias que
empezamos a facer, a min parecíanme realmente fáciles, ata chegar a 9º.
Ao chegar ao 9º, mirei o problema. Non o sabía facer. De súpeto
chamoume Carlos ao encerado. A Manuel non lle saíra . -Adrián
fai esta parte do 9º.
Eu
achegueime ao encerado, collín un xiz. Empecei a facer o problema:
Encontrar
a área total de dúas figuras superpostas, unha encima da outra. A
1º é un prisma de altura 29 e a 2ª e metade da segunda menos a apotema,
todas as arestas miden 12m. -Non
sei.- Respondín. -Vale
séntese. Que saiba vostede que ten un negativo -díxome.
Fun
triste cara ao meu sitio. Soou o timbre. -Polo
menos hoxe recibirei as notas - pensei.
Pasou
o recreo. E na clase de lingua tocounos facer unhas sintaxe. -Que
ben sintaxe-. Pensei.
A
profesora chegou. -Ola
, perdoade, hoxe non trouxen as fichas de sintaxe. -E
que imos facer? - pregunteille á profesora. -Veña,
collede a ficha de medida.
Pasei
a hora medindo os versos da Rosalía esa de Marras. Soou o timbre. -Ben!
-escapóuseme. -Que
dis Adrián ? Preguntoume a profesora. -Nada. -Ben,
hoxe non veu Xavier.- dixo a profesora... Gabriel Figueira Núñez |
||||||||||
Meu
avó…
Meu avó nacera nunca casa na primeira planta . E súa nai para que
non andaran a xogar co barro ( porque antigamente chan era de barro) poñía
unhas almofadas e tamén unhas mantas, e el gateaba polas almofadas e
polas mantas cos seus/súas irmáns/ás e os/as seus/súas veciños/as.
Meu avó cando era pequeno , reuníase
cos seus amigos, un abaixábase, outro saltáballe por riba e quedaba
agachado e así continuamente ( o xogo é o chamado o poldro).
Meu avó cando era pequeno, levaba as vacas a pastar e perdíase no
monte coas vacas , acostumaba.
Meu avó cando era pequeno saíu ao monte, un veciño preguntoulle
se lle podía coidar as vacas, el aceptou. Ao chegar ao monte deixou alí
as vacas, e volveu para a casa. Ao día seguinte foi buscalas, e
encontrouse que o gardabosques as encontrara,
-De onde es? – lle
preguntou o gardabosques.
Meu avó non lle quixo responder.
-Mira que como non me digas,
sígote e pregúntolle a algún dos teus veciños.
-(Pensando) Ai
mimadriña, fíxena boa!.
-Mira, mañá paso por aquí e douche 5 pesetas, mételas no peto,
e boca pechada.
O gardabosques aceptou. Meu avó díxome que pensara que fora a rañar
o cu cun toxo ( aínda que non utilizou exactamente esa expresión). Ao día
seguinte meu avó non foi. Días despois chegoulle a casa unha multa.
Meu avó contoume que, cando era máis pequeno, el e os seus amigos
tiñan moitos apodos, como por exemplo a él chamábanlle o “Ripas “ e
os seus amigos: “Carriso”, “Bó” , “Xanbenito” , “Casadiño”
, “Carrapito “ etc
Meu avó contoume que de pequeno xogaba ás cartas, e había xente
que era moi caprichosa, se non ganaba botaban a chorar.
Meu avó cando era pequeno ía cuns amigos a coller garabullos (
paus, ramas pequenas das árbores).
A meu avó cando era pequeno ( 14 anos ) gustáballe beber unhas cañas.
Un día foi cuns albaneis e ao acabar de axudarlle os albaneis preguntáronlle
se quería unhas copas. E el respondeulle que si. Volveu á casa dando
eses, e ao chegar caeu contra o chan, seu irmán colleuno polos pés e
polas mans e andou a zapatealo por alí.
Un día meu avó foi á misa , e ao volver, correu cuns amigos e
amigas por riba do tellado das cortes de seu pai. Pero seu pai estaba
dentro. As rapazas que ían co meu avó, caeron ao lado das puchas pois o
tellado rompeu , meu avó marchou a correr para a casa mentres que as
rapazas marcharon á súa a chorar ( por ter caído ). Gabriel Figueira Núñez |
||||||||||
Unha noite moi larga -Como non te cales, non te conto a historia lacazán. Anda
tira “pra” cama que mañá hai escola. -Mira que es pesado avó. -Veña rápido. -Pero quero unha nova historia. -Pero ti… que te cres, que unha historia se che fai en
tres segundos? -E lo non ? -Non. Unha historia require moitas horas. -Si anda. Fágoche eu unha agora mesmo. -Apostas algo? -O que queiras. -Veña , se ma dis agora, e é unha historia entretida, déixoche
todo o ano o mando da televisión. -Promételo? -Prometido. -Espera que non me creo que o vaias cumprir. -Si, e lo non te fías do teu avó? -Nin un chisco. -(pensando) saíu listo o rapaz, cago no demo. -Veña avó, firma aquí e aquí (ensinándolle unha folla
de papel na que se comprometía a cumprir o apostado). E agora aquí e aquí…… -Si home, e como o avó vai vello está parvo perdido,
pero ti que te crees demo de rapaz. A segunda folla non ten que ver co
trato, senón que cando morra a miña casa vai ser “pa” ti. -Se colaba colou. -Demo de rapaz. (Firmando a folla) Veña empeza. -Érase unha vez un vello moi malo , moi malo, pero se non
fora pouco, ademais de malo: gandul, lacazán, nugallán, preguiceiro… -Oes, sen pasarte contro!. -Avó xa me desconcentraches, agora teño que volver
empezar. -Non, non, non. Diso nada, estabas no de preguiceiro. -Ah! E verdade, grazas avó. -(Murmurando) pelota. -Ben, continúo: -Había unha vez un rapaz e seu avó… -Volvestes a empezar. - Ai! Que pesado es. Queres calar? -Mira, ti a min fálasme con respecto se non queres levar
unha malleira do revés. -Si claro, e se queres destrípasme. -Cala porco. (Abriuse a porta e entrou unha muller) -Ola “ma”. -Ola, qué fas? -Nada, estoulle ensinando ao avó escribir un conto. -Pois apura que xa é de noite, e tes que durmir.
(Cerrando a porta) -Veña continúa. -Vale, Érase unha vez uns velliños que andaban a xogar
as cartas. Un deles era moi bo nese xogo, e apostaba sempre o máximo que
podía, facendo que os vellos novatos que xogaban con él, apostaran algo
máis elevado, estes sempre perdían. Un día a este velliño chamado por
certo Adrián, foi a xogar as cartas como facía todas as tardes ai polas
6, pero ese día non se encontrou con ningún velliño. Esperou e esperou
ata que as 8, dándose por vencido volvía a casa. Non lle custou nada
escoitar que o seguían, e como non, xirouse e veu a outro vello, pero
nunca o había visto antes, o anciá preguntoulle á Adrián. -Xógaslle unha? -Si, pero admítoche que son moi bo. Dixo Adrián cun sorriso pícaro de orella a orella. Eles
empezaron a partida, pero non te vou describir moito a partida con isto xa
che digo todo: -Toma escoba. -Diso nada monada. -Fan 19, onde aprendiches a sumar? -Eu dixen que supera sumar? Vale, que, resumindo Adrián perdeu. Pasaron os días e como Adrián perdera todo, foi a onda
un veciño e preguntoulle: -Coñeces a un vello moi bo que xoga as cartas? -Coñezo, non será o “Raparigo”?. É un vello que se
fai pasar por outro, a xente di que esta no noso grupo e solo lle gana a
xente cando vai disfrazado… -ZZZZZZZZ -Avó. Parece que está durmido, ben,
mañá rematareille a historia. Non vou perder a tele por nada do mundo. -(O avó pensando) que listo son, o trato é que a fixera
hoxe e non a acabou... tele para min! Gabriel Figueira Núñez |
||||||||||
Unha
catástrofe CAPÍTULO
1 Todo
empezou o ultimo dia da Guadalupe de 2014. 1
da mañá: O
campo da festa estaba cheo de xente. Habíaa de moitas cidades e pobos. A
xente desexaba a gritos a chegada das bengalas para empezar a festa do
ultimo día. Os
rapaces cansados da festa da espuma estaban adormecidos xunta seus país.
Os “adolescentes” estaban dando unha volta ou no botellón cos amigos.
Os maiores estaban todos cos seu fillos ou cos seus amigos. Os mais
maiores bailando o “cha cha cha” ou tomando un refresco nun bar do
campo. A
festa ia comezar pero moita xente estaba debaixo da carpa. 2
da mañá: Comezaba
a festa coa rianxeira e as bengalas, pero algo acontecia… O campo estaba
cheo de fume por cousa das bengalas, e a xente empezou a tusir. Ai comezou
o virus que agora afecta a todo o planeta. CAPÍTULO
2 Eu
chámome Xurxo e son das poucas persoas vivas e que estudan esta
enfermidade. A
enfermidade consiste nun virus que contiñan as bengalas. O virus déixache
completamente sen consciencia, coma se estiveses morto e non puideses
revivir. E unha enfermidade moi parecida ao que se fai chamar “zombi”,
case se podía dicir que son dúas enfermidades iguais. Agora
mesmo atópome en Londres estudando para atopar unha medicina. No
laboratorio onde me atopo, collemos unha mostra de virus dunha persoa e
traspasámoslla a dous orangutáns para que resultase mais fácil estudar
a enfermidade, xa que as persoas se caníbales. CAPÍTULO
3 Londres,
2016. Solo
quedaban 137 persoas no planeta, e non dabamos encontrado unha cura. Un
dia pinchamos unha posible menciña a un dos orangutáns e metémolo
dentro dunha sala de cristal blindado. Pasadas
unhas semanas o orangután empezaba a sentirse mais áxil. Ao parecer
acababamos de dar coa cura. Agora
tocaba fabricala para todo o planeta e iso ia ser unha tarefa difícil. CAPITULO
4 Galiza
2020 Despois
dun largo traballo cheguei a miña casa, estaba toda destruída e xa non
tiña familia, pero, non me ía render despois de todo, e con todos os
cartos que gañara creando a menciña, construín unha casa e formei unha
nova familia cunha muller que coñecera no laboratorio de Londres. Desde
esa traxedia das bengalas non se volveron acender na Guadalupe nin en ningún
outro lugar do planeta. Agora en vez de acender bengalas, acéndense
lanternas. Alejandro Yáñez Eiras |
||||||||||
O MISTERIO DO ESPÍRITU DUN NENO Era
un dous de outubro de 1989, un día especialmente frío,Carlos un amigo de
meu avó que era construtor recibiu un encargo: Restaurar o Pazo dos
Torrados. Un
mes despois comezou coas obras. Cando levaba acerca de dúas semanas
traballando encontrou un pasadizo. Despois de varios días limpando para
lograr acceder a el, entrou.Non atopou nada aparte de restos de ósos que
debido ao seu tamaño debían ser dun neno. Carlos tiña a sensación
dunha presenza pero inda así sentíase moi tranquilo,chamou a policía
que levaron os ósos para analizar. Ao
día seguinte Manuel, o fillo de Carlos, a quen lle encantaban as
“ouijas” e todo relacionada co espiritismo e o máis alá decidiu ir o
fin de semana cuns amigos a facer ao Pazo dos Torrados unha “ouija”.
Apareceulles o espírito dun neno, fillo dunha criada que traballaba alí
polo ano 1877. Manuel e os amigos asustados marcharon correndo cada un
cara á súa casa. Durante
a noite a algúns aparecíalles a porta do armario aberta con todo
revolvido; a outro a ventá abríaselles e un forte vento sopraba cara a
dentro.Os rapaces obsesionados de tanto misterio decidiron volver alí e
preguntarlle a aquel neno se necesitaba algo. O
neno díxolles que quería que atopasen o lugar onde seus pais estaban
enterrados e que o enterrasen xunto a eles. Dos meses máis tarde
cumpriuse o desexo do neno. De
cando en vez, Manuel e os seus amigos ían ao cemiterio a xunto ao neno.
Sentían como se el lles dera unha aperta. Ese sentimento era tan grande
que decidiron ir alí todos os meses e levarlles flores, pero decidiron
non facer máis espiritísmo. Laura Fernández Dieste |
||||||||||
Texto Onte
fixemos moitas cousas: -
En plástica pintamos unha pintura abstracta.
-
Aprendemos as substancias químicas en Naturais.
- Faltou o mestre de Lingua Castelá polo que veu un
substituto.
-Tivémonos que facer subscritores da páxina web do
colexio para responder ao exame de galego ( o cal era no ordenador) malia
que atopamos moitos obstáculos no proceso fomos quen de conseguilo. Máis
tivemos que substituír o contrasinal varias veces para poder acceder a
cadanseu perfil xa que escribiramos mal o apartado “substantivo”. Sara Tubío Rial |
||||||||||
Por terras de Portugal
Onte, na excursión o primeiro lugar que visitamos foi Ponte da Lima.
Gustoume que nos deixara un tempo libre para visitar nós ao noso antollo
todo que quixeramos. De todos os lugares dese precioso pobo foi un
precioso xardín: Parque de Arnado,
mais a recreación dos soldados romanos; neste último dúas anciás
portuguesas achegáronse a nós e puxémonos a falar con elas. Grazas a
este tempo libre sacamos unhas preciosas fotos.
A nosa seguinte parada foi Santa Luzia.
Neste precioso santuario subimos á parte máis alta: a cúpula (ziborio
en portugués), parecía que esas escaleiras non acababa máis, pero cando
conseguimos chegar á cima houbo unha vista incríbel (unha das mellores
do mundo).
Había uns sufocantes 30ºC, moito máis do que hai habitualmente en
Galicia. Por fin chegamos ao centro comercial de Viana do Castelo, onde
comemos nun Mc Donalds's e tivemos un tempo libre para andar por alí. Foi
xenial e moi divertido, ata merquei unha preciosa camiseta.
Fixemos unha pequena parada en Caminha,
na que vimos unhas pequenas murallas e tivemos tempo libre.
Por último fomos a Valença do Miño, a pesar de que xa fora con meus pais anos atrás, desta vez
paseino mellor xa que estiven coas miñas amigas. Vimos unha cousa moi
curiosa: “Licor de merda” e
“Licor de hijo de puta”.
E despois... de volta a Rianxo.
Encantoume esta excursión, creo que o mellor foi que en todos os lugares
nos deixaron tempo libre para que cada un vira o que quixera, paseino
xenial ! Sara
Tubío Rial
Ponte da Lima é un pobo pequeno e moi bonito, pero a min non me gustou a
igrexa porque era moi escura. Alí estaba o parque do Arnado que foi
precioso: O que máis me gustou del foi unha especie de labirinto que, si
ías polo camiño correcto, ascendías e acababas nun ceador con dous
bancos. Todo o chan era herba agás un camiño de pedra polo que tíñamos
que andar. O malo disto é que había moitos aspersores que xiraban e a
pouco máis acabamos empapados, tamén había un invernadoiro con paxaros
en gaiolas e plantas. Despois disto fomos á igrexa de Santa Lucía e era
enorme. Había que pagar un euro para poder subir polo ascensor ou polas
escaleiras pero nós fomos polas escaleiras. Despois de subir moitos
chanzos de pedra podías ir por un camiño á dereita polo que tiñas que
subir por unhas escaleiras moi estreitas e moi empinadas polo que houbo
xente que non subiu por vertixe e medo.
Estas escaleiras levábanche ao ciborio que era algo parecido a un
miradoiro na parte máis alta da igrexa dende onde podías ver todo
arredor. A continuación fomos a un centro comercial no que tivemos tempo
para comer e ir de compras.
Despois fomos a Caminha un pobo do que non vimos moito e fomos a Valença
un pobo con murallas. Como nos deixaron tempo libre alí exploramos ao
noso antollo o pobo e as murallas. Había un posto onde, en carteis
grandes, se anunciaba que había licor de “merda” e de “hijo de
puta”. Informamos ao tendeiro que esas palabras eran insultos en España
e dixo que xa sabía, que era unha graza. E finalmente, viñemos de volta
a Rianxo. Irene Conde Arcos |
||||||||||
PORTUGAL Onte,
día 25 de maio, fomos a Portugal, todos os rapaces/as de 2º. Alí
visitamos Ponte da Lima e déronnos tempo libre. Despois visitamos
algunhas esculturas e o Parque de Arnado Despois
de Lima, fomos ao Santuario de Santa Luzia, subimos e subimos, até chegar
á cúpula, había unhas vistazas...! Lola, díxonos que dende alí arriba
é onde se apreciaba que a Terra é redonda, polo horizonte, A
seguinte parada do noso proxecto foi o Centro Comercial. Comemos no
McDonald's e fomos a algunhas tendas. Eu comprei unhas pulseiras. Ao
saír do Centro, visitamos a Caminha. Alís os profesores compraron
marmelo, e nós augas para beber, que tíñamos moita sede. Despois
de Caminha, e a última parada foi a Valença do Vinho. Visitamos as
Murallas e compramos nunha tenda. Tamén estivemos a falar co dono dun
chiringuito. Finalmente
collemos o autobús e fomos para a casa. Encantoume
a excursión, quitei moitas fotos e paseino moi ben. O
que mais me gustou foi subir ao ciborio e ver esas vistas. Valeu a pena Candela
Lustres Pérez |
||||||||||
A
SANTA COMPAÑA Miña avoa contoume que cando era adolescente pasoulle unha cousa coa `Santa
Compaña´. Ían ela e as súas amigas de volta á casa cando, de súpeto, detrás
dunhas silveiras apareceu a ´Santa
Compaña´. Botaron todas a correr e cando chegaron ás súas casas contáronlles ás
nais o que viran. As nais, como sabían que non existía botáronse a rir. Días máis tarde descubriron que foran un grupo de rapaces de Rianxo
que se dedicaban a asustar ás rapazas de Taragoña, porque os de Rianxo e
os de Taragoña levábanse mal. Antía Caamaño Iglesias |
||||||||||
Poema "Nonsense" Cola talán o falo cía,cía e cía Cola tarde xa non cía, cero cronto ciará cando queira voar. Eu teña unha faliña que con ovos cero o que me fusta a min non son os ovos. A min fústame o falo ciador. Un falo que cíe todas as faláns. Antía Caamaño Iglesias |
||||||||||
|
||||||||||
ACTIVIDADE NA BIBLIOTECA O pasado mes, na
biblioteca do instituto I.E.S. Félix Muriel veu unha vella coñecida, doña
dunha biblioteca de Santiago. O seu nome é Lola. Presentounos varios
libros como a primeira vez. Cada un escollemos o libro que máis nos
impresionara, xa fose pola portada ou polo contido. Miguel Otero González |
||||||||||
Visita a Oseira
O sábado 25 de Abril tiven unha excursión do catecismo ao mosteiro de
Oseira. O autobús saía ás 9:00 da mañá de Rianxo. No
autobús estabamos Marcos, Aarón,
Manuel, Juan, Adrián e Mauro e iamos xogando a saudar aos coches. Aarón
por chiste facíalles "calvos" e nós a partirnos de risa. Ao cabo dunha
hora paramos nunha gasolineira para estirar as pernas e comprar algo. Eu
merqei unha coca cola,Marcos unha botella de auga mais un xogo para
playstation 3. Volvemos para o autobús e seguimos cara ao noso destino.
Cando chegamos a Oseira empezou a chover polo que tivemos
que ir correndo cara a entrada. Deixamos as mochilas e un monxe ensinounos
o mosteiro enteiro: a biblioteca, unha cela e tamén vimos as vacas mais
tenreiro que facía pouco que nacera e que a nai escapara.
Tivemos unha misa oficiada por Don Fernando e ás 2:30 fomos ao albergue a
xantar. Ao rematar tivemos unha charla durante a que eu
case me quedo a durmir.
Tivemos que esperar polo condutor porque estaba xantando. Cando marchamos
vimos unha vaca solta e pensamos se sería a que lles escapou aos monxes.
Ás 7:45 chegamos ao centro comercial “As Cancelas” en Santiago e o condutor
deunos unha hora para ir polas tendas. Nos fomos a GAME porque querían
comprar un xogo Manuel e Adrián o “FIFA 15”. Eu non merquei nada. Máis
tarde fomos ao Carrefour a buscar algo de comer, compramos unha coca cola
e unha bolsa de patacas fritas para comer no autobús. Ás 8:30 fomos para
fóra a e nós fomos os primeiros. Como a xente se retrasaba, dediqueime a
bailar polo autobús. As rapazas foron chegando e cando estabamos todos
marchamos para Rianxo. Nós seguiamos xogando a saudar aos coches e Aarón
a facer "calvos".
Ás 10:00 da noite chegamos a Rianxo onde nos estaban
a esperar para ir para a casa e rematar a nosa excursión. Christian Rodríguez Rodríguez |
||||||||||
REFRÁNS
DE ABRIL E MAIO A
chuvia de Abril, enche o carro e máis o barril En
Abril, augas mil En
marzo, espigas catro. En abril, espigas mil. En maio, todo espigado Marzo
ventoso e abril chuvioso , fai un maio florido e fermoso Que
chova en abril e maio, aínda que non chova en todo o ano En
maio que a auga ande detrás do arado, mellor ao empece que non o acabo. Abril
amoroso,San Xoán ventoso Santa
Cruz de maio , o lobo e o corvo nado , e o raposo medio criado. O
mes de abril e maio,son a chave de todo o ano. Polo
San Marcos(día 25) , o millo nin nacido nin no saco(semeado). |
Millo
mesto vai no cesto , millo raro vai no carro. Abril
chuvioso , maio pardo, San Xoán claro , enchen o carro. A
sardiña polo abril déixaa ir, polo maio ásaa no borrallo pero polo San
Xoán deixa que pingue no pan. Abril
frío: Moito pan e pouco viño. Polo
abril, xa só poda o labrego ruín Se
non viches o cuco a mediados de abril ou morreu o cuco ou vai vir a fin. O
corenta de maio aínda a vella queima o tallo Ata
o corenta de maio non te quites o saio
Cantiga
Eiquí ven o maio
disposto a cantar
as cousas pasadas
e as que han de pasar
Sergio Somoza Tubío |
|||||||||
SEMANA
SANTA
O venres fun a Asturias, fun cos meus pais, a miña irmá e unha amiga miña.
Fomos en coche e entretémonos no camiño escoitando, música, falando e
xogando, pois o camiño ao noso destino, Luarca, durou tres horas ida e
tres hora volta.
Luarca é un pobo pequeno con xente moi festeira nas rúas. Había tanta
xente na rúa que os restaurantes estaban abarrotados, non había ningunha
mesa e tivemos que esperar as catro e media para conseguir unha mesa. E
non foi porque haxa poucos restaurantes, que hai un montón.
Ao final collemos mesa nun restaurante que anunciaban ser “de comida
tradicional asturiana”. Desilusionounos bastante a comida, sobre todo a
fabada, e marchamos.
Fixemos unha parada no camiño de volta na praia das Catedrais, pero a
marea estaba alta polo que non puidemos apreciar as rochas. Sacamos fotos
e vimos o que había a vender nos postos. Finalmente chegamos á casa
sobre as dez. |
||||||||||
A SEMANA INOLVIDABLE
Érase unha vez un neno chamado Xoán que coma todos os días, cando
chegaban as cinco da tarde, se dirixía ao parque da súa parroquia. Aínda así o pasaron moi ben. Cegaron á cidade e, antes de despedirse, todos dixeron que o pasaran moi ben e quedaron en que había que repetilo. Laura Fernández Dieste |
||||||||||
A VIDA DUNHA MEDICO
Era un día normal, Afonso un
neno cunha alta estatura e pinta de anoréxico, pelo louro e ollos azuis
esmeralda paseaba pola rúa con pinta de estar perdido. Como souben
despois estaba esperando a alguén.
Él, cada certo tempo, púñase nervioso, pero por sorte despois
sacaba a relucir o seu lado mais brillante. Espertei
e vino na porta…
Que como son eu? Son unha nena de 13 anos con tendencia a chorar,
alta, delgada e si, tamén co pelo louro coma o meu amigo, teño os ollos
verdes e pequenos. Ben, agora si que podemos empezar. Espertei, Afonso
inda estaba na porta, baixei a correr sen ver a meu irmán que case cae
polas esqueiras, saín da casa sen darme conta de que a porta estaba
pechada.Iso retrasoume un pouco porque me manquei nun pé.
Por fin fóra logrei falar
con el Que
tal Sandra?- preguntoume -Ben.
E ti?-respondinlle -Ben.
Queríache contar o que encontrei. Queres velo?-díxome -Si,claro
–respondín.
Cada vez que me chamaba era para ensinarme algo interesante.
Estivemos andando 50 minutos. Cando chegamos, encontramos a unha nena
discapacitada cunha roda da cadeira rompida. -Axúdasme
a levala ata a miña casa? Ela non pode andar -díxome -
Pois claro -respondín
Eu era moi mañosa facendo cousas, así que collín un anaco de madeira e
rompino ata que encaixara. Tardei 1 hora mais ou menos, pero mereceu a
pena por ver o sorriso na cara da nena.
De camiño a casa pensei o afortunada que era por non ningunha
discapacidade importante.
Nos anos seguintes involucreime moito en axudar aos demais, saquei a
carreira de periodismo, pero ao final dediqueime á miña paixón saquei o
ciclo socio-sanitario; estudei medicina e agora son médico no hospital de
Santiago axudando a moita xente con discapacidade coma o síndrome de
Down, persoas en cadeira de rodas e con ébola.
Non casei anque tiven un fillo
que tamén se sacou o titulo en medicina
Retireime a un pobo de Galicia e paso os meus últimos días alí como
medico de familia. Ismael Pita Tourís |
||||||||||
LEMBRANDO A MANUEL ANTONIO, RAFAEL DIESTE... O martes, 24 de marzo de 2015, os alumnos de 2ºB de E.S.O. do IES "Félix Muriel" de Rianxo acompañados de Carlos, Antonio e Paz. Ao chegar o cemiterio visitamos a parte vella onde están os familiares de Castelao súas irmás, seu pai, súa nai Os irmán Xosé e Manolo Insua...Tamén nos contarón que Castelao morreu en Bos Aires pero el queria ser enterrado en Pontevedra. Cando morreu enterrárono no cemiteria da Chacarita en Bos Aires e no 1984 trasladaronno ao Panteón de Galegos Ilustres en San Domingos de Bonaval en Santiago. Aqui tamén se encontra o monumento en lembranzas do republicanos que morreron no campo de concentración que houbo en Rianxo durante a guerra civil. Miramos os distintos materiais que se empregaron, figuras das tumbas, estilo das construción ...destacando a figura do apostolo Santiago que hay no cuceriro e que foi reproducido por castelao en "As cruces de pedra na Galiza" Para rematar lemos poemas de Manuel Antonio, Rafael Dieste e Lorenzo Varela.. Aitana Galbán Abuín & María Lorenzo |
||||||||||
ROTEIRO CASTELAO- RIANXO Hoxe
os de segundo, fomos de excursión a facer o roteiro de Castelao, na que
aprendemos moitas cousas que non sabíamos sobre Castelao e a súa
relación con certos sitios de Rianxo. Saímos do instituto, fomos por Rianxiño abaixo, e encontrámonos cun parque, no que ao lado había situado unha capela. Ao chegar ao parque, Carlos , ensinounos a capela ( de San Xosé) e mandoulle ler a unha compañeira un texto no que nos explicaba todo sobre a capela como por exemplo que esta fora construída por Xacinto Becerra Sotomayor en 1644, que a imaxe da Virxe Da Guadalupe permanecerá alí dende 1773 ata o seu traslado ao santuario ( XIX) ou que Castelao reinventa o escudo de Galicia escollendo o lema “ Denantes mortos ca escravos” ( empregado polo Terzo dos Galegos de Bos Aires cando de enfrontaron ás tropas inglesas en 1806) , cunha serea agarrando un escudo, no que aparece un fouciño, unha estrela con cinco puntas vermellas, un fondo azul e unha bordura levando o lema. Seguimos
camiñando, e chegamos ao peirao de Setefogas, que segundo o que
conta “José
A. Duran” no seu libro “ El
primer Castelao” é o máis antigo de Rianxo. Despois
visitamos o Santuario da Guadalupe onde Castelao participaba as súas
festas dende a infancia. Observando dende a ventá o embarco e desembarco
da Virxe da Guadalupe. Esta vai ser a protagonista da coñecida Rianxeira,
composta en 1947 por un amigo de Castelao. Andamos
un pouco máis e visitamos a casa de Manuel Antonio, Rafael Dieste, e tamén
unha casa na que viviron os pais e as irmás de Castelao, Xosefina e
Tareixau. Mais adiante, achegámonos á Igrexa de Santa Columba, na que
ademais de observar para ela, se nos falou do “Pazo
Martelo” tamén coñecido por moita xente
“A Biblioteca”. No
Cabo da Vila hai unha placa na que se indica que nese lugar naceu Castelao
o 30 de xaneiro de 1886, aínda que no Rexistro Civil apairo.rece a data
do 29 de xan En
Fincheira está o horreo contruído na finca de Mariano Rodríguez, pai de
Castelao. Este horreo, troixo moitas disputas. Pois o alcalde que
gobernaba nese momento non o quería. Este, mandou derribar o horreo, máis
os canteiros de Rianxo negáronnse, tendo que acudir a outros. O pobo, non
quería que o derribaran, así que , se arrepuxeron á autoridade. As
mulleres sobre todo ( segundo conta o profesor de Sociais Carlos) ,
levaban pedras no mandil, e lanzábanllelas aos policías. Cando Angel
Baltar, se enterou disto,
calmou ao pobo, e mediante a lei, fixo que este non se derribara. Ao
fin, fomos ao cemiterio, onde estaban enterrados egrexios
persoeiros rianxeiros como Rafael Dieste, Carmen Muñoz, Manuel
Antonio, os irmáns Ínsua... Na Praia de Quenxo, contemplamos a nova
estatua da Virxe da Guadalupe, e o dique onde anteriormente chegaba a auga
e onde había outra Virxe da que se tiraban moitas persoas á auga. Este foi o derradeiro lugar da visita xunto
coa Praia
de Tanxil, onde o pasamos moi ben, pois deixáronnos tempo libre.
|
||||||||||
A cara invisible Un amigo contoume que que estaba na casa da súa avoa. Era noite. Saíu cara ao baño ás 11. O seu cuarto estaba en diagonal cara a un dos seus baños, e entre eles, encontrábase un cadro da Virxe. Segundo me conta, di que veu saír do cadro unha cara estraña. Non tiña nada que ver co cadro, pois,a súas imaxes cristiás. Só era unha cara. El di que a cara se quedou mirando a un punto no bacío, despois mirouno a el... e desapareceu. Non encontro a explicación a isto. E VOSTEDE? Iván Carneiro |
||||||||||
Paixón Amor Única Liberdade Amizade
|
Gaiteiro Alegra Literario Enamorador Galante Optimista |
Innovador Nacente para os mozos Soñador do meu corazón Tabulador por sempre Inesperado nos acontecementos Talismán dos meus soños Único para todos Temido polos máis novos Obsesión a superar |
Libre Optimista Risoña Entusiasta Namorada Amistosa
Paula Sobradelo |
|||||||
Non
quero esquecer Alzheimer:
Enfermidade dexenerativa mortal. Con esas mesmas palabras o describiu o
mesmo doutor que agora mesmo me da o pésame.
Chámome Ana e fai agora sete anos que meu avó decidiu deixarnos.
Cando isto comezou fai uns anos, non coñecía moi ben as consecuencias
que todo isto ía ter. Eu non notaba nada raro, nada que non pasase antes.
É certo que o avó ás veces esquecía o meu nome ou cousas tan sinxelas
como esa, pero non é normal que o teu avó diga o nome de todos os teus
curmáns antes do teu? Iso era o que eu cría. Logo, comezou a esquecer
onde estaban todas as cousas da casa, ao que eu sempre lle dicía “esa
cabeciña, avoíño!”. El sorría. Nada máis.
Pouco a pouco fun entendendo que hai cousas máis importantes para
esquecer que o nome dun neto ou dunha neta, ou mesmo o dun fillo ou dunha
filla. Como saber a forma na que comer, beber, ir ao lavabo e máis cousas
esenciais para vivir. O avó foinas esquecendo todas. De verdade que ao
principio crin que me estaba tomando o pelo, ata que vin que mamá tentaba
axudarlle con todo iso que dixen anteriormente. E incluso máis. Era como
un rapaciño ao que hai que coidar para que saia adiante e se gañe a vida
dun xeito óptimo. A gran diferenza neste caso era que o avó en vez de
seguir adiante, tiraba cada vez máis para atrás.
Os anos pasaban, eu medraba e o avó empeoraba. É boa verdade que
os anos pasan por todos. Chegaba cada día do colexio con ganas de velo,
de abrazalo, de que me falase e de que eu lle falase. De que me contase
contos e aventuras de cando era un mozo, e contarlle eu as miñas
historias de cada día. Cada mañá marchaba da casa coa esperanza de que
ao volver estivese el esperándome na porta, preparando o seu monólogo de
aventuras, posto que ata que acabase nunca me deixaba interrompelo.
O meu 15º aniversario cadrou nun venres. Saín toda contenta do
instituto coa ilusión de chegar á casa e atoparme con todos os regalos e
un biscoito con quince velas enriba. Esperaba que a pesar do que estivo
ocorrendo nos meses anteriores o avó conseguise felicitarme. Ao chegar
atopeime coa casa baleira, non había ninguén. Nin regalos, nin biscoito.
Nin avó. Soamente sobresaía unha folla escrita dunha libretiña pequena.
“Querida Aniña:
Cada vez véxote máis grande, máis capaz de descubrir o que me
pasa e lamentarte cada vez que me vexas. Non imaxinas o que me doe ter que
despedirme de ti, sen poder ver como te convertes nunha muller feita e
dereita, como te namoras por veces primeiras e, sobre todo, dóeme non
poder estar aí para facerche rir coas miñas historias cando algún rapaz
idiota dane os teus sentimentos. Ante todo, quero que sigas adiante tal e
como farías se eu seguise aí ao teu carón como todos estes anos. Quero
que o fagas por min. Escribo esta carta probablemente moitos anos antes de
que o meu corazón deixe de latexar por sempre, pero o máis seguro é que
ao final nen te coñeza, e iso é o que máis me atormenta desta
enfermidade.
Cóidate moito, Aniña
Ata
sempre, o avó”.
Ese día comecei a apreciar a todo aquel que significase algo para
min. Obxecto ou persoa. Saquei a ESO, o bacharelato de Humanidades e a
carreira de Filoloxía Inglesa, como lle prometerá ao avó. Sabía que el
me estaba mirando e sorrindo con cada meta que lograba alcanzar. Fíxeno
por el, como tantas outras cousas que intentei facer tamén.
Teño 22 anos e escribo isto para intentar desafogarme. Non creas
que me resulta efectivo. O recordo do avó permanece en min e cada vez está
máis presente.
Hai cousas que por moito tempo que pasen, e por moito que doian,
non quero esquecer. E unha delas, é o avó. Elvira Torres Suárez |
||||||||||
LENDO A ROSALÍA Conmemorando o cento setenta e oito anos do nacemento de Rosalía castro de Murguía os alumnos de 1º e 2º de E.S.O. do IES "Felíx Muriel" de Rianxo realizaron a lectura dos poemas da "Musa dos pobos".
|
||||||||||
|
||||||||||
NA TENDA - Ola! |
||||||||||
AS
REBAIXAS CAMBIAN MOITO A NOSA OPINIÓN Vendedor: Ola,bos días Comprador: Boas Vendedor: Que queres? Comprador: A roupa de rebaixas onde está? Vendedor: Si téñoa, ao fondo Comprador: Canto vale? Vendedor: Son 10 euros cada prenda. Comprador: De acordo Máis
tarde Comprador: Isto é moi de chulo, non?. Estes si. Vendedor: Son 30 euros polas camisolas. Comprador: Aí ten en efectivo 2
horas máis tarde Comprador: Boas tardes, estas camisolas non me valen. Estas tres gústanme Vendedor: Non ten que pagar porque xa pagou hai dúas horas . Chao. Comprador: Chao, e moitas grazas. Sergio Somoza Tubío |
||||||||||
NA TENDA -Ola,
bos días! -Ola,
veño cambiar o pantalón é a blusa que merquei onte pola tarde, porque
á miña filla é un pouco rara, é ao parecer o pantalón branco non lle
convence é á blusa quérelle unha cor máis chamativa. -Ben,
pois voulle mirar si me queda algo por aí. -Vale,
pois si non devólveme os cartos que me serve o mesmo. -Si
non teño que veña ela, que cos cartos... non me gusta xogar moito. -Mírame
si tes, que teño algo de présa. -Pois
con moita sorte, quédame unha blusa nun tono amarelo rechemandeiro, ensínolla? -Ensina
logo. -E
o pantalón… Teño un moi
bonito en negro é creo que lle quedaría estupendo coa blusa. -Ti
ensíname. (Ensínallo) -Pois…
gústame moito. Ponmo logo. -Sonlle
200 euros. -Como? -É
que estas cousas xa son de temporada, as rebaixas acabaron onte. -Tome
os 200 euros, pero....xa lle pode gustar ven a miña filla. -Si
non veña por aquí. -Ata
logo. -
Adeus. Grazas pola compra!!!!!! Clara Figueira Eiras |
||||||||||
NA TENDA Cliente- Ola! Vendedor- Ola, boas! En que podo
axudarte? Cliente- Quería cambiar esta camiseta
que me regalaron. Vendedor- Por que ? Cliente- Porque non é a miña talla,
necesito unha menos. Vendedor- O que podo facer é probar
unha talla menos ou mirar se ten arranxo ou devolverche os cartos e
despois ti compras o que queiras. Cliente- Mira se tes unha talla menos. Vendedor- Non a teño nesa cor. Si
queres probar ou mirar si che gusta noutra cor ou, se non, encárgocho. Cliente- Esta
cor non me chega a convencer, mellor pídema: Cando chegaría? Vendedor- Chegaría o luns da semana
que ven. Cliente- Vale.
Luns á tarde pásome por aquí. Vendedor- Se non chega o luns, chegará
o martes á mañá. Cliente- Vale. Adeus. Vendedor- Adeus. Silvia Rial Fachado & Laura Fernández Dieste |
||||||||||
O PELIQUEIRO Fai
xa moito tempo en Laza, un neno tiña o desexo de ser peliqueiro e andar
por aí no Entroido. Como era pobre, non tiña cartos para o disfrace.
Sempre andaba triste, e aínda máis nas épocas de Entroido, cando vía
todos os disfraces. Intentaba tódolos anos facer a súa propia
vestimenta, con cousas que atopaba pola casa, mais nunca era capaz. Para
canto máis, no colexio todos se rían del por ser pobre e non ter un
disfraz de peliqueiro. Todos os rapaces que o tiñan pegábanlle
vergallazos, e Hambrosio sempre chegaba chorando á casa. A súa pena era
maior cando vía aos seus pais enfermos. En cuestión de días morrerían
dunha pulmonía. Hambrosio quedou só, sendo o máximo responsable da
casa. Botou cinco anos sen saír da casa, sen ir ó colexio e sen ver aos
peliqueiros, a cousa que máis lle fascinaba do mundo. No colexio estaban
preocupados por él. A
profesora chegara un día á súa casa. -
Hambrosio como non ves ó colexio? -
E que os meus pais morreron- respondeu o rapaz angustiado-. Levo cinco
anos sen saír da casa. Á
profesora deulle moita pena, de feito que o acolleu no seu fogar. Agora o
rapaza era máis feliz, mais había algo que aínda non conseguira. O
seu soño! Ese
mesmo Carnaval, a súa nova “nai” comproulle un disfrace. Cando se
fixo maior foi un verdadeiro peliqueiro. Agora
os seus compañeiros non se rían del, asombrábanse. O
seu soño cumprírase. Xa era de todo feliz. Recordou
o que seu pai lle dixera antes de morrer: “Vive
a vida. Asegúroche que nun futuro estarás ben”. E
así foi. Dende
ese día se vas a Laza no Entroido, poderás ver a Hambrosio contento e
feliz. Miguel Otero González |
||||||||||
No
Entroido, canta,
rí e salta. Non
comas moito. Senón,que
gordo! Se
ó Entroido de Verín queres asistir, disfrazado
debes ir. Como
non vaias, comproba
o que che pasa. |
Ti
e o teu Entroido, todos
os anos de loito. No
enterro da sardiña, choran todas as meniñas.
Nestas
festas ha de facer frío. Vai
ben abrigadiño. Co
teu disfrace e a túa roupa, non
terás ningún problema. Non
esquezas a careta!!!. |
Come
orellas, filloas e lacón, e
grelos a mogollón! Vive
o Entroido, disfrázate, ou, senón, marcha.
No
Entroido Faraleiro ten coidado, non manches o pelo!
Miguel Otero González |
||||||||
ENTROIDO
Pois este entroido para min non foi moi bo,o sábado levanteime con febre,
é estiven así ata o luns pola mañá. Só me puiden disfrazar o venres
aquí no instituto de ochentera,
é o martes de entroido de mimo.
Pero no domingo de piñata, o 22 de febreiro, celébrase o entroido en
Cordeiro, Valga, é intentarei asistir xa que así tamén saúdo aos
meus avós é tíos.
Fixen orellas, pero para que tiveran algo de mérito sen que ninguén
soubera, eu é miña nai puxémoslles un cordón é unha pouquiña
pementa.. Clara Figueira Eiras |
||||||||||
ENTROIDO
O calendario do Antroido variou co tempo e cos lugares. Nuns lugares
comezaba polo San Brais, polo día da Candeloria ou polo domingo de
entroido. Eran festexos moi similares en diferentes días. Os días
sinalados desta época son : 1-Domingo
Faraleiro: Chamados así polos farelos ou cinzas que arrollaban os mozos
sobre as rapazas. 2-Xoves de Compadres: As mulleres saían á rúa con bonecas alusivas que os homes debían intentar arrebatárllelas 3-Domingo
Corredoiro: Pola corrida do galo, persecución e morte dun galo,
entretemento común en numerosos entroidos locais. 4-Xoves
de Comadres: Igual có de
Compadres pero coa actividade inversa. Loitas entre homes e mulleres. 5-Domingo
e Luns de Entroido 6-Martes
de Entroido, co enterro da Sardiña 7-Mércores
de Cinza
O gran día foi tradicionalmente o Martes. Agora as festas son cun carácter
distinto.
O vocabulario de entroido máis popular é o seguinte: Antroido
ou Entroido, Burla,Charanga,Disfrace, Enterro da Sardiña, Fritura,
Intolerancia, Laza, Mascaras, Nenos, Orde, Pregón, Río de Xaneiro,
Serpentina, Talento, Usos,Venecia. Sergio Somoza Tubío |
||||||||||
Neve
febreiriña, tarde ven e logo camiña Ano
de neves, ano de bens Dure
a maña veciña, o que a neve febreiriña Un
carro entullado, non sae se home vello non vai Por
San Brais, os días pequenos xa quedan atrás O que de vello queira folgar, de novo ten que traballar Febreiro
camiseiro, non da boa meda nin bo palleiro. Rifas
de namorados, amores dobrados |
REFRÁNS DE FEBREIRO Febreiriño
de rabo torto, cos
teus días 28, se
tivese máis catro, non
quedaba can nin gato, nin raposo no burato. Sergio Somoza Tubío |
|||||||||
1. Este pescou un peixe, 2. Este comprouno, 3. Este limpouno, 4. Este fritiuno 5. E este lambón comeuno Mario Viñas |
1. Este colleu o ovo. 2. Este trouxoo. 3. Este cascouno. 4. Este coniñouno. 5. E este comeuno. Abel Rodríguez Calvo |
Os dedos |
1. Este foi pescar e non pescou nada. 2. Este pescou un peixe. 3. Este limpouno. 4. Este cociñouno. 5. E este comeuno Abel Rodríguez Calvo |
1. O fino, 2. O irmán do fino, 3. O malote, 4. O acosador 5. E o guai Abel Rodríguez Calvo |
||||||
Refráns
do mes de xaneiro A sardiña no Xaneiro, cúspelle a barba a un mariñeiro Carro derradeiro, ben cargado ou ben baleiro En Xaneiro, lumen a lareira e porco no fumeiro. O que dá o que ten antes que morra, merece que lle dean coa cachaporra A bo viño, non hai mal bebedor Amigo e viño, o máis antigo A auga no mes de Xaneiro, mata ó usureiro Ano desexadas, ano de fornadas Cada día de Xaneiro, perde un ollo co alleiro Quen ara en Xaneiro, ara para o ano enteiro |
Ano novo, vida nova En Xaneiro, reuma, en Marzo catarro, e en Maio outra vez san San Antonio verdadeiro, 17 de xaneiro Ao inverno chuvioso , verán abondoso Ano de neves, ano de bens No mes de xaneiro, pon os pés no braseiro! En pasando San Vicente, nin minguante nin crecente Se queres ter bo alleiro, planta os allos no Xaneiro As patacas de Xaneiro, van no cesto e veñen no caldeiro En Xaneiro mete o abreiro Sergio Somoza Tubío |
|||||||||
O venres, 19 de decembro, os alumnos de 1º e 2º de E.S.O. do IES "FÉLIX MURIEL" de Rianxo visitamos en Rianxiño o museo-taller de Nuco. Nuco foinos explicando as figuras feitas en pedra (cantos rodados de mar e río); metal ou en fibra de vidrio.
VISITA Ó MUSEO DE NUCO
No último día de clase do ano 2014, fomos a visitar e observar
o Museo de Nós
Nuco.
Cando saín, estaba moi tranquilo xa que tiña ganas de velo.
A ruta de ida foi moi agradable, estiven falando con algúns compañeiros
da clase.
Cando chegamos, estivemos vendo as figuras que tiña na entrada. Eran de
Brea Segade, Rafael Dieste , Castelao
e Faustino Rey Romero. A min gustáronme bastante, estaban moi ben
traballadas.
A continuación vimos algunhas das figuras que tiña de pedra, como por
exemplo unha dun peregrino, que a verdade é que estaba xenial.
Despois, sacamos unha foto co alumnado de 1ºC.
Ao entrarmos no Museo, Nuco foinos explicando o significado dalgunhas das
figuras. Algún deles parecía imposible de crer. As figuras que tiña
dentro estaban feitas con fibra de vidro, que é o material que está
usando actualmente para facer as súas obras.
Xa para rematar vimos unha figura que homenaxea ao Grupo de Teatro Airiños.
Finalmente, fomos para o instituto para facer as actividades programadas
para este dia.
A verdade é que foi moi interesante a visita feita. Sergio Somoza Tubío
O último día de clase antes de Nadal fomos visitar o
museo de Nuco. É impresionante todo o traballo dese home. A min gustoume
moito, porque ten esculturas moi bonitas. Nuco falounos dalgúns dos seus
traballos. Non tivemos moito tempo, xa que tiñamos que deixar entrar ós
doutras clases de 1º. Nese tempo falounos dunha escultura que realizou
para o grupo de teatro “Airiños”, e entre outras falounos
dunha que simbolizaba a emigración. Tiña unha escultura da Santa Compaña...
Traballa con distintos materiais: madeira, pedra e ferro.
A min o museo gustoume moito. Recomendo que todo o mundo vai a ver a magnífica
labor de Nuco. Miguel Otero González |
||||||||||
O CEMITERIO DE RIANXO Na tarde do luns, 15 de decembro de 2015 os alumnos de 2º A de E.S.O. do I.E.S. "Félix Muirel " de Rianxo fomos ata o cemiterio de Rianxo acompañados do profesor Carlos Cimadevila quen nos falou da historia deste cemiterio xa centenario. Visitamos os lugares onde repousan ou repousaron persoas coñecidas: Xosé Mª Arcos Moldes, Manuel Dourado, familia Castelao, Irmáns Insua, a placa na que se recordan os mortos no campo de concentración de Rianxo, Carmen Muñoz e Rafael Dieste, Manuel Antonio.... Para rematar a visita lemos o poema "Unha voce no vento" de Manuel Antonio e a carta que Rafael Dieste lle manda ao poeta e amigo coa súa interpretación.
|
||||||||||
O
APALPADOR
Xa fai moito tempo nas fragas do Eume un neno que por alí pasaba viu un
home. Un home grande forte e cunha barba tremenda. Na boca levaba una
pipa, e ía carrexando leña. O neno asustouse, quen podía ser o estraño?
Seguiuno ata chegaren á casa. Ó ver a casa quedou asombrado, era enorme!
O rapaz entrou no interior. Cando xa era noite, o estraño íase, mentres o neno o seguía. Entraba na casa dos nenos, entón decatouse de quen era.
-Es o Apalpador!- gritou o
rapaz.
O home mirouno e díxolle:
-Deberías estar na casa.
Este fíxolle caso, e ó levantarse ó ía seguinte tiña una presa de
castañas, ademais dun pequeno xoguete de madeira.
Tamén tiña una carta que dicía:
-“Agora que sabes quen son, garda o meu segredo”.
O rapaz contento fíxoo durante toda a vida, e agora de grande vai ás
fragas a visitar ao seu
querido amigo: O APALPADOR! Miguel Otero González |
||||||||||
Nadal
Este Nadal vai ser moi malo e aburrido por que suspendo dúas polo cal non
terei Papá Noel e, ao mellor, nin Reis... Ía ir pasar unhas vacacións
cos meus curmáns e todos os domingos tiña pensado ir cos meus amigos,
pero estou castigada.
Estarei moi aburrida, só conto coa compaña da miña familia porque non
podo saír da casa.
Só me divertirei o dia 25 pola noite e en Fin de Ano.
Pero iso si, Reis non terei, pero xa comprarei algo eu para min :
PORQUE ME LO MEREZCO!!! Camino Ferreirós Coto |
||||||||||
Kalimdor
Introdución
Nun pobo ao lado da capital Kalimdor, vivía unha rapaza chamada Dana,
ela, ía ver como se adestraba o xefe do clan , chamado Baltasar .
O pobo onde ela vivía chamábase Rubí pola sobre-explotación de este
“material”, que no século l se fixo famoso en Kalimdor. Cap
1: Quén son ?
-Ola a todos, o meu nome é Dana, vivo en Rubí a redor de Kalimdor, (aínda
que o ODIO por motivos... de raza...).
Eu nacín en Kalimdor, aínda que os humanos que vivían alí, intentaron
asasinar os elfos nacentes, foi algo gravado na escritura (un libro élfico
de gran importancia, pois fixoo o primeiro elfo), para a eternidade.
O noso pobo, un pobo élfico (só viven nel elfos) consta de 3 torres de
vixilancia ou de “arquería” feitas de madeira, unha muralla de mais
ou menos uns 60 cm. de grosor, feita de pedra amontoadas de calquera forma
(nin sequera encaixan ben ).
O pobo tamén ten un exército co alcume de Os Medialúa, pola forma que
tiñan os seus arcos, o meu soño era ir ao exercito e vencer os humanos
dunha vez por todas. Cap
2 : O asalto
Espertei, levanteime, tomei unhas torradas, e un colacao. Collín o meu
arco, e fun a practicar caza de animais con el, se che digo a verdade non
me gusta comer carne pero si cazar algún xabaril que anda por aí
perdido.
Esta mañá non encontrei ningún paxaro, ningún xabaril, nin sequera o
ruído dun paxariño piando, nin sequera o ruído dalgún orco esperando
para atacarme.
Pasei a mañá alí, pero nada. Cando estaba volvendo, escoitei ruídos
fortes que proviñan do poboado, corrín cara ao poboado e nada máis
chegar vin unha fumareda tan grande que non a vía acabar.
Fun correndo máis e máis ata chegar ao poboado, aquilo era nada menos
que un asalto, entón collín o meu arco, disparei o primeiro humano que
vin pero a frecha nin sequera se cravou na súa armadura, pois caeu ao
chan tan só rozalo. O home veu correndo cara a min, eu saquei un coitelo
élfico con formas que non se lograban descifrar e intenteillo cravar no
pescozo, foi inútil, o coitelo caeu ao chan, o home aproveitou para
pegarme unha patada e, lanzoume nada menos que dous metros para atrás,
chegou meu irmán e cravoulle unha espada no lombo, unha espada de aceiro
e o home caeu. Eu levanteime, e escoitei un grito.
-Lume, lume!!!!!!!
Fun correndo cara alí era miña casa e a miña nai estaba gritando, corrín
coma alma que leva o diaño. Collina e, cando a estaba sacando por unha
ventá (por que a porta estaba atrancada), sentín unha barra de aceiro
atravesándome. No costado, un dos homes, que atacaban , cravárame a súa
espada, e sacouna firmemente. Ese home era meu pai. Un humano. Nisto,
a miña nai (elfa ) sacou un cristal da ventá e lanzoullo á cara do meu
pai. Este, ao xirarse, deulle no cranio, e caeu ao chan. Miña nai
levantoume.
Nese intre, un dos humanos colleu un arco élfico do chan, e lanzoulle
unha frecha a miña nai, facendo que caera cara dentro da casa e se
queimara. Eu intentei gritar pero a dor só me deixaba que me esvarasen lágrimas
cheas de sangue. O home ía dispararme, pero Baltasar cravoulle unha
machada en toda a cabeza. Os humanos retiráronse, levando unha satisfacción
de vitoria. Cando Baltasar ia acabar co pai de Dana (por certo chamado
Herodes,) levantou a súa machada, e Herodes lanzoulle unha pedra a un
ollo deixando sen visión . Herodes levantouse e botou correr. Daquela
cerrei os ollos. Cap
3 : Podémolo conseguir
Espertei. Era un día soleado e estaba contento, pero… acordoume miña
nai. Botei a chorar e golpeei a cama tan forte que se rompeu. Fun cara a fóra
para ir saudala ao cemiterio da cidade. Cando cheguei alí quedei
abraiada. O cemiterio estaba cheo de xente (viva) a chorar, (aínda que
nesta batalla non morreran moitos), pois o cemiterio, fora destruído, e
os súas tumbas saqueadas. E non so iso, Baltasar morrera. Ao escoitar a
noticia, desmaieime da “sorpresa” e ao espertar, aínda estaban todos
alí, nin se deran conta da miña presenza eses 5 minutos tirada no chan.
Saquei a espada que tiña Baltasar cravada no seu peito, alceina, chea de
sangue. Tiña o mango de ouro cun rubí no medio (para a nosa humillación)
e o resto de aceiro. Levanteina, subín a unha roca e dixen:
-Fomos pisados coma gatos, coma se non fosemos mais ca “sapatos”, pero
agora imos gañar. Si. Véxovos coa cara que me vería eu se o dixese
Baltasar: pensando… esta chavala non está ben da cabeza ou que? si,
pode que non estea, pero temos os Medialúa e podemos…
Escoitei unha voz:
-E a nós tamén
Eran os Sanguinarios tamén coñecidos polos Sangr. O Sangr era o exército
orco máis forte de todo Kalimdor. Ao parecer enviábaos Throll, o seu
xefe, que o saber que seu medio-irmán (Baltasar) morrera as mans dese
fillo de p…. de Herodes.
O pobo aclamou. Sentíame xefa de todos. Desde esa chamáronme Daner, que
en élfico significa “ indefensa líder” que ademais pegaba co meu
nome (Dana). Cap.
4 : A vinganza
Dende aquel día, tiven pesadelos, nos que soñaba que morría miña nai
pola miña culpa, por salvarme. Cando chegou o día da vinganza, esperamos
o ataque e cando estabamos saíndo do poboado, escoitamos gritos. De 50
aldeáns que quedaban, 20 deles eran uns traidores e estaban atacando.
Chegaron os Medialúa pero os humanos xa se esperaban un ataque, (foran
avisados polos traidores), os Sangr, xa estaban atacando. Iso era un
desbaraxuste. Cando acabamos cos 20 traidores, recibimos un ataque dos
humanos cunhas armaduras mais reforzadas. Prendémoslle lume ás frechas.
Disparamos todos xuntos pero só caeron ao chan 2 dos 150 humanos.
Volvemos disparar e o lume propagouse facendo que caeran uns 12 mais, e
unha frecha doulle na cara a un inimigo. Os inimigos empezaron a correr
contra nós. Eu saquei o coitelo xa amañado e craveille tres veces no
pescozo. O humano caeu morto. Saquei, outra vez o arco, apuntando cara a
Herodes. Ao disparar a frecha, non sei como, este partiuna a metade cunha
espada que parecía de diamante, pero non o era. Intentouma cravar pero eu
apartei rápido e metinlle co cóbado na cara, rompinlle o nariz. El
aproveitou e cravoume a espada pero sen forzas (polo nariz que lle fixera
que se llas quitase). Eu collín o coitelo e craveillo na barriga e
Herodes, caendo o chan, díxome
-Filla miña, por que en vez de matar o teu pai non miras detrás?
Non me deu tempo a xirarme. Metéranme unha patada no costado. Chegou
Throll con algún reforzo e dixo que unha parte de Kalimdor esta
conquistada. Eu sorrín e Throll botou rápido a todos, menos a Herodes,
tirando o seu corpo, barranco a baixo.
Collín o meu exercito, o pouco que me quedaba, e fun atacar. Había 6
torres de arquería e muros de aceiro, xamais visto!! Aínda que eran
pequenos.
Saltámolos e empezou o ataque, pensei en miña nai dándome unha rabia…
mentres pensaba, intentaron cravarme un coitelo no pescozo, pero collinlle
a man e pensando en miña nai, retorcinlla, e, non sei como, boteino polos
aires. Throll andaba a competir co meu irmán a ver quen mataba mais e,
mentres, eu avancei, matei aos gardas. A xente que non estaba na guerra,
pero eran do equipo contrario, marcharon, ganaramos a guerra, e vingara á
miña nai.
E así gañou Daner Kalimdor, pero hai algo do que non se deu de conta o
poboado, Herodes morrera? Non, contemplaba a batalla, ríndose, dos
mortos. El aliarase con Marcos (rei morto vivinte), tamén coñecido como
Condado, que nese momento xa estaba ao seu lado. Condado dixo:
-Cada morto aquí servirame para a próxima batalla Gabriel Figueira Núñez |
||||||||||
A
CLASE PERFECTA En
2º E de ESO dun instituto, toda a clase estaba chea de nenos e nenas que
non tiñan modais, gritaban, pelexaban, empurrábanse... A
súa titora non sabía que facer. Intentara
todo, meterlles castigos, chamar aos pais... Nada
tiña solución. Ata que encontrou un anuncio en internet que dicía: "Ten
problemas para dar a clase nalgunha aula? Os
seus alumnos berran, e é imposible que aprendan? Chame
ao Profesor Pardal! Só
ten que deixalos con el unha hora, e volveranse Santos". Ese
anuncio convencérame, e chamei. Despois dunha hora éste xa estaba no
instituto. O
profesor era moi estraño levaba unha capa verde, un sombreiro a xogo e un
maletín, igual que un mago. Miroume,
e preguntoume onde estaban os nenos e nenas que tiña tratar. Dirixinlle a
clase e pechei a porta. Estaba
dos nervios, non sabía que podía pasar. Estiven
escoitando cinco minutos os berros normais da miña clase ata que de
repente non se oíu nada. Despois doutros cinco minutos aparecía o
profesor pola porta, e finalmente marchou de alí. Entrei
na clase, todos estaban facendo deberes ou estudando. Aquilo era
impresionante! Nunca vira aos meus alumnos calados, e moito menos
estudando. Fun
correndo, escaleiras abaixo a ver se encontraba ao Profesor Pardal. Tiña
que saber o segredo! Dura para sempre? É parcial? Tiña
tantas dubidas... O
malo é que non o encontrei. Mirei
en internet, nada... Chamei,
nada... Busqueino,
nada... Preguntei,
nada... Non
o volvín a ver dende aquel día. Pero a boa noticia é que ao parecer o
efecto dura para sempre. Os
nenos e nenas son eles mesmos pero cunha versión máis tranquila e
traballadora. Unha
clase perfecta... Diana Ramos Torrado |
||||||||||
O
MELLOR NADAL
Esta é a historia de Valeria unha rapaza de 15 anos que estaba pasando
por un momento malo e estaba bastante deprimida ata que chegou alguén
misterioso e cambiou a súa vida por completo...
Os sucesos comezaron cando Valeria cumpriu os 14 anos.
Na semana Seguinte, anunciáronlle
que seu pai tiña que marchar para Francia xa que onde vivían non
había traballo e tiñan apuros económicos. Ela non o aceptou ben pero ía
vivindo normal .
Pasados 6 meses súa nai enfermou de cáncer e ela púxose moi triste.
Estivo case os seis meses seguintes chorando todo o día.
O tempo pasou e chegou noiteboa . Valeria foi cear á de seus avós.
Mentres estaban ceando, súa avoa mandouna ir buscar unha botella de auga
ao trasteiro, viu unha foto de seu pai e súa nai xuntos comezou a chorar
e dixo:
-Porque me pasa isto a min. Eu quería ter a miña nai sa e a meu pai aquí,
xa que os necesito máis que nunca porque a parte de que non están ao meu
lado, miña nai porque non ten enerxías, no instituto pásoo fatal xa que
suspendo moitas.
Ao día seguinte a súa nai tocáballe revisión e foi ao hospital. Déronlle
a mellor noticia que lle podía dar, superara o cancro. Xa non estaba en
risco, podía vivir felizmente. Valeria púxose moi contenta porque a
parte deso seu pai chamouna e díxolle que o trasladaban para alí que podía
estar con elas todos os días e así pasou. Que puido ocorrer para que isto pasara , non se sabe pero o Nadal é máxico e ata as cousas máis fantasiosas poden ocorrer Paula Ordóñez Castro |
||||||||||
O
NADAL
Encántame o Nadal son as festas que máis me gustan, menos por un motivo.
O día de Nadal, ceamos meus pais, meu avó, meu tío mais eu na casa do
meu avó. Cando acabamos, imos para Taragoña e durmimos. Á mañá
esperto e o primeiro que fago e baixar a abrir os regalos e logo ir a
todas as casas.
E logo, o día de Fin de Ano ceamos na da miña avoa e imos para a casa. O
día de reis facemos o mesmo, cenamos na miña casa todos xuntos, e á mañá
seguinte o primeiro que
fago é ir abrir os regalos a todos os sitios. Así é o meu nadal. Nazaret Costas Campaña |
||||||||||
O ROSCÓN O día 6 de xaneiro, en Galiza acostúmase a comer o roscón de reis. É unha rosca, só que polo medio ten unha faba é un rei. Si che toca a faba, tes que pagar a rosca; e, si che toca o rei, pos a coroa que acostuma a traer a rosca. Na miña casa ese día sempre a comemos, estamos intrigadísimos a ver a quen lle toca a faba para rirnos un pouco, pero cando sae o rei antes cá faba, comemos con medo por si anda a faba por aí cerca. E si é a faba xa saíu, pois estamos contentos e esperando a que nos toque o rei. Clara
Figueira Eiras |
||||||||||
LOTERÍA
Fai dúas semanas funme de vacacións a Madrid a visitar a uns curmáns
meus. Eles xogan moita á lotería, pero a min recórdame a un mal trago
da miña infancia, xa que no pasado na miña casa pasábase moita fame e
os poucos cartos que tiña meu avó gastábaos no xogo. Meus curmáns
convencéronme para que comprara un boleto na tenda na que o comprara o
ano pasado. E ben, pois por imaxinarme que tocaba, compreino. Meus curmáns
dixeron que eles non o compraban pero que querían que eu o comprara eu
para ter un recordo deles. Daquela tiña o voo reservado para o dia
24, pero, como podedes ve,r xa estou na casa porque hai unha semana informáronme
que miña irmá acababa de ser mamá polo que cambiei o voo para coñecer
ao novo pequeno da familia.
O dia 22 pola mañá miña nai estaba mirando todos os boletos que
comprara ela, que eran moitísimos! Pero eu estaba tan ilusionada co
pequeno da casa que o último que se me ocorría era mirar o boleto que
comprara en Madrid.
Ás sete da tarde, máis ou menos, estaba facendo durmir ao meu pequeno
sobriño e, nese momento, sóame o telefono. Eran meus curmáns de Madrid,
collín o telefono moi
enfadada xa que me espertaran ao neno cando xa case estaba durmido.
Dixéronme que o meu boleto estaba premiado, que me tocara o
GOOORDOOO!!!!!!!
Propúxenme inverter os cartos, comprín unha casa cunha piscina
fermosísima, un coche e o resto metinos no banco para futuros gastos.
Todo o mundo me dicía que fora de viaxe, que si comprara un móbil
mellor, que si unha casa mais grande, que si deixara de traballar.
Non tiña ganas ningunha de deixar o meu traballo de mestra que me
encanta. E, si, igual tiña pensado cumprir un capricho no futuro, pero
non para a min, podíalle comprar por Reis a meu sobriño un regaliño un
pouco máis caro da conta ou pequenos detalles dese estilo e todos os
cartos desaparecerían porque todo o bo logo se acaba. Parecíame que estaban moi ben investidos !!! XD Laura Sobradelo Nine |
||||||||||
TOCOUME
A LOTERIA
Este ano, na miña casa compramos 7 décimos de lotería. Eran o
39007, o 78000, o 97834, o 17527, o 33318, o 69987, o 83541, e tivemos
unha sorte grandísima porque o 97834 foi o gordo, e os outros premios
foron segundos, terceiros, cuartos e quintos. Tanto que nos convertemos
nuns millonarios. E nunha situación tan actual na que estabamos, os máis
de 10 millóns que nos tocaran serviron para pagar facturas, facer amaños
pola casa e investíronse 1200 euros nun novo televisor de 60
pulgadas con todos os adiantos habidos e por haber.
O 22 De Decembro de 2014, foi un día que ninguén de nós esperaba.
Sempre nos tocaba a típica pedrea de 10 euros ou cousas así.
Celebrámolo por todo o alto; era un toque final boísimo a un regular ano
que se pasou. Había máis premiados con este número en toda a vila de
Rianxo.
O día que cheguei ao instituto, xa en xaneiro, todos me felicitaban. Os
alumnos e alumnas da miña clase estaban a maioría felices, xa que lles
tocara un quinto premio. Foi un gran Nadal 2014-15! Sergio Somoza Tubío |
||||||||||
BANCOS LADRONS O vinte e dous de decembro
tocoume a lotería, así que estaba moi alegre ,estaba pensando en que
iria gastando o diñeiro ,pero pensei que antes debería cobrar o boleto.
Á volta gardei o diñeiro no banco. Uns días despois, chegoume
unha carta de facenda : Mais pensei : Adrián Cháves Gómez |
||||||||||
HIPÉRBOLES 1º D Este
rapaz é tan pequeno coma a miña axenda Era
tan listo que lle tiveron que facer unha ampliación de cerebro Era
tan fraco que parecía unha planta medrando Ocupa tanto coma o pelo dun calvo Era
tan fraco, que limpaba mangueiras por dentro. Foi
un verán tan quente, que as galiñas poñían os ovos fritidos. Era
tan pequeno, que durmía nunha caixa de mistos. Era
tan baixo que, cando cuspía, tiña que subirse a unha cadeira para non
afogar. Era
un neno tan parvo, que o mandaron a por leitugas e non mercou ningunha
porque estaban todas verdes. Era tan curto que collía dentro dunha lámpada e aínda non tocaba arriba. Era fraco coma un palillo para pinchar olivas. Era tan gordo coma un elefante. Era
tan pequeno que se sentaba nunha moeda e non tocaba cos pés no chan. Era
tan alto que si daba un salto queimaba o pelo cos raios do sol. O
verme era tan longo que a súa casa baixo terra comezaba en Rianxo e
remataba en Padrón. Era
tan fraco que si se poñía de perfil non se distinguía da paisaxe. Era
tan gordo que para dar unha volta completa arredor súa facían falta 90 días. E
tan pequeno que as formigas podían esmagalo. E
tan fraco que semella un espaguete. Era tan alto que cando se levantaba a xente gritaba : Eclipse, eclipse! Era
tan pequeno que cabía polo oco do ascensor Era
tan fraco que cando abriu a venta da súa casa afastouno a corrente de
aire Era
tan baixo que lle cheiraba a cara a pés. Era
tan gordo que a xente engorda só de velo. Era
tan parvo que lle poñía selos aos gmails. Era
tan fraca que comía un chícharo e parecía que estaba embarazada. Era
tan gordo que se apuntou a clases de canto porque non cabía dereito pola
porta. Era
tan gordo que era mas fácil saltalo que rodealo. E
tan alto que se estaba en Rianxo podía ver o tempo que facía en Leiro E
tan pequeno como un pelo dun calvo Era
un camiño tan longo e con tantas curvas que se o poñías dereito daba a
volta ao mundo tres veces. Era
tan pequeno que cando quería cambiar a hora do reloxo tiña que meterse
dentro e darlle a volta as agullas con todas as súas forzas. |
||||||||||
DESDE A VENTÁ
Pola fiestra da miña habitación podo ver moitas
cousas.Se miro de fronte podo ver o bosque, as casas da aldea, máis a
zona do Barral.Se miro cara á esquerda, podo ver as casas dos veciños, e
se poño moita atención á paisaxe, vexo os montes da Aldea de Asados,
situadas na parte norte. Se miro cara
á dereita podo contemplar moitas aldea, e un cacho do monte preto ao IES
Félix Muriel. A paisaxe
que vexo dende a miña habitación é moi natural, con moitas árbores e
casas. Sergio Somoza Tubío |
||||||||||
DESDE A VENTÁ Estou
facendo os deberes, cando de repente, escoito un can ouveando. Miro a través
da fiestra e fíxome na paisaxe; vexo varias casas á beira dun camiño
bastante transitado.Ó lonxe atópanse unha montañas. Abro a ventá
; non fai frío, ó contrario, quenta o sol. Podo distinguir varios sons;
os paxaros cantando, os cans ladrando e o gato da veciña miañando. Hoxe fai moi bo día así que decido deixar os deberes e ir dar un paseo Silvia Casal Lodeiros |
||||||||||
Había unha vez un neno que vivía en Rianxo.
Acabou o curso e chegou o verán, pero non o gozou por culpa da chuvia. De
cando en vez ía á praia para estar cos seus amigos e, cando non facía
sol, ía ao parque á xogar.
Ía dar o máximo por sacar boas notas triunfar
ni instituto e conseguir un bo traballo co que alimentar á súa hipotética
familia. Espero que se cumpran estes desexos, pois por culpa da crise todo
iso vai ser máis difícil. Espero que alguén sexa capaz de parala. Raúl García Ferrerio |
||||||||||
TODO NA TÚA MAN O
meu verán concentrouse en xogar cos meus amigos e ir a clases de vela. Neste
tempo o que máis me gustou foi saltar dunha rocha ao mar cos meus amigos,
xa que daba un subidón de adrenalina. Mentres
que polas mañas ía co meu amigo Óscar a aprender a navegar en barco de
vela e coñecer a outra xente. Entre
saltar, xogar ao fútbol e vela o único que facía era deporte ata que
chegou a “Guadalupe”, a máis chuviosa dende que nacín. Para
min esta Guadalupe foi das mellores, por non dicir a mellor; paseaba e
xogaba cos meus amigos continuamente. Por
non falar das orquestras que tocaban e cantaban. Desta
vez aprazouse o Feirón para o domingo; o día anterior ao primeiro día
de instituto. Para
min foi entretido!!! xa que todos iamos disfrazados por todas partes. Agora
que estou na miña primeira semana de instituto todo cambiou para min e
penso isto :
Dende que estou aquí noto millóns de
cambios xa que hai diferentes profesores, coñecemento do medio esta
dividido en dúas partes, naturais e sociais, hai dous recreos e sobre
todo o cambio repentino de ser os máis maiores a os máis pequenos. “Encántame”
o instituto, e a materia que máis me gusta é educación física polo
dura que é. A
partir de agora para min o instituto é un reto que teño que superar para
ter un traballo co que manter á miña familia e á xente que queira nun
futuro . A
pesar de que non haxa traballo pola crise sacando unha boa nota e con
moita sorte podo asegurarme que podo ter un traballo porque todo ten unha
SOLUCION. Raúl Rey Somoza |
||||||||||
AS NOSAS
VACACIÓNS Este verán choveu moito,
pero aínda así gozamos e fomos á praia. Chegou a Guadalupe e aínda
que choveu moito todo o mundo o pasaba ben nas atraccións e no campo da
festa.O ultimo dia de Guadalupe foi o día que mellor o pasamos, aínda
que houbo un problema coas bengalas. Despois de todas as
vacacións chegou o día da presentación.Todo o mundo estaba moi
nerviosos por saber quen eran os nosos compañeiros e profesores.Todo o
mundo quedou moi contento ao saber quen eran os seus compañeiros. A
diferenza do colexio ao instituto é que hai máis profesores e todos son
moi diferentes. Tamén pasamos de ser os maiores do colexio a ser os máis
pequenos do instituto.As materias son máis e, máis difíciles como por
exemplo: ciencias naturais, ciencias sociais e francés. Esperamos
pasalo moi ben durante todo o curso. Silvia
Rial Fachado & Laura Fernandez Dieste |